Προφανής είναι η αδικία μεταξύ γεωγραφικών περιφερειών με διαφορετική πληθυσμιακή κάλυψη και κατά συνέπεια διαφημιστικές απολαβές, ενώ σαν πιθανή εναλλακτική προτείνεται μια πληθυσμιακή ποσόστωση επί του αριθμού των υπαλλήλων. Ερωτήματα προκύπτουν επίσης για το κατά πόσον θα έπρεπε να καταμετρώνται στους σταθμούς ως προσωπικό τα «μπλοκάκια», το outsourcing και οι υπάλληλοι που εργάζονται ταυτόχρονα και σε άλλα μέσα του ίδιου ομίλου.
«Είναι αντιφατικό σε καθεστώς ελεύθερης οικονομίας να απαιτείται ελάχιστος αριθμός εργαζομένων σε μια ιδιωτική επιχείρηση» επισημαίνει ο κύριος Π. Σαραντόπουλος. «Πέραν του ότι είναι πολύ αμφίβολο αν μια τέτοια απαίτηση είναι συνταγματική ή σύμφωνη με τους ευρωπαικούς κανόνες (όσο ακόμη έχουμε αστικό Σύνταγμα και ανήκουμε στην καπιταλιστική ΕΕ) μια επιχείρηση μπορεί κάλλιστα ακόμα κι αν χρειάζεται εργασία π.χ 400 συνεργατών να έχει 200 και να εφαρμόζει στο υπόλοιπο outsourcin. Το άρθρο αυτό πρέπει να αποσυρθεί εντελώς. Ή απλώς να αντικατασταθεί π.χ από την δέσμευση του πάροχου να εφαρμόζει την εργατική νομοθεσία με τιμωρητικές ως προς την άδεια ρήτρες αν το παραβαίνει συστηματικά.»
Ο κύριος Κλεάνθης Λοΐζος, από τον τηλεοπτικό σταθμό "Kosmos TV" της Ρόδου είναι πιο συμβιβαστικός και προκρίνει την ιδέα της πληθυσμιακής ποσόστωσης: «Το κόστος 20 εργαζομένων, δημοσιογράφων, τεχνικού και διοικητικού προσωπικού για ένα περιφερειακό Τ/Σ ανέρχεται μηνιαίως σε 40.000 € περίπου (μισθοδοσία, ασφάλιση, δώρα). Ετησίως δηλ. περί τις 500.000 €. Στην ακριτική παραμεθόριο νησιωτική Ελλάδα, από Λήμνο, Μυτιλήνη, Χίο, Σάμο, Ικαρία, έως Κάλυμνο, Κω, Ρόδο, Καστελλόριζο, (πληθυσμοί περιφερειών μικρότεροι των 200.000 κατοίκων), τα κανάλια είναι αδύνατο, ή έστω πολύ δύσκολο, να έχουν ετησίως συνολικά ακαθάριστα έσοδα μισού εκατομμυρίου (δείτε τους ισολογισμούς τους). Και εάν κάποια χρονιά το επιτύχουν, τότε θα πρέπει να διοχετεύεται εξ ολοκλήρου ο τζίρος τους μόνο στο εργασιακό κόστος, χωρίς κανένα άλλο έξοδο!!!»
«Ο λόγος του μικρού τζίρου είναι πολύ απλός. Ο πληθυσμός των περιφερειών αυτών είναι πολύ μικρός, το διαφημιστικό προϊόν της τοπικής οικονομίας είναι ελάχιστο, η διαφήμιση των μεγάλων εταιρειών μέσω των διαφημιστικών εταιρειών διοχετεύεται σχεδόν στο σύνολο της στα εθνικής εμβέλειας ΜΜΕ ή έστω και σε περιφερειακά ΜΜΕ μεγάλων όμως περιφερειών εκατομμυρίων κατοίκων, της Αττικής, Θεσσαλονίκης και λιγότερο της Πελοποννήσου και Κρήτης. Επιπλέον η κρατική διαφήμιση, που θα έπρεπε το 30% να δίδεται στην περιφέρεια, δεν έρχεται παρά μόνο λιγοστά ψίχουλα. Είναι δίκαιο λοιπόν να μην ισχύσει η διάταξη για τον αριθμό εργαζομένων με οριζόντια λογική αλλά έστω με πληθυσμιακή ποσόστωση. Είναι βέβαιο ότι εάν παραμείνει το οριζόντιο αυτό μέτρο και εφαρμοστεί (εφευρέθηκε παλιότερα και συμπεριελήφθη στο νόμο Ρουσόπουλου), η μικρή τηλεοπτική ΑΕ της νησιωτικής παραμεθορίου Ελλάδας θα εμφανίζει διαρκώς ζημίες και θα "ανταποκρίνονται" μόνο επιχειρηματίες με παράλληλες δραστηριότητες, με το κανάλι να είναι η αιχμή του δόρατος στο επιχειρηματικό τους έργο».
