Στην τοποθέτησή του, ο Δ. Κοδέλας ανάφερε ότι η ΕΒΖ αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για τις δυνατότητες που υπήρξαν σε αυτό τον τόπο και το πώς αυτές κατασπαταλήθηκαν οδηγώντας στην παραγωγική αποδιάρθρωση, σε μείωση της παραγωγής, αύξηση των εισαγωγών και της εξάρτησης σε βασικά διατροφικά προϊόντα. Φτάσαμε, τόνισε, η ΕΒΖ από μεγαλοπαραγωγός να γίνει μεγαλοεισαγωγέας ζάχαρης και στο σπίτι κάθε νοικοκυριού να καταναλώνεται κυρίως ζάχαρη εισαγωγής.
Στη συνέχεια, ιδιαίτερη έμφαση έδωσε στην ανάγκη ενός κινήματος για την παραγωγική ανασυγκρότηση και στόχο τη μετάβαση από ένα παρασιτικό μοντέλο σε ένα παραγωγικό, βασισμένο στις ενδογενής δυνατότητες της χώρας. Ένα κίνημα που θα αφορά την πλήρη ενεργοποίηση της κοινωνίας και ειδικά παραγωγών, επιστημόνων και καταναλωτών, γιατί μόνο με την φρεσκάδα, τις ιδέες, τη δύναμη και την πράξη όλων αυτών μπορεί να έχει αποτέλεσμα ένα τιτάνιο έργο ανοικοδόμησης.
Προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση είναι το γκρέμισμα του διεφθαρμένου και παρασιτικού πολιτικού συστήματος και ο απεγκλωβισμός της χώρας από τη θηλιά των μνημονίων, της χρεομηχανής και των συνταγών της τρόικας.
Γι’ αυτό, όπως ανέφερε: “δεν πρέπει να συρθούμε και να αποδεχτούμε το ασφυκτικό πλαίσιο των μνημονιακών πολιτικών, που θέλουν να μας επαναφέρουν. Γι’ αυτό πρέπει να οργανωθεί -και έπρεπε ήδη να έχει οργανωθεί- η αντίστασή μας στα τελεσίγραφα που ήρθαν και έρχονται. Γι’ αυτό πρέπει να αξιοποιηθεί η βασική πολιτική μας δύναμη, που είναι αυτός ο κόσμος που διψά για ελευθερία, δημοκρατία, δουλειά, παραγωγή και δικαιοσύνη. Γι’ αυτό δεν πρέπει να ματαιωθεί η ελπίδα που έχει γεννηθεί στη χώρα μας.”.
Ακολουθεί ολόκληρη η τοποθέτηση:
“Νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία η σημερινή συζήτηση, κυρίως για τα ζητήματα που ανοίγει. Και ανοίγουν τα ζητήματα της παραγωγής και της πρωτογενούς και του δευτερογενή τομέα, που αποτελούν ακριβώς το διακύβευμα της χώρας, δηλαδή το αν θα υπάρχει παραγωγική ανασυγκρότηση ή αν θα συνεχιστεί ο παραγωγικός μαρασμός.
Η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης αποτελεί ένα παράδειγμα για τις δυνατότητες που υπήρξαν σε αυτόν τον τόπο, για το πώς αυτές κατασπαταλήθηκαν μέσα από στρεβλώσεις, παθογένειες και τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν ειδικά τα τελευταία χρόνια και όλη αυτή η πορεία τελικά προς την καθήλωση, την παραγωγική αποδιάρθρωση και την ερήμωση, η οποία ειδικά στην περίοδο των μνημονίων πήρε χαρακτηριστικά πλιάτσικου και εκποίησης αυτών των επιχειρήσεων.
Έτσι όλα αυτά τα χρόνια οδηγηθήκαμε σε μείωση της παραγωγής και της παραγωγής της δυνατότητας της χώρας. Ακούστηκε ότι η αγροτική παραγωγή είναι κάτω από το 3% του ΑΕΠ. Αρκεί να πω ότι από το 2000 έως το 2010 οι εισαγωγές υπερέβαιναν τις εξαγωγές, κατά 23 δισεκατομμύρια ευρώ και δεν γίνεται κουβέντα γι’ αυτό, για το παραγωγικό έλλειμμα που οδήγησε στην κατάσταση αυτή.
