Εσύ, που έπαιρνες τηλέφωνα σε γραμματείες υπουργών με ρίζες απ' τον τόπο σου, ζητώντας να γίνει μια εξυπηρέτηση στο όνομα της κοινής καταγωγής σας. Εσύ, που έγινες φανατικός Πασοκτζής ή Νεοδημοκράτης ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, επειδή ένας υπουργός σε προσέλαβε κάπου. Εσύ, που τρέχεις στις συγκεντρώσεις και κουνάς σημαιάκια και κραυγάζεις ηλίθια συνθήματα από υποχρέωση.
Εσύ, που ψήφισες, όπως ένα παιδί επιλέγει παιχνίδι, τον πιο φανταχτερό, πιο τρέντι, πλην άχρηστο υποψήφιο. Εσύ που στράφηκες στους νεοναζί από «αγανάκτηση». Εσύ, που πίνεις νερό στο όνομα του τάδε πολιτικού, αλλά όταν εκείνος σε απογοητεύσει ξεχνάς μεμιάς την επιλογή σου και τον βρίζεις στα καφενεία.
Εσύ, που μόλις δεις τα σκούρα πας και μουτζώνεις στο Σύνταγμα αυτούς που ο ίδιος ψήφισες. Εσύ, που τόσα χρόνια είχες συνηθίσει να παίρνουν άλλοι τις αποφάσεις για λογαριασμό σου.
Εσύ, που τα κάνεις όλα αυτά γιατί σου αφαίρεσαν σιγά-σιγά, ύπουλα, έντεχνα, την κριτική σκέψη και τη λογική σου και σ' άφησαν απαίδευτο κούτσουρο και ξύλο απελέκητο. Εσύ, που τώρα ακούς τη λέξη αξιοπρέπεια, χεσμένος πάνω σου, περιμένοντας σε μια ουρά ΑΤΜ για να βγάλεις τα 300 ευρώ σου.
Εσύ που ψήφιζες κόμματα ελπίζοντας ότι δεν θα κάνουν όλα όσα υπόσχονταν.
Εσύ. Εγώ. Εμείς. Να 'μαστε τώρα μπροστά στον γκρεμό και πίσω απ' το ρέμα, να πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Ίσως την πιο σοβαρή απόφαση που θα πάρουμε ποτέ για τη χώρα μας, στη μικρή μας ζωή. Εμείς, που τόσα χρόνια αποδειχτήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων. Εμείς, που με τις πράξεις μας, την ανευθυνότητα, την ολιγωρία, αφήσαμε το σπυρί να γεμίσει πύον.
Τρέμει το φυλλοκάρδι σου, που ίσως κληθείς να πάρεις μια τόσο σημαντική απόφαση, έτσι δεν είναι, Έλληνα; Πώς θ' αποφασίσεις εσύ για σένα; Πώς θα κουβαλήσεις το βάρος της ευθύνης; Πώς θ' αντέξεις χωρίς ψευδαισθήσεις; Χωρίς τη δυνατότητα να μουτζώσεις κάποιον άλλο, αν το σπυρί σκάσει στα μούτρα σου;
Υ.Γ: Φοβάσαι. Τρέμεις. Να, σου πάει.
