υποψήφιου Βουλευτή Αργολίδας της Λαϊκής Ενότητας
Διαψευσμένες προσδοκίες
Για τον πολύ κόσμο ο εξευρωπαϊσμός της χώρας και η ευρωπαϊκή της πορεία υπήρξε ταυτισμένος με την προσδοκία της βελτίωσης του επιπέδου ζωής του. Η κοινή γνώμη απέβλεπε στα υψηλότερα εισοδήματα-μισθούς χωρών όπως η Γαλλία και Γερμανία [και όχι σε μισθούς Βουλγαρίας] και στο να απολαμβάνει στη καθημερινότητά του μεγαλύτερη επιλογή εμπορικών αγαθών σε φθηνές τιμές, χωρίς δασμούς [λόγω της ενιαίας αγοράς].
Διαψευσμένες προσδοκίες
Για τον πολύ κόσμο ο εξευρωπαϊσμός της χώρας και η ευρωπαϊκή της πορεία υπήρξε ταυτισμένος με την προσδοκία της βελτίωσης του επιπέδου ζωής του. Η κοινή γνώμη απέβλεπε στα υψηλότερα εισοδήματα-μισθούς χωρών όπως η Γαλλία και Γερμανία [και όχι σε μισθούς Βουλγαρίας] και στο να απολαμβάνει στη καθημερινότητά του μεγαλύτερη επιλογή εμπορικών αγαθών σε φθηνές τιμές, χωρίς δασμούς [λόγω της ενιαίας αγοράς].
Η συμμετοχή του στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπέθετε ότι θα τον οδηγούσε στο να απολαμβάνει και καλύτερες υπηρεσίες από τη δημόσια διοίκηση [εκλογικεύοντας ότι ο εξευρωπαϊσμός της θα περιόριζε τις παθογένειες της]. Προσδοκούσε δε σε ένα σταθερό εισόδημα ευρωπαϊκής προελεύσεως [ότι δηλαδή η ενιαία αγορά θα απορροφούσε τα ελληνικά προϊόντα -αγροτικά και άλλα]. Ευρωπαϊκά κονδύλια και χρηματοδοτήσεις που έφθασαν στην χώρα προς διανομή [μέσω διάφορων μηχανισμών] ενίσχυαν τη θετική εικόνα της κοινής γνώμης για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Θεωρητικό υπόβαθρο
Το θεωρητικό οικονομικό υπόβαθρο που νομιμοποιούσε το εγχείρημα της Ε.Ε. προέρχεται από τη θεωρία του Διεθνούς Εμπορίου. Αυτή η θεωρία προέβλεπε ότι η ενιαία αγορά θα δημιουργούσε καθολικά μια ευημερία όλων των ευρωπαϊκών νοικοκυριών και αύξηση συνολικά της αγοραστικής τους δύναμης. Δυνάμει του συγκριτικού πλεονεκτήματος στη παραγωγή ενός προϊόντος που θα είχε μια χώρα θα ωφελείτο μέσω της ενιαίας αγοράς το σύνολο των Ευρωπαίων πολιτών. Για παράδειγμα αν η Γερμανία είχε το συγκριτικό πλεονέκτημα στην παραγωγή αυτοκίνητου με 30 χιλ. ευρώ σε σχέση με την Ελλάδα που θα το παρήγαγε με 60 χιλ ευρώ [έχοντας συγκριτικό μειονέκτημα], η ενιαία αγορά θα παρείχε πρόσβαση για το γερμανικό αυτοκίνητο και στο ελληνικό νοικοκυριό [και έτσι θα αύξανε αποτελεσματικά την αγοραστική δύναμη του, το οποίο θα είχε το προνόμιο να καταναλώσει θεωρητικά τα διπλάσια αυτοκίνητα εάν είχε εισόδημα 60 χιλ ευρώ]. Το ίδιο θεωρητικά ίσχυε και για τα αγροτικά προϊόντα της Ελλάδας για την αγορά της Γερμανίας, το συγκριτικό [υποτίθεται] πλεονέκτημα της Ελλάδας στα αγροτικά θα ωφελούσε και τα γερμανικά νοικοκυριά [και θα ισορροπούσε αντιστρόφως την κατάσταση].
Η ιστορική διάψευση του Διεθνούς Εμπορίου
Η ανωτέρω θεωρία στην εφαρμογή της διαψεύστηκε. Διάψευση που έλαβε χώρα σε δύο διακριτές φάσεις, τόσο κατά τη φάση της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, όσο και κατά τη φάση της ύφεσης της.