Επίσης, οδηγηθήκαμε σε εισαγωγές και εξάρτηση σε βασικά διατροφικά αγαθά. Η ζάχαρη που συζητάμε σήμερα αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα. Η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης από μεγαλοπαραγωγός -μονοπωλιακός μάλιστα στην περιοχή- μεταβλήθηκε σε μεγαλοεισαγωγέα ζάχαρης από Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία. Στο σπίτι πλέον των περισσοτέρων νοικοκυριών η πλειοψηφία της ζάχαρης που καταναλώνουμε είναι εισαγωγής και αυτό πρέπει να το γνωρίζουν οι Έλληνες πολίτες. Κι επίσης, συζητάμε για τα 30 εκατομμύρια ευρώ, γι’ αυτήν την ανάσα σήμερα για την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, ενώ πρέπει να συζητήσουμε και να ξεκινήσουμε, κατά τη γνώμη μου, από το εξής:
Το εμπορικό έλλειμμα -το 2010 είναι τα στοιχεία αυτά- στην κατηγορία ζάχαρη, παρασκευάσματα και μέλι είναι μείον 92 εκατομμύρια ευρώ. Αυτή είναι η ουσία της συζήτησης. Αν δεν αντιστραφεί σε προϊόντα που έχουμε τη δυνατότητα, το έλλειμμα και η οικονομική αιμορραγία της χώρας είναι πολλαπλάσια η ζημιά από αυτά που ερχόμαστε σήμερα για να καλύψουμε τις δυσλειτουργίες που υπάρχουν στο επίπεδο αυτό.
Το δεύτερο είναι ότι συναντιόνται σε αυτήν την περίπτωση της ζάχαρης οι επιπτώσεις της κοινής αγροτικής πολιτικής, ειδικά στα ζαχαρότευτλα, όπως και σε άλλα βασικά προϊόντα, με τη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος που διαχειρίστηκε τις τύχες της χώρας και αυτών των βιομηχανιών. Και μιλάμε για τη διαφθορά, για το πώς διοικήθηκαν, ποιες πολιτικές εφαρμόσθηκαν, ποιοι ευνοήθηκαν, για την ατιμωρησία που υπήρξε και την ασέλγεια τελικά πάνω σε αυτήν τη δημόσια περιουσία. Και όλα αυτά παντρεύονται μαζί με τη χρεωκοπία ενός αναπτυξιακού μοντέλου, το οποίο προώθησε την παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας στην έμφαση στον τριτογενή τομέα και σε μία χώρα διαμετακομιστικό κόμβο, χωρίς να αξιοποιούνται, αλλά αντίθετα να υπονομεύονται οι δυνατότητές της.
Με αυτήν την έννοια η ουσία της συζήτησης είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση και η μετάβαση από ένα στρεβλό και παρασιτικό μοντέλο σε ένα παραγωγικό, η μετάβαση από μία χώρα εισαγωγών και αποδιάρθρωσης σε μια χώρα παραγωγική και αυτοδύναμη σε βασικά προϊόντα που μπορεί να παράγει, η μετάβαση από μία χώρα-επαίτη εξωτερικών επενδύσεων και επενδυτών σε μία χώρα με ενδογενή ανάπτυξη -αξιοποιώντας τις δικές της δυνάμεις και δίνοντας και μεροκάματο και εισόδημα σε όσους εργάζονται και παράγουν πλούτο- και φυσικά, η μετάβαση από τη συνταγή των δήθεν μεταρρυθμίσεων της τρόικας, των θεσμών, της Νέας Δημοκρατίας της προηγούμενης συγκυβέρνησης -που αφορούσε τη φιλελευθεροποίηση, την εσωτερική αποτίμηση, τις γενικευμένες απελευθερώσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, την περίφημη εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ- που αφήνει αχαλίνωτη την αγορά και απροστάτευτη την παραγωγή μας, σε ένα μοντέλο μεταρρυθμίσεων και τομών, που θα προάγει την ανάταξη και τη στήριξη της εγχώριας παραγωγής και αλλαγές στο παραγωγικό καταναλωτικό μοντέλο.
