Το 2000, ύστερα από προσπάθειες που έκανε η επικεφαλής του Ιστορικού Αρχείου-Μουσείου Υδρας, Ντίνα Αδαμοπούλου, αγοράστηκε από τον τελευταίο ιδιοκτήτη, χάρις σε γενναιόδωρη χορηγία του Ιδρύματος Κωστοπούλου. Μεταφέρθηκε στη Σαλαμίνα για να συντηρηθεί και να μετατραπεί σε πλωτό παράρτημα του μουσείου. Εκτοτε παραμένει στο καρνάγιο Κουπετώρη, στο έλεος του καιρού, περιμένοντας μια λύση. Ολες οι προσπάθειες ανεύρεσης πόρων για την αποκατάστασή του έπεσαν στο κενό, παρά τον αγώνα της διευθύντριας του μουσείου.
Φαίνεται όμως ότι τη Μεγάλη Εβδομάδα ήρθε μια χαρμόσυνη είδηση για το ταλαίπωρο πλεούμενο. Το -ιστορικής και συναισθηματικής αξίας- «Ελένη Π» μπορεί να μπει σε μια ρότα σωτηρίας. Αυτό ήταν το θέμα συζήτησης σε μια συνάντηση που έγινε τη Μεγάλη Δευτέρα, στην οποία πήραν μέρος η Ντίνα Αδαμοπούλου, ο αρχιτέκτων και ειδικός σε θέματα ναυπηγικής Κώστας Δαμιανίδης καθώς και τρεις διδάσκοντες στα ΤΕΙ Θεσσαλίας, που έχουν βαθιά γνώση στην τεχνολογία και τη συντήρηση του ένυδρου ξύλου: ο πρόεδρος του ιδρύματος Μιχάλης Σκαρβέλης, ο Δημήτρης Τσίποτας και ο Γιάννης Κακαράς. Ο στόχος είναι να βρεθεί ο τρόπος με τον οποίον το «Ελένη Π» θα αποκτήσει μια δεύτερη ζωή. Εχουν γίνει ήδη κάποιες αυτοψίες στο καρνάγιο των αδελφών Κουπετώρη, οι οποίοι έχουν στείλει σειρά εξωδίκων στο Ναυτικό Μουσείο Υδρας ζητώντας οικονομική αποζημίωση για τη δεκαπενταετία που το σκαρί είναι παροπλισμένο στον χώρο τους.
Η ομάδα των ειδικών θα συλλέξει στοιχεία για να αποφασιστεί αν το καΐκι είναι αξιόπλοο ή αν θα διασωθούν κάποια μέρη του. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το σκαρί έχει δείξει και ο Δήμος Περάματος που σκοπεύει να κάνει σχολή παραδοσιακής ναυπηγικής τέχνης. Τις εξελίξεις παρακολουθεί και το Ιδρυμα Κωστοπούλου, που είχε δώσει το καλό παράδειγμα πριν από μία 15ετία με την ελπίδα ότι η Πολιτεία θα βοηθήσει στη σωτηρία. Και αν δεν έγινε ώς τώρα, φαίνεται ότι δεν είναι ακόμα αργά...
