«Βασικά είναι μία δουλειά που γίνεται εδώ και πολλά χρόνια. Από τότε που ήμασταν μικροί ο Δημήτρης Δημητρούλιας μας τόνιζε ότι πάνω απ’ όλα είναι η άμυνα. Προσωπικά ήμουν τυχερός όμως, επειδή μεταξύ πολλών καλών συμπαικτών είχα και ένα σπουδαίο δάσκαλο, τον Γιώργο Ζαραβίνα, που με βοήθησε πάρα πολύ. Σταδιακά άρχισα να καταλαβαίνω τι σημαίνει να παίζεις στον «άσο» της άμυνας. Ο Δημητρούλιας επέμενε πολύ πάνω στα λάθη μου και με βοηθά διαρκώς να βελτιώνομαι. Βοηθά όμως και το σωματείο. Ο Διομήδης μου παρέχει τα πάντα, έχω όσα χρειάζομαι και δεν ξεφεύγει η προσοχή μου από τη δουλειά στο γήπεδο», εξηγεί ο 21χρονος εξτρέμ στo Sportsfeed.
Οικογένεια και στα δύσκολα
Αυτά όλα φαίνονται και βγαίνουν στο γήπεδο, πάντα όμως από πίσω υπάρχει μία ιστορία…
«Ξεκίνησα το χάντμπολ στο Διομήδη πριν δώδεκα χρόνια. Άνθρωποι της διοίκησης και προπονητές είχαν έρθει στο δημοτικό σχολείο και μας μίλησαν για το χάντμπολ. Μέχρι τότε δεν έκανα κάποιο άλλο άθλημα, απλώς έπαιζα μπάλα με τα παιδιά στη γειτονιά. Ήταν σημαντικό ότι δεν χρειαζόταν να πληρώσεις στις ακαδημίες του Διομήδη. Ήμασταν χάλια οικονομικά και δεν υπήρχε η δυνατότητα για συνδρομές ώστε να κάνω αθλητισμό. Μου άρεσε αυτό που ζούσα στον Διομήδη. Όσο περνούσε ο καιρός έβλεπα παιδιά να έρχονται και να φεύγουν. Εγώ έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου ότι θα μείνω. Και έπαιξε σημαντικό ρόλο ο Δημητρούλιας σε αυτό, τα περισσότερα χρόνια εκείνος ήταν ο προπονητής μου», θυμάται.
Πριν δύο χρόνια, τέτοιο καιρό, ο Λευτέρης βίωσε μία σκληρή προσωπική δοκιμασία. Στις 17 Μαΐου του 2013 εκείνος και ο αδελφός του, Αλέξανδρος επέβαιναν σε μηχανάκι πηγαίνοντας να γράψουν στις πανελλήνιες εξετάσεις, όταν ένας οδηγός παραβίασε το stop σε διασταύρωση και τους χτύπησε. Ο Λευτέρης διακομίστηκε στο νοσοκομείο με πολλαπλά τραύματα στο πρόσωπο και ο Αλέξανδρος με σπασμένο γοφό και γνάθο. «Εκείνες οι στιγμές ήταν δύσκολες, έμεινα αρκετό καιρό μακριά από το χάντμπολ. Όταν επανήλθα μου πήρε καιρό να παίξω. Ήμουν στις αποστολές, αλλά δεν μπορούσα να μπω να αγωνιστώ. Μέσα από εκείνη την περιπέτεια, όμως, κατάλαβα ότι πέρα από την οικογένειά μου έχω και μια δεύτερη οικογένεια. Αυτή είναι ο Διομήδης. Οι άνθρωποι του σωματείου και οι συμπαίκτες μου ήταν ανά πάσα στιγμή δίπλα μου, πάνω από το κεφάλι μου. Με επισκέπτονταν, μου τηλεφωνούσαν κάθε μέρα. Είναι σημαντικό για μία ομάδα να είναι οικογένεια και αυτό βγαίνει στον αγωνιστικό χώρο», λέει ο Κρεμαστιώτης
Φιλοδοξίες χωρίς ταβάνι
Μέλος και των Εθνικών ομάδων, ανήκει σε μία φουρνιά με ταλέντο, αρκετές παραστάσεις και πολλές φιλοδοξίες. «Κι εγώ θέλω να γίνω μεγάλος παίκτης, να αγωνιστώ σε κορυφαίο επίπεδο στο εξωτερικό. Προέχει όμως να γίνω καλύτερος παίκτης και γνωρίζω ότι η ομάδα μου θα με βοηθήσει ως προς αυτή την κατεύθυνση, ώστε όταν αποφασίσω να κάνω αυτό το βήμα να είμαι έτοιμος. Αυτά τα συζητάμε και με τους συμπαίκτες μου στην Εθνική νέων. Εγώ σε αυτή τη δική μας φουρνιά βλέπω ότι υπάρχει μεταξύ των παιδιών μια τεράστια όρεξη για χάντμπολ, θέλουμε να φτάσουμε ψηλά» λέει ο Κρεμαστιώτης, που για να πετύχει τους στόχους του, πρέπει να είναι αφοσιωμένος 100% στο άθλημα. «Γι’ αυτό το λόγο δεν έχω κάποια σταθερή δουλειά, επειδή καταλαβαίνω ότι για να πετύχεις πρέπει να αφοσιωθείς. Που και που θα κάνω κάποιο μεροκαματάκι, όταν όμως αυτό δεν επηρεάζει τη δουλειά μέσα στο γήπεδο. Μέχρι το τέλος των τελικών, μόνο χάντμπολ».
Σαν τελικοί
Το Σάββατο ο Διομήδης μπαίνει στους ημιτελικούς του πρωταθλήματος και υποδέχεται τον Ποσειδώνα Λουτρακίου. Στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος η ομάδα του Άργους κέρδισε από δύο φορές τις ομάδες που βρίσκονται στους ημιτελικούς, όμως αυτό δεν σημαίνει κάτι για τον Κρεμαστιώτη. «Εμείς ακόμη και τους ημιτελικούς με τον Ποσειδώνα θα τους αντιμετωπίσουμε ως τελικούς, ως ματς χωρίς αύριο. Έτσι βλέπουμε κάθε αγώνα. Δεν επαναπαυόμαστε γι’ αυτά που πετύχαμε μέχρι τώρα, αλλά κοιτάμε πως θα πάρουμε την επόμενη νίκη. Νέος αγώνας, νέα πρόκληση».