Πρόβλημα ωστόσο φαίνεται να προκύπτει όχι μόνο από την διαφορά στην πληθυσμιακή κάλυψη της δημοπρατούμενης συχνότητας, αλλά και από το εύρος των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων των τοπικών σταθμών. Αυτό συμβαίνει γιατί σε πολλές περιοχές που έχουν μεγάλη πληθυσμιακή κάλυψη, μέχρι πρότινος υπήρχαν δεκάδες τοπικοί τηλεοπτικοί σταθμοί με εμβέλεια και επιχειρηματικές δραστηριότητες μόνο στο συγκεκριμένο νομό από τον οποίο εκπέμπουν. Καθότι τοπικές άδειες νομού δεν προβλέπονται πια, οι τηλεοπτικοί αυτοί σταθμοί είναι αναγκασμένοι να «παίξουν» σε επίπεδο περιφέρειας, χωρίς ωστόσο αυτό να είναι εφικτό με βάση τα οργανωτικά και οικονομικά δεδομένα του σταθμού και της περιοχής.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, στο αντίποδα των ακριτικών περιοχών που έχουν μικρή πληθυσμιακή κάλυψη, είναι η Πελοπόννησος. Με την έλευση της ψηφιακής τηλεόρασης, όλα τα τοπικά κανάλια που μέχρι πρότινος εξέπεμπαν πχ μόνο στη Λακωνία ή μόνο την Αργολίδα, καλύπτοντας έναν πληθυσμό 100.000 κατοίκων, πλέον αναγκάζονται να εκπέμψουν και να διαγωνιστούν για μια άδεια με πληθυσμιακή κάλυψη ενός εκατομμυρίου. Αυτό αποτελεί τεράστιο πρόβλημα για τα μικρά κανάλια, καθώς ο τοπικός σταθμός της Λακωνίας δεν θα μπορέσει να αντεπεξέλθει οργανωτικά στην κάλυψη του απαραίτητου προσωπικού που αναλογεί στην κάλυψη του ενός εκατομμυρίου κατοίκων, αφού τα έσοδά του θα συνεχίσουν προέρχονται από την μικρή διαφημιστική αγορά του νομού.
«Είναι αντιφατικό σε καθεστώς ελεύθερης οικονομίας να απαιτείται ελάχιστος αριθμός εργαζομένων σε μια ιδιωτική επιχείρηση» επισημαίνει ο κύριος Π. Σαραντόπουλος. «Πέραν του ότι είναι πολύ αμφίβολο αν μια τέτοια απαίτηση είναι συνταγματική ή σύμφωνη με τους ευρωπαικούς κανόνες (όσο ακόμη έχουμε αστικό Σύνταγμα και ανήκουμε στην καπιταλιστική ΕΕ) μια επιχείρηση μπορεί κάλλιστα ακόμα κι αν χρειάζεται εργασία π.χ 400 συνεργατών να έχει 200 και να εφαρμόζει στο υπόλοιπο outsourcin. Το άρθρο αυτό πρέπει να αποσυρθεί εντελώς. Ή απλώς να αντικατασταθεί π.χ από την δέσμευση του πάροχου να εφαρμόζει την εργατική νομοθεσία με τιμωρητικές ως προς την άδεια ρήτρες αν το παραβαίνει συστηματικά.»
Ο κύριος Κλεάνθης Λοΐζος, από τον τηλεοπτικό σταθμό "Kosmos TV" της Ρόδου είναι πιο συμβιβαστικός και προκρίνει την ιδέα της πληθυσμιακής ποσόστωσης: «Το κόστος 20 εργαζομένων, δημοσιογράφων, τεχνικού και διοικητικού προσωπικού για ένα περιφερειακό Τ/Σ ανέρχεται μηνιαίως σε 40.000 € περίπου (μισθοδοσία, ασφάλιση, δώρα). Ετησίως δηλ. περί τις 500.000 €. Στην ακριτική παραμεθόριο νησιωτική Ελλάδα, από Λήμνο, Μυτιλήνη, Χίο, Σάμο, Ικαρία, έως Κάλυμνο, Κω, Ρόδο, Καστελλόριζο, (πληθυσμοί περιφερειών μικρότεροι των 200.000 κατοίκων), τα κανάλια είναι αδύνατο, ή έστω πολύ δύσκολο, να έχουν ετησίως συνολικά ακαθάριστα έσοδα μισού εκατομμυρίου (δείτε τους ισολογισμούς τους). Και εάν κάποια χρονιά το επιτύχουν, τότε θα πρέπει να διοχετεύεται εξ ολοκλήρου ο τζίρος τους μόνο στο εργασιακό κόστος, χωρίς κανένα άλλο έξοδο!!!»
