Στις πειρατικές ταινίες αυτή είναι η στιγμή του καπετάνιου. Η στιγμή που δοκιμάζεται ο καπετάνιος. Μια στιγμή που δεν ισχύει το γνωστό: "άνθρωπος είναι κι αυτός"! Δεν είναι άνθρωπος, είναι ο άνθρωπος στον οποίο κάποιοι εμπιστεύτηκαν το πλοίο και τη ζωή τους. Κι αυτός αποδέχτηκε την ευθύνη. Και καλείται να αποδείξει ότι και καλώς τον εμπιστεύτηκαν και καλώς αποδέχτηκε την ευθύνη. Κι ότι μπορεί στα δύσκολα να κουμαντάρει και το πλοίο και το πλήρωμα.
Καλά, καλά, δεκτό, η ζωή δεν είναι ταινία, και μάλιστα πειρατική. Για κοπιάστε όμως να δείτε πώς η κυρία Ιστορία καλεί κάποτε έναν άνθρωπο -έχει αυτή τον τρόπο- και τον φορτώνει με ένα βάρος που κανένας δεν θα ήθελε. Να λάβει σε μια κρίσιμη στιγμή την πιο κρίσιμη απόφαση. Όχι μόνο να μην εγκαταλείψει το σκάφος, αλλά να καρφωθεί στο τιμόνι και να δείξει σε όσους ταλαντεύονται ότι επιμένει. Κι ότι το καράβι πλέει ακόμα. Τραυματισμένο, αλλά συνεχίζει.
Και αφού το κάνει αυτό, τότε καταθέτει θέλει δεν θέλει την εντολή της Ιστορίας. Τελειώνει η στιγμή του. Συσπειρώνονται οι πολλοί. Επανέρχεται η κανονική και αναγκαία ροή της συλλογικότητας, της ιεραρχίας, της πολυφωνίας. Και της πολυγλωσσίας ακόμα ενός αριστερού τσούρμου απέναντι στα παγερά πειθαρχημένα καπιταλιστικά αγήματα. Αλλά ώς τότε, ώς τη στιγμή δηλαδή μιας πιο ήρεμης ρότας, δεν έχει το δικαίωμα να φοβηθεί, να λυπηθεί, να κωλώσει, να κολλήσει, να απεμπολήσει το βασικό: Πρώτα το καράβι.
Προφανώς δεν είναι όλοι σύμφωνοι ότι τώρα είναι η στιγμή του καπετάνιου. Δεν πειράζει, καθείς και τη γνώμη του. Οι πολλοί όμως αυτόν παρατηρούν κι από αυτόν περιμένουν. Κι αυτό οφείλει να το ξέρει και ο ίδιος και όσοι πραγματικά θέλουν να γλιτώσει το καράβι από τα σημερινά τραύματα και τις αυριανές ενέδρες...
.webp "ΑΡΓΟΛΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ")