Πρόγραμμα:
Λέρος (21-28 Ιουλίου 2015)
Nαύπλιο (11-18 Αυγούστου)
Μεσσήνη (22-30 Αυγούστου)
Πάτρα (30 Σεπτεμβρίου - 8 Οκτωβρίου)
Βόλος (24 Οκτωβρίου - 7 Νοεμβρίου 2015)
Aθήνα (22 Ιανουαρίου-20 Φεβρουαρίου 2016).
Είπε ο Salvatore Adduce, δήμαρχος της πόλης :“Το βλέμμα της Τζένης Λυκουρέζου προστίθεται σε εκείνο των πολλών φωτογράφων που πέρασαν από την πόλη μας, αντιλαμβανόμενοι απόλυτα το πνεύμα, τη γοητεία, την ατμόσφαιρα, που δέκα χιλιάδες χρόνια βαδίζουν σε αυτά εδώ τα μέρη και αναβιώνουν στη κάθε ματιά.”
«Μέσα σ’ένα συνοθύλευμα ψηφιακών εικόνων, άλλοτε ποιοτικών κι άλλοτε ανούσιων, είναι αξιοσημείωτο όταν ο φωτογράφος αποτυπώνει μαγικά τη πραγματικότητα γύρω του, ακόμη, με φιλμ. Η Τζένη Λυκουρέζου, πιστή στο αναλογικό και την φιλοσοφία με την οποία συνάδει, φωτογραφίζει επί σειρά ετών, διάφορα θέματα και μεταξύ αυτών, ταξιδεύει κι ολοένα επιστρέφει στη νότια Ιταλία. Μοιάζει να υπάρχει μία ιδιάζουσα, σχεδόν μυσταγωγική σχέση, μεταξύ φωτογράφου και φωτογραφιζόμενου (δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι ανθρώπινο το μοντέλο εμπρός του φακού), όπου η πρώτη επιστρέφει αέναα σε μέρη ιταλικά, τα οποία συνδέονται βαθιά με ένα μακρινό ελληνικό παρελθόν, αλλά και σε τοποθεσίες, όπου η ίδια η μορφολογία του εδάφους παραπέμπει σε άλλες πραγματικότητες.» (απόσπασμα της Ιωάννας Βασδέκη, επιμελήτριας και αρθρογράφου).
Είπε ο Salvatore Adduce, δήμαρχος της πόλης :“Το βλέμμα της Τζένης Λυκουρέζου προστίθεται σε εκείνο των πολλών φωτογράφων που πέρασαν από την πόλη μας, αντιλαμβανόμενοι απόλυτα το πνεύμα, τη γοητεία, την ατμόσφαιρα, που δέκα χιλιάδες χρόνια βαδίζουν σε αυτά εδώ τα μέρη και αναβιώνουν στη κάθε ματιά.”
«Μέσα σ’ένα συνοθύλευμα ψηφιακών εικόνων, άλλοτε ποιοτικών κι άλλοτε ανούσιων, είναι αξιοσημείωτο όταν ο φωτογράφος αποτυπώνει μαγικά τη πραγματικότητα γύρω του, ακόμη, με φιλμ. Η Τζένη Λυκουρέζου, πιστή στο αναλογικό και την φιλοσοφία με την οποία συνάδει, φωτογραφίζει επί σειρά ετών, διάφορα θέματα και μεταξύ αυτών, ταξιδεύει κι ολοένα επιστρέφει στη νότια Ιταλία. Μοιάζει να υπάρχει μία ιδιάζουσα, σχεδόν μυσταγωγική σχέση, μεταξύ φωτογράφου και φωτογραφιζόμενου (δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι ανθρώπινο το μοντέλο εμπρός του φακού), όπου η πρώτη επιστρέφει αέναα σε μέρη ιταλικά, τα οποία συνδέονται βαθιά με ένα μακρινό ελληνικό παρελθόν, αλλά και σε τοποθεσίες, όπου η ίδια η μορφολογία του εδάφους παραπέμπει σε άλλες πραγματικότητες.» (απόσπασμα της Ιωάννας Βασδέκη, επιμελήτριας και αρθρογράφου).