«Ο λόγος του μικρού τζίρου είναι πολύ απλός. Ο πληθυσμός των περιφερειών αυτών είναι πολύ μικρός, το διαφημιστικό προϊόν της τοπικής οικονομίας είναι ελάχιστο, η διαφήμιση των μεγάλων εταιρειών μέσω των διαφημιστικών εταιρειών διοχετεύεται σχεδόν στο σύνολο της στα εθνικής εμβέλειας ΜΜΕ ή έστω και σε περιφερειακά ΜΜΕ μεγάλων όμως περιφερειών εκατομμυρίων κατοίκων, της Αττικής, Θεσσαλονίκης και λιγότερο της Πελοποννήσου και Κρήτης. Επιπλέον η κρατική διαφήμιση, που θα έπρεπε το 30% να δίδεται στην περιφέρεια, δεν έρχεται παρά μόνο λιγοστά ψίχουλα. Είναι δίκαιο λοιπόν να μην ισχύσει η διάταξη για τον αριθμό εργαζομένων με οριζόντια λογική αλλά έστω με πληθυσμιακή ποσόστωση. Είναι βέβαιο ότι εάν παραμείνει το οριζόντιο αυτό μέτρο και εφαρμοστεί (εφευρέθηκε παλιότερα και συμπεριελήφθη στο νόμο Ρουσόπουλου), η μικρή τηλεοπτική ΑΕ της νησιωτικής παραμεθορίου Ελλάδας θα εμφανίζει διαρκώς ζημίες και θα "ανταποκρίνονται" μόνο επιχειρηματίες με παράλληλες δραστηριότητες, με το κανάλι να είναι η αιχμή του δόρατος στο επιχειρηματικό τους έργο».
Πρόβλημα ωστόσο φαίνεται να προκύπτει όχι μόνο από την διαφορά στην πληθυσμιακή κάλυψη της δημοπρατούμενης συχνότητας, αλλά και από το εύρος των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων των τοπικών σταθμών. Αυτό συμβαίνει γιατί σε πολλές περιοχές που έχουν μεγάλη πληθυσμιακή κάλυψη, μέχρι πρότινος υπήρχαν δεκάδες τοπικοί τηλεοπτικοί σταθμοί με εμβέλεια και επιχειρηματικές δραστηριότητες μόνο στο συγκεκριμένο νομό από τον οποίο εκπέμπουν. Καθότι τοπικές άδειες νομού δεν προβλέπονται πια, οι τηλεοπτικοί αυτοί σταθμοί είναι αναγκασμένοι να «παίξουν» σε επίπεδο περιφέρειας, χωρίς ωστόσο αυτό να είναι εφικτό με βάση τα οργανωτικά και οικονομικά δεδομένα του σταθμού και της περιοχής.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, στο αντίποδα των ακριτικών περιοχών που έχουν μικρή πληθυσμιακή κάλυψη, είναι η Πελοπόννησος. Με την έλευση της ψηφιακής τηλεόρασης, όλα τα τοπικά κανάλια που μέχρι πρότινος εξέπεμπαν πχ μόνο στη Λακωνία ή μόνο την Αργολίδα, καλύπτοντας έναν πληθυσμό 100.000 κατοίκων, πλέον αναγκάζονται να εκπέμψουν και να διαγωνιστούν για μια άδεια με πληθυσμιακή κάλυψη ενός εκατομμυρίου. Αυτό αποτελεί τεράστιο πρόβλημα για τα μικρά κανάλια, καθώς ο τοπικός σταθμός της Λακωνίας δεν θα μπορέσει να αντεπεξέλθει οργανωτικά στην κάλυψη του απαραίτητου προσωπικού που αναλογεί στην κάλυψη του ενός εκατομμυρίου κατοίκων, αφού τα έσοδά του θα συνεχίσουν προέρχονται από την μικρή διαφημιστική αγορά του νομού.