Η ανάπτυξη παρουσιάστηκε κατά τα πρώτα χρόνια της ένταξής μας στην ενιαία αγορά [και στη συνέχεια την νομισματική ένωση]. Πλην όμως στηριζόταν σε μια τεράστια πιστωτική επέκταση, δανεισμό των νοικοκυριών της Ελλάδας [η οποία χρηματοδότησε όχι την εγχώρια παραγωγή αλλά μια άνευ προηγουμένου ανάπτυξη των εισαγωγών]. Εισάγαμε δανεικό χρήμα και αντί να παράγουμε εισάγαμε και τα προϊόντα που καταναλώναμε. Κίνητρο για την εισαγωγή αλλοδαπού δανεικού χρήματος στην χώρα υπήρξε η διαφορά των επιτοκίων δανεισμού μεταξύ των ισχυρών οικονομιών και των αδύναμων [η συσσώρευση κεφαλαίων στις κεντρικές οικονομίες δημιουργούσε ισχυρή προσφορά χρήματος προς δανεισμό χαμηλώνοντας τα επιτόκια ενώ στην περιφέρεια και στην Ελλάδα τα επιτόκια είχαν κρατηθεί υψηλά και οι χρηματοδοτήσεις είχαν μεγαλύτερες έως και διπλάσιες αποδόσεις]. Το αποτέλεσμα ήταν η πλήρης αποσύνθεση της παραγωγικής βάσης της χώρας η οποία δεν μπορούσε να ανταγωνισθεί με αυτούς τους όρους τα εισαγόμενα προϊόντα [του φθηνού δανεικού χρήματος χρηματοδότη των φθηνών εισαγωγών]. Ευρωπαϊκά κονδύλια και χρηματοδοτήσεις που έφθασαν στην χώρα προς διανομή [μέσω διάφορων μηχανισμών] ενίσχυαν πελατειακά δίκτυα [και αντί να προωθήσουν την εγχώρια ανάπτυξη δημιουργούσαν δεσμεύσεις και στρεβλώσεις και στην πρωτογενή παραγωγή]. Σταδιακά τα ελληνικά νοικοκυριά έχασαν τα εργαζόμενα μέλη τους [και τα εισοδήματα τα οποία προέρχονταν από παραγωγή εγχώριου προϊόντος] αλλά συνέχισαν να καταναλώνουν χάρη στην απίστευτη πιστωτική επέκταση-δανεισμό [απλά χρεώνονταν]. Ήταν επόμενο ότι αυτή η ανάπηρη ανάπτυξη θα οδηγούσε σε μια ύφεση.
Η ύφεση επέφερε τα τραγικά αποτελέσματα της εμπλοκής σε ένα κοινό νόμισμα με άλλες ισχυρότερες οικονομίες [και την πλήρη διάψευση της θεωρίας του διεθνούς εμπορίου]. Μέσα στην κρίση η απόκλιση ανάμεσα στις ισχυρές ευρωπαϊκές οικονομίες και τις νότιες αδύναμες οικονομίες άρχισε να εκτοξεύεται.
Υπό το φόβο της πτώχευσης των αδύναμων οικονομιών [βλέπε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία] η ρευστότητα του ενιαίου νομίσματος μεταφέρθηκε στις ισχυρές οικονομίες [βλέπε Γερμανία] δημιουργώντας στις δεύτερες εξαιρετική ρευστότητα και δημοσιονομικά υπερκέρδη [δίνοντας τους ταυτόχρονα τεράστια συγκριτικά πλεονεκτήματα στις επιχειρήσεις τους]. Οι αδύναμες οικονομίες απώλεσαν όλη τη ρευστότητα του τραπεζικού τους συστήματος, στην περίπτωση δε της Ελλάδας υποχρεωθήκαμε σε ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μας επιβαρύνοντας ακόμη περισσότερο τους φορολογούμενους πολίτες.
Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά. Η ιδρυματοποίηση μας μας οδήγησε στην πολιτική ανυπαρξία καθώς οι ισχυρές οικονομίες απέκτησαν τεράστιο ειδικό βάρος έναντι μας ώστε να καθορίζουν τους όρους της χρηματοδότησης μας [και να επιβάλλουν με αυτή την πρόφαση μεταρρυθμίσεις που ουσιαστικά τους εξυπηρετούσαν στην απόκτηση μέσω ιδιωτικοποιήσεων του ενεργητικού μας, βλέπε περιφερειακά αεροδρόμια]. Τελικά με την μονομερή παραθεσμική εκβιαστική επιβολή capital controls [κατά το Δημοψήφισμα] επήλθε η οριστική διάψευση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και η πλήρης σύνθλιψη της οικονομίας μας [η οποία σύνθλιψη συνεχίστηκε με την προκήρυξη εκ νέου εκλογών και την αθρόα εισροή προσφύγων].
