Στο γυμνάσιο κάνει το πρώτο του γκραφίτι και κάπου εκεί γεννιέται ο rtmone. Σπουδάζει αρχιτεκτονική στον Βόλο και αμέσως μετά θέλει να γευτεί το αστικό περιβάλλον που τον κάνει να νιώθει πιο άνετα. Έτσι αποφασίζει να μετακομίζει στην Αθήνα. Η περίοδος είναι δύσκολη και οι αποστολές βιογραφικών μένουν χωρίς απάντηση. Σε αυτό το σημείο συνειδητοποιεί πως δεν θα ασχοληθεί επαγγελματικά με την αρχιτεκτονική, γεγονός που τον ωθεί να απαντήσει σε κρίσιμα ερωτήματα σχετικά με το τι θέλει να κάνει, ποια είναι η ταυτότητά του και πώς μπορεί να εντάξει τη ζωγραφική και το street art σε αυτό. Και κάπου εκεί γνωρίζει τη Νάντια…
Η Νάντια Στασινού γεννήθηκε στην Αθήνα και θυμάται τον εαυτό της από το σχολείο να ζωγραφίζει χαρακτήρες. Η ζωγραφική υπήρξε ο τρόπος απόδρασής της και οι χαρακτήρες της έκαναν παρέα στο προσωπικό της κρησφύγετο, το οποίο δεν γνώριζε κανείς άλλος. Οταν μεγαλώνει σπουδάζει γραφιστική και βρίσκεται σχεδόν αμέσως να δουλεύει στον χώρο των περιοδικών και των εκδοτικών οίκων, όπου όχι μόνο καλλιεργεί την αγάπη της για την εικονογράφηση, αλλά ανακαλύπτει και τη μαγεία που κρύβει η σελιδοποίηση -το δημιουργικό κομμάτι του μαγειρέματος και της τοποθέτησης κειμένων και εικόνων- με προτίμηση στο απλό, λιτό και όμορφο.
Παράλληλα, παρακολουθεί διαφόρων ειδών σεμινάρια σε αντικείμενα που την τραβούν, όπως η φωτογραφία, η επεξεργασία εικόνας, η συγγραφή και το character design. Εντεκα χρόνια στον χώρο των media που συνοδεύονται από κούραση, ένταση και πιέσεις μαζί με ατελείωτο ρετουσάρισμα για τέλειο πλαστικό αποτέλεσμα φωτογραφιών, την κάνουν να αναρωτηθεί αν αυτό που κάνει τη βοηθά να αισθάνεται δημιουργική και παραγωγική, καθώς και ποιο μπορεί να είναι το επόμενο βήμα. Και κάπου εκεί γνωρίζει τον Μανώλη…
Η γνωριμία της Νάντιας και του Μανώλη έγινε μέσω κοινών φίλων πριν από τέσσερα χρόνια. Το κατάλληλο timing φέρνει και τους δυο σε παρόμοια φάση: τι είναι αυτό που μπορούμε να κάνουμε που να είναι δικό μας, να έχει να κάνει με την εικονογράφηση και να είναι δημιουργικό; Επίσης τίθενται και ορισμένα ηθικά ερωτήματα σχετικά με το αν θεωρείται ξεπούλημα της τέχνης η ενασχόληση με άλλα μέσα. Ο Μανώλης συνειδητοποιεί πως αυτό το κομμάτι πρέπει να απενοχοποιηθεί, και πως είτε καταπιάνεσαι με μια διαφήμιση είτε με μια φιλανθρωπική δράση, πάντα υπάρχει δυνατότητα θεμιτής χρήσης της δημιουργικότητάς σου.
Παράλληλα, παρακολουθεί διαφόρων ειδών σεμινάρια σε αντικείμενα που την τραβούν, όπως η φωτογραφία, η επεξεργασία εικόνας, η συγγραφή και το character design. Εντεκα χρόνια στον χώρο των media που συνοδεύονται από κούραση, ένταση και πιέσεις μαζί με ατελείωτο ρετουσάρισμα για τέλειο πλαστικό αποτέλεσμα φωτογραφιών, την κάνουν να αναρωτηθεί αν αυτό που κάνει τη βοηθά να αισθάνεται δημιουργική και παραγωγική, καθώς και ποιο μπορεί να είναι το επόμενο βήμα. Και κάπου εκεί γνωρίζει τον Μανώλη…
Η γνωριμία της Νάντιας και του Μανώλη έγινε μέσω κοινών φίλων πριν από τέσσερα χρόνια. Το κατάλληλο timing φέρνει και τους δυο σε παρόμοια φάση: τι είναι αυτό που μπορούμε να κάνουμε που να είναι δικό μας, να έχει να κάνει με την εικονογράφηση και να είναι δημιουργικό; Επίσης τίθενται και ορισμένα ηθικά ερωτήματα σχετικά με το αν θεωρείται ξεπούλημα της τέχνης η ενασχόληση με άλλα μέσα. Ο Μανώλης συνειδητοποιεί πως αυτό το κομμάτι πρέπει να απενοχοποιηθεί, και πως είτε καταπιάνεσαι με μια διαφήμιση είτε με μια φιλανθρωπική δράση, πάντα υπάρχει δυνατότητα θεμιτής χρήσης της δημιουργικότητάς σου.
