Αφού λοιπόν «κάηκε» το χαρτί τους αυτό, το σύστημα έχει ανάγκη ανακαινισμένους μηχανισμούς εξαπάτησης, πιο ικανούς «να καθίσουν» τον κόσμο που ψαχνόταν «στον καναπέ του», έτσι στήνεται για δεύτερη φορά, με το ΣΥΡΙΖΑ 2 – ΛΑΕΝ, μια μεγάλη παγίδα για χιλιάδες αριστερούς και ριζοσπάστες ανθρώπους, για να μπουν στη στρούγκα των ψεύτικων και ακίνδυνων ελπίδων. Πυρήνας αυτής της απάτης είναι η κάλπικη παραδοχή ότι μια κυβέρνηση στο έδαφος των σημερινών σχέσεων παραγωγής, με τα μονοπώλια να κάνουν κουμάντο στην οικονομία, μπορεί να ασκεί φιλολαϊκή πολιτική.
Έτσι έχουμε και στο νομό τα «παραπλανημένα» και «μετανοημένα» πρώην μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ανά περιοχές να βγάζουν ανακοινώσεις και να δηλώνουν την απομάκρυνση τους ζητώντας δήθεν «συγγνώμη», και να πρόσκεινται τώρα στη νεοσύστατη (με παλια στοιχεία) Λαϊκή Ενότητα. Αυτοί, που με τις θέσεις τους θέριεψαν αυταπάτες για αριστερή φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού, καλλιέργησαν και στη συνέχεια εκμεταλλεύτηκαν «αντιμνημονιακές» διαθέσεις για να αναρριχηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στον κυβερνητικό θώκο, απ' όπου συνομολόγησε το τρίτο και σκληρότερο για το λαό μνημόνιο.
Δεν τους ακούσαμε τόσο καιρό τώρα να βγάζουν άχνα όταν ο Τσίπρας δήλωνε ότι η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι δεδομένη, όταν έδινε όρκους πίστης στον καπιταλισμό, στο ΣΕΒ, στα διάφορα φόρα του διεθνούς κεφαλαίου. Δεν τους είδαμε να οργανώνουν καμία αντίδραση στη βάση όταν με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου λεηλατούνταν τα αποθεματικά δήμων, ασφαλιστικών ταμείων κι οργανισμών.
Και τα πρωτοκλασάτα στελέχη τους κρατούσαν αντίστοιχη στάση. Ο κ. Στρατούλης για παράδειγμα ιδρυτικό στέλεχος της ΛΑΕΝ ήταν υπουργός, όταν απέρριπτε τις τροπολογίες του ΚΚΕ για να υπάρξει δημόσια δωρεάν υγεία πρόνοια σε ανασφάλιστους, άνεργους. Ο κ. Ήσυχος, εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ 2, ήταν αναπληρωτής υπουργός Άμυνας, όταν η κυβέρνηση εξήγγειλε τη νέα ΝΑΤΟϊκή βάση στην Κάρπαθο, που καμιά κυβέρνηση στη μεταπολίτευση δεν τόλμησε να κάνει.
Με τη στάση τους αποδεικνύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ Νο 2-ΛΑΕΝ υπερασπίζεται την καπιταλιστική ιδιοκτησία κι εξουσία, χωρίς ρήξη και ανατροπές και προτείνει την πολιτική της καπιταλιστικής Ελλάδας με εθνικό νόμισμα, εντός της ΕΕ, κάτι που ζητάνε έτσι και αλλιώς τμήματα του κεφαλαίου και που από άλλες αφετηρίες προτείνουν αντιδραστικές δυνάμεις, όπως ο Σόιμπλε.
Πάνω σε αυτή τη γραμμή κινήθηκε και η ομιλία του κ. Λαπαβίτσα στο Ναύπλιο που ομολόγησε ότι θέλουν το εθνικό νόμισμα ως εργαλείο καπιταλιστικής αντιλαϊκής ανάπτυξης, ενώ τα κλειδιά της οικονομίας θα συνεχίσουν να τα έχουν τα μονοπώλια, η Ελλάδα θα είναι δεσμευμένη στην ΕΕ ή άλλες ιμπεριαλιστικές, νομισματικές συμμαχίες. Από αυτήν την επιλογή τμήματα του κεφαλαίου θα βγουν πολλαπλά ωφελημένα.
