Έστω και τώρα πρέπει να αναζητηθούν τρόποι απεγκλωβισμού
Άρθρο του Δημήτρη Κοδέλα στο Δρόμος της αριστεράς
Από την αρχή παγιδευμένοι
Η κατάληξη, όμως, αυτού του κύκλου διαπραγμάτευσης ήρθε με την υπογραφή μιας συμφωνίας στο Eurogroup για παράταση της υπάρχουσας δανειακής σύμβασης και δέσμευση για μια λίστα μεταρρυθμίσεων η οποία παρά τη «δημιουργική ασάφεια» παραπέμπει σε λίγο από νεοφιλελευθερισμό, λίγο από εργαλειοθήκη ΟΟΣΑ και λίγο από Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης.
Η Ελλάδα εκβιάστηκε και εξωθήθηκε σε ένα συμβιβασμό που δεν βάζει τέλος στο μνημονιακό καθεστώς. Κι αυτό γιατί ενώ δεν υπάρχουν με σαφήνεια διατυπωμένα τα προαπαιτούμενα που αναφέρονταν στο περιβόητο mail Χαρδούβελη, υπάρχει η παράταση της δανειακής σύμβασης με τους επαχθείς όρους που θέλουμε να αναδιαπραγματευτούμε, υπάρχει επιτροπεία και αξιολόγηση, υπάρχει η απειλή της μη παροχής της τελευταίας δόσης και των κερδών της ΕΚΤ, εφόσον δεν αξιολογηθούμε θετικά στο τέλος του τετραμήνου, υπάρχει η με το σταγονόμετρο χρηματοδότηση από την ΕΚΤ ώστε να μας κρατούν σε διαρκή ομηρεία και οικονομική εξάντληση.
Η κυβέρνηση πήρε μια μικρή ανάσα. Όμως αυτή η ανάσα δεν είναι «ουδέτερη». Είναι ανάσα και παγίδευση ταυτόχρονα. Μια ανάσα που με βάση τη συμφωνία και τις επιδιώξεις των «εταίρων» θα είναι σε ένα περιβάλλον συνέχισης των εκβιασμών, απαίτησης για παρέμβαση σε όλα σχεδόν τα στοιχεία εσωτερικής πολιτικής, εντεινόμενης οικονομικής ασφυξίας. Στόχος τους είναι η συμμόρφωση και προσαρμογή της χώρας σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο ώστε να συρθεί η κυβέρνηση σε μια αναγκαστική μνημονιακού τύπου συνθηκολόγηση.
Υπάρχει και το ζήτημα της καθεαυτής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης. Κι εδώ υπάρχει ένα ερώτημα: Εάν υποθέσουμε ότι εξαντλήσαμε όλες τις δυνατότητές μας, ειδικά σε μια στιγμή που η νέα κυβέρνηση είχε κατακτήσει τη μέγιστη λαϊκή υποστήριξη και κουβαλούσε έναν φρέσκο αντιμνημονιακό αέρα χωρίς υπογραφές και συμμετοχή στη μνημονιακή καταστροφή, τότε τι προμηνύει ότι οι μάχες που έρχονται και αφορούν το μέλλον της χώρας θα δοθούν με καλύτερους όρους; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό και, έστω και τώρα, χρειάζεται να αναζητηθούν τρόποι απεγκλωβισμού.
Και τώρα τι;
Το από δω και πέρα προϋποθέτει την ανόθευτη και νηφάλια εκτίμηση/απολογισμό των πρώτων εξελίξεων και τη συγκέντρωση όλων των προσπαθειών ώστε να δημιουργηθεί εκείνη η πολιτική δύναμη στην χώρα που θα σπάσει τον κλοιό που σφίγγει γύρω μας.
α) Το πρώτο και βασικότερο είναι ο λαός να γνωρίζει πλήρως την κατάσταση, δηλαδή τους περιορισμούς, τους εκβιασμούς, τις παγίδες, τους κινδύνους. Και να χαρακτηρίζουμε μια συμφωνία έτσι όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.
ιι) Αξιοποίηση της γεωπολιτικής σημασίας της χώρας, της γεωπολιτικής αστάθειας και των αναδιατάξεων.
ιιι) Καμπάνια σε όλη την Ευρώπη στήριξης της Ελλάδας, ενδεχομένως με όλους τους βουλευτές να γυρνούν για μια βδομάδα σε ευρωπαϊκές πόλεις για να σπάσει η μαύρη προπαγάνδα των κυριάρχων δυνάμεων.
γ) Μόνο η αμφισβήτηση της συμφωνίας του Eurogroup μπορεί να μας απελευθερώσει ώστε να υπερασπίσουμε τα ζωτικά κοινωνικά συμφέροντα στη βάση των δεσμεύσεών μας. Οι πολιτικές της κυβέρνησης δεν πρέπει να εγκλωβιστούν στη συμφωνία και να συρθούμε στην εγκατάλειψη των δεσμεύσεών μας και στην αποδοχή περιορισμένης κυριαρχίας.
δ) Δεν ζητάμε και δεν δεχόμαστε νέο δάνειο για την κάλυψη των δανειακών αναγκών της χώρας. Ζητάμε και συζητάμε ρύθμιση/κούρεμα του χρέους σε επίπεδα που να είναι εφικτό να αποπληρώνεται και να μην αναγκαστεί η χώρα, μέσω νέου αναγκαστικού δανεισμού, να υπογράψει νέο μνημόνιο.
Αξιολογήστε τους αξιολογητές
Μια ανάσα αξιοπρέπειας ζήτησε ο λαός μας. Όμως αυτή η κάστα που έχει κάνει κατάληψη στην Ευρώπη και στους θεσμούς της δεν του δίνει τίποτα ή καλύτερα του δίνει κομμένες ανάσες με προαπαιτούμενο να στερηθεί της αξιοπρέπειας, δηλαδή, της δυνατότητάς του να είναι κυρίαρχος στον τόπο του και να συμμαζέψει τα συντρίμμια που (και) αυτοί δημιούργησαν. Μια φορά πειραματόζωο, για πάντα πειραματόζωο είναι το μήνυμα. Μια φορά οφειλέτης για πάντα οφειλέτης! Μια φορά Μνημόνιο, για πάντα Μνημόνια!
Οι στιγμές είναι κρίσιμες για την χώρα και για την αριστερά. Στόχος των δανειστών παραμένει η διατήρηση της χώρας ως αποικίας χρέους και ο εγκλωβισμός της νέας κυβέρνησης σε νέα μνημονιακά δεσμά. Τώρα πρέπει να εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα άλλης πορείας της χώρας.
Αλλιώς ο ελληνικός λαός ας αξιολογήσει τους αξιολογητές μας και ας επιλέξει το μέλλον του.
Τις τελευταίες ημέρες ζούμε έναν πρωτόγνωρο καταιγισμό εξελίξεων κρίσιμο για την πορεία της χώρας. Η νέα ελληνική κυβέρνηση με το «καλημέρα» βρέθηκε μπροστά στην πίεση αναζήτησηςμιας λύσης έως 28 Φλεβάρη και με την θηλιά της ρευστότητας από την ΕΚΤ να σφίγγει εκβιαστικά.
Σ’ αυτό το κλίμα ξεκίνησε η διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση να καταφέρνει να ξανανιώσει αξιοπρέπεια ο λαός μας, λέγοντας κάποια πρώτα «όχι», θέτοντας βέτο σε δύο Eurogroup, αξιοποιώντας αντιθέσεις και θέτοντας ότι αυτή χώρα δε μπορεί να συνεχίσει με μνημόνια και λιτότητα.
Η κατάληξη, όμως, αυτού του κύκλου διαπραγμάτευσης ήρθε με την υπογραφή μιας συμφωνίας στο Eurogroup για παράταση της υπάρχουσας δανειακής σύμβασης και δέσμευση για μια λίστα μεταρρυθμίσεων η οποία παρά τη «δημιουργική ασάφεια» παραπέμπει σε λίγο από νεοφιλελευθερισμό, λίγο από εργαλειοθήκη ΟΟΣΑ και λίγο από Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης.
Συμφωνία ανάσα / παγίδα σε ευρω-ναρκοπέδιο
Η Ελλάδα εκβιάστηκε και εξωθήθηκε σε ένα συμβιβασμό που δεν βάζει τέλος στο μνημονιακό καθεστώς. Κι αυτό γιατί ενώ δεν υπάρχουν με σαφήνεια διατυπωμένα τα προαπαιτούμενα που αναφέρονταν στο περιβόητο mail Χαρδούβελη, υπάρχει η παράταση της δανειακής σύμβασης με τους επαχθείς όρους που θέλουμε να αναδιαπραγματευτούμε, υπάρχει επιτροπεία και αξιολόγηση, υπάρχει η απειλή της μη παροχής της τελευταίας δόσης και των κερδών της ΕΚΤ, εφόσον δεν αξιολογηθούμε θετικά στο τέλος του τετραμήνου, υπάρχει η με το σταγονόμετρο χρηματοδότηση από την ΕΚΤ ώστε να μας κρατούν σε διαρκή ομηρεία και οικονομική εξάντληση.
