Σήμερα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας ἑορτάζει μέσα σὲ ἀτμόσφαιρα πνευματικῆς χαρᾶς τὴν «ἑορτή τῶν ἑορτῶν καὶ πανήγυριν τῶν πανηγύρεων», τὸ τέλος καὶ τὴν ἀποκορύφωση τοῦ Μηστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ὅλοι οἱ σωτηριολογικοί σταθμοί βρίσκουν σ᾿ αὐτήν τὴν ἡμέρα τὴν ὁλοκλήρωση καὶ ἐκπλήρωσή τους. «Πάσχα Κυρίου Πάσχα». Εἶναι τὸ ἀναστάσιμο Πάσχα, ὕστερα ἀπό τὸ Σταυρώσιμο καὶ Καταπαύσιμο Πάσχα. «Αὕτη ἡ ἡμέρα ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ», αὐτή εἶναι κατ᾿ ἐξοχήν ἡ ἡμέρα Κυρίου, κατά τὴν ὁποία ἑορτάζομε τὴν ζωηφόρο ἐκ νεκρῶν ἀνάσταση τοῦ δι᾿ ἡμᾶς Σταυρωθέντος Θεανθρώπου.
Ἡ Ἀνάσταση ἀποτελεῖ τὸν μυστικό σκοπό, τὴν ἀποκορύφωση καὶ τὸ ἐπιστέγασμα τῆς ἐπίγειας πορείας τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου. Εἶναι τὸ μεγαλύτερο θαῦμα, κυριολεκτικά τὸ θαῦμα τῶν θαυμάτων, ἡ περίτρανη ἀπόδειξη τῆς θεότητας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ θεμέλιο τῆς σωτηρίας. Χωρίς αὐτήν ἡ πίστη τῶν χριστιανῶν θὰ ἦταν μάταιη, χωρίς σωτηριολογικό ἀντίκρυσμα. Ἐνῶ, μὲ τὴν Ἀνάσταση, σύμφωνα μὲ τὴ θεολογία τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, ὁ Χριστός ἀνεδείχθη «πρωτότοκος τῶν νεκρῶν» καὶ εἰσῆλθε πρῶτος στὸ νέο κόσμο, τὴν καινή κτίση τῶν προφητικῶν προσδοκιῶν, συνεισάγοντας τὴν ἀνθρωπότητα στὴν προοπτική τῆς λύτρωσης γενόμενος αἴτιος τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων.
Ἡ Ἀνάσταση εἶναι τὸ πρωταρχικό ἀντικείμενο τῆς πίστεως καὶ συγχρόνως τὸ θεμέλιο τῆς χριστιανικῆς ἐλπίδας. Ὁ Χριστός ἀνέστη ὡς «ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων» καὶ αὐτό θεμελιώνει τὴν ἐσχατολογική προσδοκία γιὰ τὴν καθολική ἀνάσταση τῶν σωμάτων καὶ τὸ ἐν Χριστῷ τελεσίδικο θρίαμβο τῆς ὄντως ζωῆς.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ νίκη τῶν νικῶν. Ὁ Χριστός διὰ τῆς Ἀναστάσεως ἐνίκησε τὸν «ἔσχατο ἐχθρό» τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὸν θάνατο. Ὁ Ἄδης δὲν μπόρεσε νὰ κρατήσει τὸν Ἀρχηγό τῆς ζωῆς. Ὁ Κύριος ἀνέστη τριήμερος νικητής τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου. Ὁ Κύριος ἀνέστη καὶ ἔθεσε τὴν σφραγίδα τῆς αἰωνιότητος στὴν ἀνθρώπινη ζωή. Ὁ Κύριος ἀνέστη καὶ ἐχάρισε στὸν ἄνθρωπο νίκη μεγαλειώδη καὶ ἀνυπέρβλητη, ἡ ὁποία προῆλθε ἀπό τὴν ἄκρα ταπείνωση, ἀπό τὸν πόνο καὶ τὸ μαρτύριο, ἀπό τὸν ἐκούσιο θυσιαστικό θάνατο πάνω στὸ ὀδυνηρό ξύλο τοῦ Σταυροῦ. Ὅλοι οἱ ἀναστάσιμοι ὕμνοι εἶναι ἐπινίκιοι καὶ δοξολογικοί καὶ ἐξαίρουν τὸ ὑπερφυές γεγονός προσκαλώντας συνάμα τοὺς χριστιανούς νὰ τὸ βιώσουν μὲ πνευματική χαρά καὶ ἀγνή ἀγάπη καὶ νὰ γίνουν μέτοχοι τῆς Βασιλείας τοῦ ἀναστάντος Κυρίου. Ἀπό τὸ Σταυροαναστάσιμο Πάσχα ἐπήγασαν γιὰ τοὺς ἀνθρώπους πλούσιες δωρεές καὶ χαρίσματα. Τώρα πλέον μποροῦμε νὰ «περιπατήσωμεν ἐν καινότητι ζωῆς».
Ὅμως ἡ ἀνθρωπότητα καὶ σήμερα, ὕστερα ἀπό τόσους αἰῶνες τοῦ πασχαλίου μηνύματος, ἐξακολουθεῖ κάνοντας κακή χρήση τῆς θεόσδοτης ἐλευθερίας νὰ μὴν ἀποδέχεται τὶς δωρεές ποὺ προέρχονται ἀπό τὴν ἀνάσταση. Γι᾿ αὐτό τὸ λόγο ζοῦμε αὐτή τὴν περίοδο μέσα στὸ φόβο καὶ στὴν ἀνασφάλεια. Ἡ εἰρήνη ποὺ ὁ Ἀναστάς Κύριος ἐκόμισε στοὺς ἀνθρώπους, παραμένει ἐπιτακτικό αἴτημα τῶν ἡμερῶν μας, ἀναγκαῖο γιὰ τὴ διατήρηση τῆς ζωῆς.
Ὁ Χριστός μὲ τὸ ἐκούσιο Πάθος καὶ τὴν ἔνδοξη Ἀνάσταση χάρισε στοὺς ἀνθρώπους τὴν καταλλαγή, τὴν δυνατότητα νὰ εἰρηνεύσουν μὲ τὸν Θεό καὶ τὸ συνάνθρωπο.
Σὲ μᾶς ἐναπόκειται ἄν θὰ ἀξιοποιήσουμε τὴ δυνατότητα αὐτή.
Ὁ Σταυρός καὶ ἡ Ἀνάσταση μᾶς ἀνοίγουν τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας.
Μετ’ εὐχῶν
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Ἀργολίδος Νεκτάριος