Χωρίς να στερηθεί ο καθένας την προσωπική του ελευθερία, δημιουργείται μια πλατφόρμα συνεργασίας και κάπως έτσι γεννιέται το Imaginary Rooms, που κάτω από την ομπρέλα του περιλαμβάνει εικονογραφήσεις, τοιχογραφίες, εγκαταστάσεις για σπίτια, events, εκθέσεις και εξωτερικούς χώρους, workshops και μια γενικότερη στάση αλληλεπίδρασης με τη ζωή και την καθημερινότητα. Παράλληλα όλο και περισσότερα projects και στόχοι προκύπτουν που οι δυο τους προσπαθούν να εξερευνήσουν, όπως δικές τους εκδόσεις και κάποια φανζινάκια. Είναι εκπληκτικό το πόσο αλληλοσυμπληρώνει ο ένας τον άλλον και πώς με αυτόν τον τρόπο πηγαίνουν και οι δύο μπροστά.
Ενα από τα κομμάτια που ξεπήδησε άμεσα και αυθόρμητα ήταν η τοιχογράφηση παιδικών δωματίων. Το γκραφίτι παρελθόν του Μανώλη σε συνεργασία με ένα ξεχωριστό και διαφορετικό σενάριο που προκύπτει κατόπιν συζητήσεων και αλληλεπίδρασης με τους γονείς -και τα ίδια τα παιδιά αν είναι δυνατόν- μεταφράζεται σε ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα που διαθέτει σύγχρονη αισθητική με εμφανείς επιρροές από κόμικς και street art, αλλά ταυτόχρονα είναι μοναδικό και προσωπικό, μετατρέποντας έτσι ένα δωμάτιο σε ένα φανταστικό κόσμο. Η Νάντια και ο Μανώλης αναφέρουν πόσο σημαντική είναι η επικοινωνία στη δημιουργική αυτή διαδικασία και πόσο δένεσαι με αυτά τα άτομα, καθώς υπάρχει μια σχέση δούναι και λαβείν.
Τι είναι το doodling που είναι τόσο σημαντικό γι΄ αυτούς; Η αυθόρμητη ζωγραφική, τα σχέδια που κάνεις ασυναίσθητα χωρίς να το σκέφτεσαι, όταν μιλάς στο τηλέφωνο ή όταν κάνεις κάτι άλλο. Ολοι μας το κάνουμε, σε εφημερίδες, περιοδικά, post-it, όταν είμαστε στο γραφείο ή στην αίθουσα αναμονής ενός ιατρείου με ένα στυλό στο χέρι. Η Νάντια μας εξηγεί πως αυτή η φαινομενικά απλή και ακούσια πράξη μπορεί να καταγράφει το ασυνείδητο και πως μπορεί να αποδειχθεί ένα μαγικό και θαυματουργικό ταξίδι αν το εξασκήσεις.
Υπάρχει απόλυτη ελευθερία, χωρίς κανόνες και πρέπει, και δεν υπάρχει κανένας λόγος να αισθάνεται κάποιος φόβο για το αν κάνει κάτι λάθος. Ξεκινάς με μια τελεία, οι τελείες γίνονται γραμμές και τα μονοπάτια οδηγούν σε χαρακτήρες. Επίσης η Νάντια διαθέτει τη μαγική ιδιότητα να βλέπει παντού χαρακτήρες και είναι κάτι που προσπαθεί να το μοιραστεί και να σε κάνει να μη νιώθεις ποτέ μόνος, καθώς όλα τριγύρω σου μπορούν να αποκτήσουν μια καινούργια οντότητα. Εκεί που οι υπόλοιποι βλέπουμε μια πρίζα, ένα φωτιστικό, ένα ράφι με κάποια αντικείμενα, η Νάντια ανακαλύπτει μια ολόκληρη παρέα χαρακτήρων που αλληλεπιδρούν…
Για δεύτερη χρονιά οι δυο τους διοργανώνουν σεμινάρια και workshops. Αυτό προέκυψε μετά από συνεργασίες που είχαν με σχολεία και άλλες ομάδες, όπου και διαπίστωσαν τη σημασία της δημιουργικής αλληλεπίδρασης. Ενθαρρύνουν την αγνότητα της έκφρασης και της δημιουργίας, την υγιή επικοινωνία, την εξωστρέφεια, την απελευθέρωση και όξυνση της δημιουργικότητας και προσπαθούν να μεταδώσουν όσο το δυνατόν περισσότερη φαντασία που θεωρούν ότι εκλείπει στην εποχή μας. Στα μαθήματα περιλαμβάνονται παρουσιάσεις των αγαπημένων τους καλλιτεχνών, συμμετοχή guest δασκάλων, επισκέψεις σε μουσεία και street art περιηγήσεις. Ξεκινώντας από πειραματισμούς με κλειστά μάτια και δημιουργώντας σχέσεις και αμφίδρομη επικοινωνία, επεξεργάζονται το τι συμβαίνει τώρα τόσο στο άτομο όσο και στην κοινωνία γενικότερα, δημιουργούν διαδράσεις και ομαδικές ασκήσεις, ενώ σε φάσεις των μαθημάτων υπάρχουν εκπλήξεις, δημιουργικές πιέσεις και αποσυμπιέσεις, και μια διάθεση να ξεθαφτεί το κουρασμένο ή το θαμμένο ταλέντο.