Η κυβέρνηση πήρε μια μικρή ανάσα. Όμως αυτή η ανάσα δεν είναι «ουδέτερη». Είναι ανάσα και παγίδευση ταυτόχρονα. Μια ανάσα που με βάση τη συμφωνία και τις επιδιώξεις των «εταίρων» θα είναι σε ένα περιβάλλον συνέχισης των εκβιασμών, απαίτησης για παρέμβαση σε όλα σχεδόν τα στοιχεία εσωτερικής πολιτικής, εντεινόμενης οικονομικής ασφυξίας. Στόχος τους είναι η συμμόρφωση και προσαρμογή της χώρας σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο ώστε να συρθεί η κυβέρνηση σε μια αναγκαστική μνημονιακού τύπου συνθηκολόγηση.
Τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει;
Το ερώτημα αυτό μας απασχολεί όλους. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι εύκολη η απάντηση. Υπάρχουν ζητήματα που αφορούν στο τι όρους και προϋποθέσεις δημιουργήσαμε τους προηγούμενους μήνες. Προετοιμαστήκαμε και προετοιμάσαμε τον λαό; Ασχοληθήκαμε όσο θα έπρεπε με το παράδειγμα της Κύπρου που ήταν εικόνα από το μέλλον και τη μεταχείριση που επιφυλάσσεται σε κάθε «απείθαρχο» λαό; Εκτιμήσαμε σωστά τους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς και τις διαθέσεις του γερμανικού ευρω-ιερατείου;
Υπάρχει και το ζήτημα της καθεαυτής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης. Κι εδώ υπάρχει ένα ερώτημα: Εάν υποθέσουμε ότι εξαντλήσαμε όλες τις δυνατότητές μας, ειδικά σε μια στιγμή που η νέα κυβέρνηση είχε κατακτήσει τη μέγιστη λαϊκή υποστήριξη και κουβαλούσε έναν φρέσκο αντιμνημονιακό αέρα χωρίς υπογραφές και συμμετοχή στη μνημονιακή καταστροφή, τότε τι προμηνύει ότι οι μάχες που έρχονται και αφορούν το μέλλον της χώρας θα δοθούν με καλύτερους όρους; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό και, έστω και τώρα, χρειάζεται να αναζητηθούν τρόποι απεγκλωβισμού.
Και τώρα τι;
Το από δω και πέρα προϋποθέτει την ανόθευτη και νηφάλια εκτίμηση/απολογισμό των πρώτων εξελίξεων και τη συγκέντρωση όλων των προσπαθειών ώστε να δημιουργηθεί εκείνη η πολιτική δύναμη στην χώρα που θα σπάσει τον κλοιό που σφίγγει γύρω μας.
α) Το πρώτο και βασικότερο είναι ο λαός να γνωρίζει πλήρως την κατάσταση, δηλαδή τους περιορισμούς, τους εκβιασμούς, τις παγίδες, τους κινδύνους. Και να χαρακτηρίζουμε μια συμφωνία έτσι όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.
β) Το δεύτερο είναι να προετοιμαστούμε πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά, για να δοθεί η μάχη από τη στιγμή που γνωρίζουμε ότι επιχειρούν να μας εγκλωβίσουν στη συνέχιση ενός τύπου μνημονιακού καθεστώτος.
Αυτό σημαίνει:
ι) Πολιτικές και στάση που να διατηρούν και ενισχύουν το λαϊκό φρόνημα. Πρωτοβουλίες που να ενισχύουν την εμπιστοσύνη και αυτοπεποιήθηση του λαού, να δημιουργούν όραμα, να διατηρούν την ελπίδα, να γεννούν απόθεμα αγώνα.
ιι) Αξιοποίηση της γεωπολιτικής σημασίας της χώρας, της γεωπολιτικής αστάθειας και των αναδιατάξεων.
ιιι) Καμπάνια σε όλη την Ευρώπη στήριξης της Ελλάδας, ενδεχομένως με όλους τους βουλευτές να γυρνούν για μια βδομάδα σε ευρωπαϊκές πόλεις για να σπάσει η μαύρη προπαγάνδα των κυριάρχων δυνάμεων.
