Η παράσταση ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις μιας και επετράπη -παρά τη δική μας και της κας Καραμολέγκου διαφωνία- στον πληρεξούσιο δικηγόρο του Ιερού Ναού Ευαγγελίστριας να εκθέσει στο Δ.Σ. τα στοιχεία της αντιδικίας του Ι.Ν. με την πολεοδομία και την Οικονομική Υπηρεσία του Δήμου, λες και ήμασταν θεσμικά αρμόδιοι να εκδώσουμε επί του θέματος μια απόφαση σεβαστή και εκτελεστή απ’ όλους.
Μετά τη χορταστική πρώτη πράξη και αφού για καμιά ώρα το παίξαμε όλοι δικαστές και δικηγόροι, ήρθε η ώρα να ανοίξει η αυλαία για τη δεύτερη πράξη.
Εκεί ο μεγάλος πρωταγωνιστής, ο κ. Δήμαρχος, έδωσε ρεσιτάλ προσπαθώντας να ισορροπήσει -επιτυχώς κατ’ εμάς- μεταξύ των θεσμικών του καθηκόντων που έχουν να κάνουν με την προάσπιση των συμφερόντων του Δήμου έναντι του Ι.Ν. Ευαγγελίστριας, και των εκλογικών του καθηκόντων με τον κατευνασμό των ανησυχιών - προσδοκιών των ψηφοφόρων που πηγάζουν από εκεί, ερμηνεία για Όσκαρ.
Θα ήταν όμως άδικο να μην αναφερθούμε και στον πατέρα Ελευθέριο, ο οποίος ενώ δήλωνε απ’ τη μια μετ’ επιτάσεως την κούραση και την αδυναμία του να συνεχίσει το πραγματικά αξιέπαινο, θεάρεστο και φιλάνθρωπο έργο του συσσιτίου, με σκοπό να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στα θρησκευτικά του καθήκοντα, απ’ την άλλη δήλωνε πως αν ρυθμίζονταν τα βεβαιωθέντα πρόστιμα που καταλογίσθηκαν στον Ι.Ν. (εισφορές σε γη ύψους άνω των 400.000 € - για να μην ξεχνιόμαστε) προκειμένου να κατορθώσει να αδειοδοτηθεί, άρα να ενταχθεί στο ΕΣΠΑ και να κατασκευάσει το μεγαλόπρεπο κτίριο, θα υπαναχωρούσε και θα αναλάμβανε πάλι τα ηνία του συσσιτίου. Ακούγεται λίγο σαν αγαθοεργία a la carte.
Στην τρίτη πράξη το δράμα και η κωμωδία γίναν ένα. Ερωτούνταν ο πατέρας Ελευθέριος εναγωνίως «εάν πάτερ σου παρέχουμε το ένα ή το άλλο θα συνεχίσεις το συσσίτιο;». Και κρέμονταν όλο το Δ.Σ. και οι παριστάμενοι πολίτες απ’ τα χείλη του ιερέα, από τις διαθέσεις, τις προθέσεις και τις επιδιώξεις -καλές ή κακές δεν έχει σημασία- ενός ιδιώτη, για το αν θα έχουν ένα πιάτο φαγητό οι συνάνθρωποι και συμπολίτες μας που πεινάνε. Αυτό είναι τώρα για γέλια ή για κλάματα;
Για τους μικρότερους ρόλους αξίζει να αναφέρουμε την ερμηνεία της φίλης μας, της Μαργαρίτας, η οποία ενώ δήλωσε ότι η στάση του Ι.Ν. ενδεχομένως να υποκρύπτει εκβιαστικές προθέσεις έναντι του Δήμου, πράγμα με το οποίο συμφωνούμε, στο τέλος όμως υπερψήφισε την πρόταση της Δημοτικής Αρχής να συνεχίσουμε να είμαστε αρωγοί του συσσιτίου ως μοναδική λύση για τη σίτιση των απόρων. «Παράλογο; ….. Δεν απαντά. Άρα λογικό. (όπως έλεγε και η Μήτση, η χήρα του Λαζόπουλου)».
Τέλος υπήρχαν και ρόλοι ασήμαντοι όπως και ο δικός μας, χωρίς ιδιαίτερη συμμετοχή στην πλοκή της παράστασης. Είπαμε πέντε, έξι ατάκες -τουλάχιστον εντός θέματος και προς τη σωστή κατεύθυνση για την επίλυση του προβλήματος (την δημιουργία Δημοτικού Συσσιτίου)- που πέρασαν ξέσκουρα, δίχως να ιδρώσει το αυτί κανενός. Κι αυτό ήταν όλο.
Τελειώνοντας θέλουμε να πούμε ότι λόγω της μεγάλης της επιτυχίας, η παράσταση πολύ σύντομα θα επαναληφθεί. Μόνο που τότε θα έχει καθαρά δραματικό χαρακτήρα και πρωταγωνιστές δεν θα είμαστε εμείς, αλλά όλοι εκείνοι οι απόκληροι της ζωής που περιμένουν στη γωνία για ένα πιάτο φαγητό, που μας κοιτούν στα μάτια περιμένοντας κάτι από εμάς. Κι εμείς το μόνο που τους προσφέρουμε είναι διασκέδαση (ΓΕΛΑΝΕ ΜΕ ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΜΑΣ).
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΔΡΟΥΓΚΑΣ
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΟΚΚΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΔΗΜΟΤΙΚΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΤΗΣ ΑΥ.Ρ.Α
