Μεγάλη η χάρη της, αλλά...

Του Πέτρου Κατσάκου

 Πριν λίγες μέρες βρέθηκα αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα που επικρατεί στα λεηλατημένα από τη μνημονιακή λιτότητα δημόσια νοσοκομεία. Ένας δικός μου άνθρωπος, πιο δικός μου δεν γίνεται, μεταφέρθηκε τραυματισμένος σε νοσοκομείο της Περιφέρειας.
Οι γιατροί ελάχιστοι, το νοσηλευτικό προσωπικό εξαντλημένο και τα μέσα πενιχρά. Και η αγωνία να χτυπάει κόκκινο στο νοσοκομείο μιας πόλης που σφύζει από τη ζωντάνια του τουρισμού. Μιας πόλης - κόσμημα, που υποδέχεται με καμάρι κρουαζιερόπλοια, μαζικές αθλητικές εκδηλώσεις και έχει επιπλέον την τύχη να διαθέτει και «επίτιμους δημότες» υψηλού πολιτικού κύρους. Αυτό που δεν διαθέτει, δυστυχώς, είναι ένα αξιοπρεπές νοσηλευτικό ίδρυμα για τις ανάγκες του ντόπιου πληθυσμού αλλά και των εκατοντάδων χιλιάδων επισκεπτών της. Νοσοκόμες που έχουν ξεχάσει τι πάει να πει πληρωμένη υπερωρία. Γιατροί που έχουν ξεχάσει τι σημαίνει πληρωμένη εφημερία και άλλοι που τα παρατάνε απελπισμένοι και φεύγουν για το εξωτερικό μήπως και εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή ζωή για τα παιδιά τους.

Στα εξωτερικά ιατρεία η εικόνα αποκαρδιωτική. Ασθενείς και συνοδοί σε ατέλειωτες ώρες αναμονής. Παντού νευρικότητα και διαπληκτισμοί. Οι γιατροί λίγοι. Οι ανάγκες πολλές. Στους θαλάμους των ασθενών και στα χειρουργεία πλανιούνται ακόμα τα πνεύματα του Άδωνι και του Βορίδη. Και ο χρόνος περνά στις ατέλειωτες ώρες της αναμονής. Μέχρι που η πόρτα του θαλάμου ανοίγει. Μα, αντί για γιατρό, βλέπουμε μπροστά μας έναν ηλικιωμένο ιερέα. Περνάει από κρεβάτι σε κρεβάτι. Μοιράζει λίγα λόγια ελπίδας στους ασθενείς και με το χέρι του κάνει το σημείο του σταυρού πάνω στα τραύματα και στις πληγές. Μήπως και επουλωθούν, μήπως και γιατρευτούν.

Εκεί φτάσαμε. Αντί για αξονικούς τομογράφους, να έχουμε ιερείς. Αντί για φάρμακα, να έχουμε τα οστά μιας Αγίας. Και με τη βοήθεια του Μεγαλοδύναμου να κάνουμε τον σταυρό μας να επιβιώσουμε είτε εμείς είτε οι δικοί μας άνθρωποι. Γιατί από νοσοκομεία και περίθαλψη δεν έχει πια ούτε ο Θεός ούτε οι φορολογούμενοι.

Χωρίς να θέλω να προσβάλω το θρησκευτικό συναίσθημα κανενός, οι ασθενείς χρειάζονται γιατρούς και φάρμακα. Χρειάζονται αξιοπρεπείς όρους νοσηλείας και μηχανήματα. Δεν περιμένουν θαύματα ούτε και υποσχέσεις που χάνονται στους διαδρόμους των νοσοκομείων και των υπουργείων. Κρατήστε τις περιφορές των ιερών λειψάνων στους χώρους λατρείας και τους ιερείς στους ναούς. Στα νοσοκομεία φέρτε προσωπικό και τα υλικά που χρειάζονται. Διώξτε επιτέλους τα φαντάσματα και τους εφιάλτες που ισοπέδωσαν ένα ήδη προβληματικό σύστημα υγείας, γιατί σύντομα θα λέμε "καλά σαράντα"...

left.gr