Αναζητώντας το Ναύπλιο, θα βρεις και το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής, την Αγία Μονή, όπως τη λένε απλά, λίγο πιο έξω από την πόλη. Στις ρίζες ενός γυμνού βράχου, στην κατάληξη ενός στενού δρόμου με στροφές είναι κουρνιασμένη λες και θέλει να κρυφτεί από τα μάτια των ανθρώπων.
Γύρω ελάχιστα δένδρα, μερικά πλατάνια που σκιάζουν την πανάρχαια πηγή της Κανάθου. Η ατμόσφαιρα ευωδιάζει από το μεθυστικό άρωμα του γιασεμιού και πλημμυρίζει από το γλυκό αχό του κουδουνιού, που αναγγέλλει τον ερχομό του προσκυνητή. Τα πάντα εδώ μέσα είναι λουσμένα στο φως, που περνάει από τα χρωματιστά τζάμια της πανάρχαιας εκκλησίας και τη μελιχροφωτίζει.
Οι λιγοστές μοναχές που ζουν εδώ, φτιάχνουν θαυμάσια υφαντά και υπέροχα κεντήματα. Δουλεμένα με υπομονή όλα τούτα τα χειροτεχνήματα είναι μια όμορφη ανάμνηση από την επίσκεψή σου στο μοναστήρι. Θαθελες να μείνεις για πάντα σ’ αυτόν τον τόπο με την παραδείσια ερημιά.
Θαθελες ν’ απαλύνεις την ψυχή σου σε τούτη την πραότητα που δημιουργεί ο αργός ρυθμός της ζωής... Και όχι μόνο της Μονής, αλλά και του περιβάλλοντα φυσικού χώρου, που τούτη ειδικά την εποχή σφύζει από τις ομορφιές.
Εκεί, πριν από πολλά χρόνια, παιδάκι 10 χρονων θα ήμουν, ανάμεσα στις κατακόκκινες και εύθραυστες παπαρούνες, ταανθισμένα αγριόχορτα και τις πέτρες της βουνοπλαγιάς, έμαθα για τα χρυσόψαρα.
Εκεί κατά το μεσημέρι στρώσαμε κουβέρτες δίπλα στη λιμνούλα με τα χρυσόψαρα και τα τρεχούμενα νερά, έξω από τον προαύλιο χώρο της Μονής και κάτω από τα δέντρα, για το μεσημεριανό. Είχαν κουβαλήσει οι μανάδες μας όλα τα καλούδια που φυσικά ήταν σε πρώτη ζήτηση...
Αχ πόσο μου λείπουν οι εκδρομές στην Αγια Μονή!!!
