Είναι προφανές ότι η συναίνεση στη παράταση της δανειακής σύμβασης, όπως και κάθε δανειακής σύμβασης, συνιστά αποδοχή του ύψους της οφειλής άρα και της δυνατότητας του οφειλέτη να την εξυπηρετήσει. Για το λόγο αυτό τόσο ο Βαρουφάκης όσο και ο Σόιμπλε είχαν ξεκαθαρίσει ότι δεν τίθεται θέμα διαγραφής (κουρέματος) μέρους του χρέους ήδη πριν τα δύο μέρη καθίσουν στο τραπέζι του Eurogroup.
Αναγκαστικά, λοιπόν, η όποια ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ περιορίσθηκε στο λογιστικό έλεγχο του χρέους και τον προσδιορισμό του μέρους του που μπορεί να χαρακτηρισθεί επαχθές ή επονείδιστο από νομικής άποψης, ζήτημα που ανέλαβε να αναδείξει η πρόεδρος της Βουλής κ. Κωνσταντοπούλου με τη σύσταση μη-διακομματικής επιτροπής της Βουλής. Όμως και αυτή ακόμη η κουτσουρεμένη λογική αναδεικνύει τις αντιφάσεις της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια ώρα που έχουν εξαντληθεί τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, τα διαθέσιμα των ΔΕΚΟ, ακόμη και τα όποια αποθεματικά των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης για την αποπληρωμή ομολόγων του ΔΝΤ και της Goldman Sachs, όπως το τμήμα του παραγώγου Σημίτη που πληρώθηκε την Παρασκευή 20 Μαρτίου, συστήνεται η συγκεκριμένη επιτροπή που θα αποφανθεί στο μέλλον εάν νομίμως οφείλονται τα ποσά αυτά. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμούσε να θέσει θέμα νομιμότητας του χρέους στα σοβαρά θα έπρεπε να προχωρήσει σε στάση πληρωμών να ελέγξει το χρέος και μετά να προχωρήσει στις όποιες πληρωμές.
Το θέμα του δημόσιου χρέους βέβαια δεν είναι νομικό αλλά είναι βαθύτατα ταξικό και πολιτικό. Το δημόσιο χρέος αυξήθηκε όχι από τους μισθούς και τις συντάξεις αλλά από την κατασπατάληση δημόσιου χρήματος για την υποστήριξη των κερδών του κεφαλαίου. Όσο μάλιστα η θέση του ελληνικού καπιταλισμού επιδεινωνόταν μέσα στην λυκοφωλιά της ΕΕ τόσο η στήριξη αυτή αυξανόταν. Θαλασσοδάνεια στο κεφάλαιο, κάθε λογής επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές (όπως η σκανδαλώδης μη-φορολόγηση των εφοπλιστών, το «πάρτυ» των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και η συνεχής μείωση της φορολόγησης των πλουσίων) είναι που εκτροχίασαν το δημοσιονομικό ισοζύγιο. Από τη σκοπιά αυτή το δημόσιο χρέος δεν δημιουργήθηκε από τον λαό και τους εργαζόμενους αλλά από το κεφάλαιο (ξένο και ντόπιο) και το πολιτικό προσωπικό του. Δεν το οφείλει ο λαός και μία κυβέρνηση που πραγματικά υπηρετεί τα συμφέροντά του θα το είχε διαγράψει μονομερώς γιατί, εκτός των άλλων, είναι πλέον δυσθεώρητο και δεν μπορεί να αποπληρωθεί σε λογικό χρονικό διάστημα. Το μόνο που κάνει είναι να κρατά την χώρα μόνιμα υπόδουλη στην ΕΕ.
Επειδή δεν θέλουμε, όμως, να θεωρηθούμε καχύποπτοι και κυρίως επειδή ο χρόνος τρέχει και χρήματα του λαού πετιούνται στη μαύρη τρύπα του δημόσιου χρέους κάθε μέρα που περνάει έχουμε να θέσουμε ορισμένα ερωτήματα στην επιτροπή της κ. Κωνσταντοπούλου:
1. Ως γνωστόν, τα 11 δισ. που «περίσσεψαν» από τη διάσωση των Ελλήνων τραπεζιτών περιλαμβάνονται στο Ελληνικό δημόσιο χρέος ενώ το ελληνικό δημόσιο δεν μπορεί να τα εκταμιεύσει. Αναμένουμε από την επιτροπή να τα χαρακτηρίσει άμεσα επαχθές χρέος τόσο αυτά όσο και τα 39 δισ. που δαπανήθηκαν για τη διάσωση των τραπεζών και τα διαχειρίζονται σήμερα οι διοικήσεις που τις χρεοκόπησαν.
2. Η επαναγορά ομολόγων ονομαστικής αξίας 30 δισ, από το ESM έναντι ποσού 10 δισ. επί υπουργίας Στουρνάρα εμφανίζονται στον υπολογισμό του δημοσίου χρέους στην ονομαστική αξία. Είναι μια επαχθής ενέργεια και αναμένουμε την άμεση διαμαρτυρία της επιτροπής στο ESM και το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους για απομείωση του ύψους του δημοσίου χρέους κατά 20 δισ.
3. Στα χέρια του της ΕΚΤ και των κρατών μελών της ΕΕ βρίσκονται ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου αγορασμένα στη δευτερογενή αγορά με ποσά σημαντικά χαμηλότερα της ονομαστικής τους αξίας. Όμως, τόσο στα βιβλία της ΕΚΤ αλλά, και στα δημόσια λογιστικά των κρατών μελών και στους Ελληνικούς Εθνικούς Λογαριασμούς τα ομόλογα αυτά αποτιμώνται στην ονομαστική τους αξία. Αναμένουμε τη διαμαρτυρία της επιτροπής σε όλους εμπλεκόμενους φορείς για την άμεση απομείωση του Ελληνικού δημόσιου χρέους.
Ας αφήσει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ τα μεγάλα λόγια και τις άτακτες υποχωρήσεις τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό. Το χρέος της χώρας δεν ανήκει στο λαό, δεν είναι βιώσιμο και πρέπει να διαγραφεί άμεσα. Η διαγραφή του χρέους δεν είναι πολιτικά και οικονομικά ανεκτή μέσα στην ΟΝΕ και την Ε.Ε γι’ αυτό, μεταξύ πολλών άλλων λόγων, πρέπει η χώρα να αποχωρήσει από αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Είναι αναγκαία σήμερα η συγκρότηση ενός πλατιού πολιτικο-κοινωνικού μετώπου της Αριστεράς και των δυνάμεων της εργασίας που θα οδηγήσει την χώρα στην κατεύθυνση αυτή. Αυτή είναι η μόνιμη φιλολαϊκή διέξοδος από την σημερινή κρίση.