Αυτά είναι όροι πολιτικής και οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας και αυτό που περιγράφεται είναι ακριβώς οι βασικοί στόχοι της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Υπάρχει, όμως, ένα ερώτημα, ποιος θα τη σχεδιάσει και ποιος θα την υλοποιήσει και με αυτήν την έννοια δεν αρκεί ούτε είναι θέμα ενός μόνο υπουργείου, πρέπει να θέλει και να θέλουν και τα αρμόδια υπουργεία. Δεν είναι μόνο θέμα και δεν αρκεί μόνο η θέληση και η βούληση μιας κυβέρνησης, που πρέπει στο σύνολό της η Κυβέρνηση να θέλει να πασχίσει και να σκύψει πάνω στο θέμα της παραγωγικής ανασυγκρότησης, αλλά απαιτείται, προϋποτίθεται η πλήρης ενεργοποίηση της κοινωνίας.
Με αυτήν την έννοια χρειάζεται ένα κίνημα για την παραγωγική ανασυγκρότηση που θα αφορά θέματα της παραγωγής, της διακίνησης και της κατανάλωσης, όλη την αλυσίδα δηλαδή.
Επομένως, αφορά τους παράγωγους, αυτούς που γνωρίζουν να καλλιεργούν, να εργάζονται, να παράγουν πλούτο. Έχουμε ανάγκη τη γνώση τους και την εμπειρία και τη θέλησή τους και τη δουλειά τους. Αφορά τους επιστήμονες και ειδικά τους νέους επιστήμονες, που θέλουμε να συμβάλλουν και να βοηθήσουν σε αυτό το σχέδιο ανασυγκρότησης. Αφορά πολίτες και καταναλωτές. Και θα έλεγα ότι αφορά ειδικά τους καταναλωτές, γιατί πρέπει να υπάρξει ένα καταναλωτικό κίνημα στήριξης κατανάλωσης εγχώριων ποιοτικών προϊόντων αντί εισαγόμενων.
Με αυτή την έννοια χρειάζονται η φρεσκάδα, οι ιδέες, η δύναμη, η πράξη, η αφιέρωση και η προσφορά όλων αυτών, για να μπορέσει να έχει αποτέλεσμα το τιτάνιο αυτό σχέδιο ανοικοδόμησης.
Θα έλεγα ότι προϋποθέτει, επίσης, το γκρέμισμα του διεφθαρμένου και παρασιτικού πολιτικού συστήματος. Αυτή είναι η μία προϋπόθεση. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι ο απεγκλωβισμός της χώρας από τη θηλιά των μνημονίων, της χρεομηχανής και των συνταγών της τρόικας.
Γι’ αυτό δεν πρέπει να συρθούμε και να αποδεχτούμε το ασφυκτικό πλαίσιο των μνημονιακών πολιτικών, που θέλουν να μας επαναφέρουν. Γι’ αυτό πρέπει να οργανωθεί -και έπρεπε ήδη να έχει οργανωθεί- η αντίστασή μας στα τελεσίγραφα που ήρθαν και έρχονται. Γι’ αυτό πρέπει να αξιοποιηθεί η βασική πολιτική μας δύναμη, που είναι αυτός ο κόσμος που διψά για ελευθερία, δημοκρατία, δουλειά, παραγωγή και δικαιοσύνη. Γι’ αυτό δεν πρέπει να ματαιωθεί η ελπίδα που έχει γεννηθεί στη χώρα μας.
Τελειώνω, αναφερόμενος στις δυο τροπολογίες. Θα τοποθετηθώ για τη μία στο σκέλος που αφορά τις αγροτικές επιδοτήσεις.
Άκουσα την κ. Αραμπατζή και τον κ. Κεγκέρογλου, οι οποίοι ήταν πραγματικά προκλητικοί. Και ήταν προκλητικοί γιατί αν δεν περάσει αυτή η τροπολογία, θα φορολογηθούν οι Έλληνες αγρότες για τις αποζημιώσεις και τις επιδοτήσεις από το πρώτο ευρώ με 13% συν 27,5% που είναι η προκαταβολή φόρου.
Να είστε ειλικρινείς, γιατί εδώ πέρα υπάρχουν κάποια ερωτήματα. Πρώτον, έχετε μιλήσει με λογιστές να σας πουν τι θα κάνουν, αν δεν περάσει αυτό; Δεύτερον, γιατί δύο χρόνια δεν βγήκε μία εγκύκλιος που να λέει ότι εξαιρούνται οι επιδοτήσεις και οι αποζημιώσεις; Το ξέρουμε ότι παρακαλούσατε, τρέχατε δύο χρόνια στα Υπουργεία, κάνατε ερωτήσεις και καμμία πρακτική δέσμευση δεν πήρατε γι’ αυτό.