Ενα από τα κομμάτια που ξεπήδησε άμεσα και αυθόρμητα ήταν η τοιχογράφηση παιδικών δωματίων. Το γκραφίτι παρελθόν του Μανώλη σε συνεργασία με ένα ξεχωριστό και διαφορετικό σενάριο που προκύπτει κατόπιν συζητήσεων και αλληλεπίδρασης με τους γονείς -και τα ίδια τα παιδιά αν είναι δυνατόν- μεταφράζεται σε ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα που διαθέτει σύγχρονη αισθητική με εμφανείς επιρροές από κόμικς και street art, αλλά ταυτόχρονα είναι μοναδικό και προσωπικό, μετατρέποντας έτσι ένα δωμάτιο σε ένα φανταστικό κόσμο. Η Νάντια και ο Μανώλης αναφέρουν πόσο σημαντική είναι η επικοινωνία στη δημιουργική αυτή διαδικασία και πόσο δένεσαι με αυτά τα άτομα, καθώς υπάρχει μια σχέση δούναι και λαβείν.
Τι είναι το doodling που είναι τόσο σημαντικό γι΄ αυτούς; Η αυθόρμητη ζωγραφική, τα σχέδια που κάνεις ασυναίσθητα χωρίς να το σκέφτεσαι, όταν μιλάς στο τηλέφωνο ή όταν κάνεις κάτι άλλο. Ολοι μας το κάνουμε, σε εφημερίδες, περιοδικά, post-it, όταν είμαστε στο γραφείο ή στην αίθουσα αναμονής ενός ιατρείου με ένα στυλό στο χέρι. Η Νάντια μας εξηγεί πως αυτή η φαινομενικά απλή και ακούσια πράξη μπορεί να καταγράφει το ασυνείδητο και πως μπορεί να αποδειχθεί ένα μαγικό και θαυματουργικό ταξίδι αν το εξασκήσεις.
Υπάρχει απόλυτη ελευθερία, χωρίς κανόνες και πρέπει, και δεν υπάρχει κανένας λόγος να αισθάνεται κάποιος φόβο για το αν κάνει κάτι λάθος. Ξεκινάς με μια τελεία, οι τελείες γίνονται γραμμές και τα μονοπάτια οδηγούν σε χαρακτήρες. Επίσης η Νάντια διαθέτει τη μαγική ιδιότητα να βλέπει παντού χαρακτήρες και είναι κάτι που προσπαθεί να το μοιραστεί και να σε κάνει να μη νιώθεις ποτέ μόνος, καθώς όλα τριγύρω σου μπορούν να αποκτήσουν μια καινούργια οντότητα. Εκεί που οι υπόλοιποι βλέπουμε μια πρίζα, ένα φωτιστικό, ένα ράφι με κάποια αντικείμενα, η Νάντια ανακαλύπτει μια ολόκληρη παρέα χαρακτήρων που αλληλεπιδρούν…
Για δεύτερη χρονιά οι δυο τους διοργανώνουν σεμινάρια και workshops. Αυτό προέκυψε μετά από συνεργασίες που είχαν με σχολεία και άλλες ομάδες, όπου και διαπίστωσαν τη σημασία της δημιουργικής αλληλεπίδρασης. Ενθαρρύνουν την αγνότητα της έκφρασης και της δημιουργίας, την υγιή επικοινωνία, την εξωστρέφεια, την απελευθέρωση και όξυνση της δημιουργικότητας και προσπαθούν να μεταδώσουν όσο το δυνατόν περισσότερη φαντασία που θεωρούν ότι εκλείπει στην εποχή μας. Στα μαθήματα περιλαμβάνονται παρουσιάσεις των αγαπημένων τους καλλιτεχνών, συμμετοχή guest δασκάλων, επισκέψεις σε μουσεία και street art περιηγήσεις. Ξεκινώντας από πειραματισμούς με κλειστά μάτια και δημιουργώντας σχέσεις και αμφίδρομη επικοινωνία, επεξεργάζονται το τι συμβαίνει τώρα τόσο στο άτομο όσο και στην κοινωνία γενικότερα, δημιουργούν διαδράσεις και ομαδικές ασκήσεις, ενώ σε φάσεις των μαθημάτων υπάρχουν εκπλήξεις, δημιουργικές πιέσεις και αποσυμπιέσεις, και μια διάθεση να ξεθαφτεί το κουρασμένο ή το θαμμένο ταλέντο.