Η καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής, που υπόσχεται η «Λαϊκή Ενότητα », είναι η άλλη όψη της καπιταλιστικής Ελλάδας του ευρώ. Η όποια διαφορά έχει να κάνει με τους όρους ανάκαμψης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ανάμεσά τους απαράβατος τέτοιος όρος είναι η επίθεση στα εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα, στο λαϊκό εισόδημα κ.λπ. Απ' αυτήν δεν γλιτώνει ο λαός με όποιο νόμισμα.
Μίλησε για συντεταγμένη έξοδο απ' το ευρώ, «εφόσον χρειαστεί», όχι όμως απ' την ΕΕ. Έκλεισε δηλαδή το μάτι στο κεφάλαιο, διαβεβαιώνοντάς το ότι μιλά για έξοδο εφόσον το χρειαστεί η καπιταλιστική οικονομία, χάριν της οποίας αράδιασε ένα σωρό από γνωστά μέτρα διαχείρισης με στόχο την ανάκαμψή της, π.χ. «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους για να ανασάνει η χώρα», αλλά όχι όλου, «κοινωνικοποίηση των τραπεζών για να παίξουν έναν αναπτυξιακό ρόλο», στηρίζοντας τις επενδύσεις και όχι το λαό φυσικά, «παραγωγική ανασυγκρότηση με ισχυρό πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, ρευστότητα στην οικονομία», δηλαδή ζεστό κρατικό χρήμα για τη στήριξη της περίφημης καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Τι σχέση έχει ο λαός της Ελλάδας και η ελπίδα για ικανοποίηση των αναγκών του, με τις επιδιώξεις των εκμεταλλευτών τους, που αντανακλώνται σε πολιτικές προτάσεις για εθνικά νομίσματα, προτάσεις που φέρουν «προβιά» ριζοσπαστισμού για να ξεγελάνε και να κρύβουν το πραγματικό τους αντιλαϊκό περιεχόμενο; Αυτός ο καινούργιος κάλπικος διαχωρισμός «ευρώ - δραχμή» θέλει να κρύψει από το λαό ότι το βασικό είναι ο δρόμος του κεφαλαίου και η εξουσία του, είναι η συμμετοχή στην ΕΕ και το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Μ' αυτά πρέπει ν' αναμετρηθεί ο λαός μας. Κι όχι να συνταχθεί με τμήματα του κεφαλαίου που φλερτάρουν με την ιδέα ενός εθνικού νομίσματος, μιας άλλης νομισματικής συμμαχίας.
Αποδεικνύεται ότι το αστικό πολιτικό σύστημα διαθέτει πολλές εφεδρείες για να ενσωματώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια από τα βάρβαρα μέτρα. Οτι η αναμόρφωσή του υπηρετεί ακριβώς αυτόν τον στόχο κι ότι το ίδιο συμβαίνει και τώρα, με τα «νέα» κόμματα που ρίχνονται στην «αρένα», φτιαγμένα από τα ίδια παλιά υλικά.
Ελπίδα και διέξοδος για το λαό είναι η ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, η οργανωμένη πάλη για να μπουν εμπόδια στην εφαρμογή των μνημονίων, για να ανοίξει ο δρόμος για την πραγματική διέξοδο υπέρ του λαού.
Είναι η συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, η ενίσχυση του αντικαπιταλιστικού - αντιμονοπωλιακού αγώνα, σε ρήξη με το κεφάλαιο, την ΕΕ και την εξουσία τους. Εκεί διαθέτει το ΚΚΕ όλες του τις δυνάμεις. Εκεί θα καταθέσει μία προς μία και τις ψήφους που θα πάρει στις επικείμενες εκλογές.
Βασιλική Γκιόκα
Γραμματέας της Τ.Ε. Αργολίδας του ΚΚΕ