Και αν θέλετε, εγώ λέω να την αποσύρουμε. Και το προτείνω στην κυρία Υπουργό. Να δεσμευτείτε, όμως, ότι από εσάς και από το Κόμμα σας θα πληρωθούν οι φόροι σε επιδοτήσεις και αποζημιώσεις, εάν μη περνώντας αυτή η τροπολογία, φορολογηθούν από το πρώτο ευρώ οι Έλληνες αγρότες. Αν δεσμεύεστε, να την πάρει πίσω ο Υπουργός και να δούμε μετά πώς θα τα βγάλετε πέρα.
Πέρα από την τροπολογία αυτή, όμως, υπάρχουν και κάποια άλλα για τα οποία πρέπει να απολογηθείτε εδώ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι της Αντιπολίτευσης, που κυβερνήσατε.
Η φορολογία στους αγρότες είναι 13% από το πρώτο ευρώ και η προκαταβολή φόρου είναι 27,5%. Και γίνεται σήμερα 27,5%, με την τροπολογία, γιατί ήταν 55%. Και ψευδώς λέγατε ότι έχει ήδη πάει στο 27,5%. Και το 13% είναι για τη διαφορά ανάμεσα στο πραγματικό εισόδημα και στα τεκμήρια, τα οποία να πω ότι για ένα σπίτι και ένα αυτοκίνητο είναι περίπου 12.500 ευρώ.
Αυτό που ετοιμάζατε είναι εφιάλτης. Και αυτή η αλλαγή που κάνουμε είναι μία ανακούφιση. Όμως και πάλι χρειάζονται τομές στο φορολογικό, γιατί και τώρα θα οδηγηθούμε σε αποεπένδυση και υπερχρέωση των Ελλήνων αγροτών.
Με αυτή την έννοια, είναι θετική η κίνηση και η τροπολογία. Είναι απαράδεκτα αυτά που λέτε, είναι ψευδή και κοροϊδεύετε –και το λέω ευθέως- τους Έλληνες αγρότες.
Φυσικά, χρειάζονται κι άλλα βήματα, γιατί δεν πρέπει κι άλλα βάρη να πέσουν στην παραγωγή της χώρας, τη στιγμή που τόσην ώρα συζητάμε για το πώς θα στηριχτεί η παραγωγή και ο πρωτογενής τομέας.
Τελειώνω με το θέμα των λαϊκών. Η παράγραφος 1 είναι αναγκαία. Την ζητούσαμε καιρό. Δίνει παράταση μέχρι 30 Ιουνίου στο θέμα των αδειών, για να μπορέσουν να αξιοποιήσουν τις εκατό δόσεις όσοι δεν έχουν ενημερότητα.
Νομίζω ότι είναι λίγο βιαστική η τοποθέτηση για τα υπόλοιπα ζητήματα.
Κρατάω τη δέσμευση του Υπουργού ότι τις επόμενες μέρες και εβδομάδες θα κατατεθεί, με επαρκή χρόνο διαβούλευσης και συζήτησης και συμμετοχής των εμπλεκομένων, ένα νέο σχεδίου νόμου που θα αφορά μία σειρά αλλαγές που πρέπει να υπάρξουν στο νομοσχέδιο για το υπαίθριο εμπόριο.
Να αναφέρω επιγραμματικά ότι υπάρχει μεγάλη γραφειοκρατία υπάρχουν προβλήματα στις τριμελείς επιτροπές που πρέπει να διορθώσουμε και τα συζητάμε με το Υπουργείο Οικονομίας και υπάρχουν και θέματα με το υπαίθριο πλανόδιο εμπόριο.
Τελειώνω, λέγοντας ότι η συζήτηση για την παραγωγή έχει χαρακτηριστικά κατεπείγοντος. Αν υπήρχε μία πράξη νομοθετικού περιεχομένου, θα ήταν αυτή η συζήτηση και όχι πώς ανοίγει εδώ, αλλά πώς ανοίγει στην κοινωνία. Γιατί οι λύσεις θεωρώ ότι δεν θα προκύψουν εδώ μέσα. Είναι αναγκαία η συνθήκη εδώ, αλλά όχι ικανή. Οι λύσεις θα προκύψουν έξω, από αυτούς που ξέρουν, από αυτούς που θέλουν, από αυτούς που μπορούν να συμβάλλουν στο να σταθεί η χώρα μας στα πόδια της.
Σας ευχαριστώ.”--