γ) Μόνο η αμφισβήτηση της συμφωνίας του Eurogroup μπορεί να μας απελευθερώσει ώστε να υπερασπίσουμε τα ζωτικά κοινωνικά συμφέροντα στη βάση των δεσμεύσεών μας. Οι πολιτικές της κυβέρνησης δεν πρέπει να εγκλωβιστούν στη συμφωνία και να συρθούμε στην εγκατάλειψη των δεσμεύσεών μας και στην αποδοχή περιορισμένης κυριαρχίας.
δ) Δεν ζητάμε και δεν δεχόμαστε νέο δάνειο για την κάλυψη των δανειακών αναγκών της χώρας. Ζητάμε και συζητάμε ρύθμιση/κούρεμα του χρέους σε επίπεδα που να είναι εφικτό να αποπληρώνεται και να μην αναγκαστεί η χώρα, μέσω νέου αναγκαστικού δανεισμού, να υπογράψει νέο μνημόνιο.
Πιο ειδικά κάποιες πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να ληφθούν:
1. Νομοθέτηση των άμεσων μέτρων που έχουμε εξαγγείλει και την άμεση ανακούφιση της κοινωνίας από χρέη και φόρους.
2. Σύγκρουση τώρα με το πολιτικό σύστημα και τη διαπλοκή. Αυτό δεν σημαίνει μόνο χτύπημα φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής. Αλλά:
ι) Επανεξετάζονται οι σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις (κι αν δεν αρέσει αυτό στους εταίρους ας τους πούμε ευθέως ότι υποστηρίζουν τη διαφθορά!) και δημόσιες συμβάσεις. Δεν μπορεί το σκάνδαλο του ΟΠΑΠ, το σκάνδαλο της ΑΤΕ, όπως και πολλά άλλα να μη διερευνηθούν.
ιι) Επανεξετάζονται από τη Βουλή όλες οι τροπολογίες που πέρασαν «νύχτα» τους προηγούμενους μήνες καθώς και όσες αναφέρονται στην έκδοση του ΣΥΡΙΖΑ «Η μαύρη βίβλος της Ντροπής».
ιιι) Μπαίνει τέλος στη μιντιοκρατία και στη διαπλοκή της.
ιν) Ελέγχονται πολυεθνικοί όμιλοι και προμηθευτές του Ελληνικού Δημοσίου με προτεραιότητα στις γερμανικές πολυεθνικές καθώς στατιστικά ο κίνδυνος διαφθοράς είναι μεγαλύτερος.
3. Ανοίγει μια πανεθνική διαβούλευση για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση της χώρας (η οποία στις προγραμματικές δηλώσεις ξεχάστηκε). Στόχος της είναι η προβολή μεγάλων στόχων και επιλογών για την ενίσχυση της παραγωγής της χώρας, η εμπλοκή όλου του διαθέσιμου (εντός και εκτός χώρας) επιστημονικού και παραγωγικού μηχανισμού στη διαμόρφωση ενός στρατηγικού σχεδιασμού με άμεσα και μεσοπρόθεσμα βήματα.
Αξιολογήστε τους αξιολογητές
Μια ανάσα αξιοπρέπειας ζήτησε ο λαός μας. Όμως αυτή η κάστα που έχει κάνει κατάληψη στην Ευρώπη και στους θεσμούς της δεν του δίνει τίποτα ή καλύτερα του δίνει κομμένες ανάσες με προαπαιτούμενο να στερηθεί της αξιοπρέπειας, δηλαδή, της δυνατότητάς του να είναι κυρίαρχος στον τόπο του και να συμμαζέψει τα συντρίμμια που (και) αυτοί δημιούργησαν. Μια φορά πειραματόζωο, για πάντα πειραματόζωο είναι το μήνυμα. Μια φορά οφειλέτης για πάντα οφειλέτης! Μια φορά Μνημόνιο, για πάντα Μνημόνια!
Οι στιγμές είναι κρίσιμες για την χώρα και για την αριστερά. Στόχος των δανειστών παραμένει η διατήρηση της χώρας ως αποικίας χρέους και ο εγκλωβισμός της νέας κυβέρνησης σε νέα μνημονιακά δεσμά. Τώρα πρέπει να εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα άλλης πορείας της χώρας.
Αλλιώς ο ελληνικός λαός ας αξιολογήσει τους αξιολογητές μας και ας επιλέξει το μέλλον του.
