Η Άση, το σπίτι του Καρούζου και η Πράγα

 Η Άση Δημητρολοπούλου, αρχιτέκτονας, σκηνογράφος και καθηγήτρια του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου μιλά στο artplay. gr με αφορμή τη συμμετοχή του Πανεπιστημίου στη Διεθνή Έκθεση Σκηνογραφίας στην Πράγα την Biennale των σκηνογραφών, που πραγματοποιείται κάθε τέσσερα χρόνια και την οποία εμπνεύστηκε ο μεγάλος σκηνογράφος Γιόζεφ Σβόμποτα.

«Οι τομείς είναι πολλοί, τομέας σκηνογραφίας, ενδυματολογίας, θεατρικής αρχιτεκτονικής, πανεπιστημιακός τομέας και άλλοι, σε μια σπουδαία διοργάνωση με πολλά παράλληλα γεγονότα όπου κάθε χώρα έχει το δικό της περίπτερο. Μεγάλος αριθμός καλλιτεχνών από όλον τον κόσμο, εθνικές συμμετοχές, συναντήσεις, συζητήσεις, εγκαταστάσεις, performances. Θυμάμαι το 2007 είχε κερδίσει το περίπτερο της Ρωσίας με άξονα τον Τσέχωφ. Φέτος η Ελλάδα μέσω του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου έχει ως θέμα τις «Νέες Χωρικότητες» και εμπεριέχει γεγονότα και παραστάσεις για εναλλακτικούς χώρους, in situ site specific , performances, εικαστικές performances, χορό. Η ελληνική συμμετοχή αποτελείται από 27 καλλιτέχνες και 9 εκπαιδευτικά ιδρύματα με 240 φοιτητές και τον Θάνο Βόβολη να ηγείται της εθνικής αποστολής.

Το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου συμμετέχει με μια in situ performance που έγινε τον περασμένο Ιούλιο και Σεπτέμβριο στο σπίτι του Νίκου Καρούζου στο Ναύπλιο, ένα σπίτι εγκαταλελειμμένο αρκετά χρόνια, που έχει κάτι το μεταφυσικό.

Ήταν ένα μεγάλο στοίχημα αυτή η performance σε έναν χώρο που έχει κακοποιηθεί μέσα στον χρόνο, στον οποίο έχουν γίνει καταλήψεις, στέκι ναρκομανών που μετρά ακόμα και νεκρούς.

Το στοίχημα ήταν αν θα μας δεχόταν το σπίτι. Η τελική σύνθεση των φοιτητών που ο καθένας από αυτούς ανέλαβε και δούλεψε σε ένα δωμάτιο είχε ως αποτέλεσμα σκηνικές εγκαταστάσεις που ζωντάνεψαν τους χώρους. Έτσι συνδέθηκε η προσωπική μας ιστορία με το σπίτι του Νίκου Καρούζου και την ίδια τη ζωή του ποιητή, μέσα από συνεντεύξεις, κείμενα, ποιήματα. Τίτλος του Project : « ΔΕΝ έχω ΤΙΠΟΤΑ ΔΙΚΟ μου» από μια φράση σε ένα ποίημα που έλεγε «Με λένε Γιάννη δεν έχω τίποτα δικό μου…»

Το σπίτι του ποιητή μετατρέπεται σε ένα οικείο δοχείο αναμνήσεων, σκέψεων, εξομολογήσεων των φοιτητών που θέλουν να δώσουν λίγη από τη ζωή που του στέρησε ο χρόνος. Ο χώρος αυτός αποτελεί ένα πολύ σημαντικό τοπόσημο για την πόλη του Ναυπλίου και είναι αρκετά χρόνια εγκαταλελειμμένο. Στόχος ήταν να μπορέσουμε μέσα από τις προσωπικές μας ιστορίες και την προσωπικότητα-ποίση του Νίκου Καρούζου να δημιουργήσουμε σκηνικές-εικαστικές εικόνες που συνθέτουν ένα θεατρικό δρώμενο.

Με αυτό τον τρόπο το κτίσμα να μετατραπεί σε ένα ζωντανό χώρο για κάποιες ώρες έτσι ώστε να μπορέσει να δεχτεί το κοινό της πόλης που γεννήθηκε, τους φοιτητές, τους προσωπικούς του φίλους και συγγενείς οι οποίοι διαδραστικά συναντώνται με τους φοιτητές.

Η ζωντανή εικαστική εγκατάσταση προετοιμάστηκε κατά τη διάρκεια του εαρινού εξαμήνου πάνω σε διάφορες ασκήσεις συνδυασμού αυτόματης γραφής και δημιουργίας εικόνων και δρώμενων. Ξεκινώντας από την ποίηση του Ν. Καρούζου καθώς και από ποιήματα και κείμενα των Μπωντλαίρ, όπως και από συγκεκριμένες κινηματογραφικές ταινίες δημιουργήθηκε μια αμφίδρομη σχέση μεταξύ χώρου και προσωπικών ιστοριών.

Το κτίσμα αποτελείται από πέντε δωμάτια και έναν μεγάλο κήπο. Κάθε φοιτητής δημιούργησε την δική του ιστορία σε κάθε δωμάτιο και στον κήπο. Μια φοιτήτρια ως άγγελος διατρέχει και συνδέει όλες τις ιστορίες, οδηγεί το κοινό και γίνεται αντιληπτή μόνο από αυτό. Επίσης ένας μουσικός (εθελοντής ο ηθοποιός και μουσικός Κώστας Κοράκης) με τραγούδια και ήχους ρεμπέτικου στο ακορντεόν υπογραμμίζει τη σημαντική σχέση του ποιητή με το ρεμπέτικο.