Τι παίζεται τώρα
Η Ελλάδα σήμερα μετασχηματίζεται – μεταβολίζεται με βάση τις παραμέτρους που εκθέσαμε ανωτέρω προκειμένου να ολοκληρωθεί χωρίς αντιστάσεις η προσάρτηση της περιφερειακής οικονομίας της στις ισχυρές ευρωπαϊκές οικονομίες [βλέπε Γερμανία]. Εφαρμόζεται ταυτόχρονα δε οικονομική και μιντιακή τρομοκρατία. Η οικονομική τρομοκρατία έγκειται στο ότι οι πολίτες χρεώνονται μέσω άδικων φόρων σε υπέρογκα ποσά τα οποία ποτέ δε θα μπορέσουν να ξεχρεώσουν [και είναι προφανές ότι ούτε οι δανειστές θεωρούν ότι θα εισπράξουν με την καταστροφή της οικονομίας και της φοροδοτικής ικανότητας των πολιτών που αποδέχονται]. Η σύνθλιψη της οικονομίας με cαpital controls, οι επαναλαμβανόμενες εκλογικές αναμετρήσεις [που απαξιώνουν το προνόμιο της ψήφου], η μιντιακή πλύση εγκεφάλου και η αθρόα είσοδος προσφύγων στόχο έχουν να επιταχύνουν τον μετασχηματισμό-μεταβολισμό της ελληνικής κοινωνίας σε κάτι άλλο [σε ένα μόρφωμα χωρίς αντιδράσεις και χωρίς αντιστάσεις στο οποίο θα μπορούν να επιβάλλουν τις ορέξεις τους].
Χαμένοι και κερδισμένοι ενός μελανού μέλλοντος
Εάν ολοκληρωθούν οι ανωτέρω σχεδιασμοί ο μέσος Έλληνας και η περιουσία του θα είναι ο χαμένος. Θα φορολογηθεί δεκάδες δις ευρώ με το πρόσχημα τη δήθεν “ευρωπαϊκή πορεία της χώρας”. Κερδισμένοι θα είναι αυτοί οι οποίοι πρόκειται να επιβάλλουν τους όρους τους, όροι που σημαίνουν για την ελληνική κοινωνία και τα μέλη της ή μετανάστευση ή δουλοπαροικία.
Στο υποσυνείδητο του μέσου Έλληνα η γνώση υπάρχει, ότι με έξωθεν εντολές η συμφωνία των μνημονιακών κομμάτων είναι να “κάψουν” τη χώρα και ως εκ τούτου το αντικείμενο για το οποίο μαλώνουν είναι ποιος θα κληρονομήσει να διαχειρισθεί τα υπολείμματα της καύσεως. Το συναφές πρόγραμμα του ενός έχει τίτλο “Το εθνικό σχέδιο για την χώρα [ΝΔ]” ενώ του άλλου “Διαχείριση με κοινωνικό πρόσημο [ΣΥΡΙΖΑ]” και τα δύο όμως προϋποθέτουν την καταστροφή [της χώρας]. Ακούγεται κλισέ αλλά ο μόνος που μπορεί να σταματήσει αυτόν τον σχεδιασμό είναι η Λαϊκή Ενότητα.
Δημήτρης Πειρούνης, Δικηγόρος
Πτυχιούχος Νομικής Αθηνών, Πτυχιούχος Τμήματος Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης,
Πτυχιούχος Μεταπτυχιακού Τίτλου "Ευρωπαϊκές και Διεθνείς Σπουδές" του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Θεωρητικό υπόβαθρο
Το θεωρητικό οικονομικό υπόβαθρο που νομιμοποιούσε το εγχείρημα της Ε.Ε. προέρχεται από τη θεωρία του Διεθνούς Εμπορίου. Αυτή η θεωρία προέβλεπε ότι η ενιαία αγορά θα δημιουργούσε καθολικά μια ευημερία όλων των ευρωπαϊκών νοικοκυριών και αύξηση συνολικά της αγοραστικής τους δύναμης. Δυνάμει του συγκριτικού πλεονεκτήματος στη παραγωγή ενός προϊόντος που θα είχε μια χώρα θα ωφελείτο μέσω της ενιαίας αγοράς το σύνολο των Ευρωπαίων πολιτών. Για παράδειγμα αν η Γερμανία είχε το συγκριτικό πλεονέκτημα στην παραγωγή αυτοκίνητου με 30 χιλ. ευρώ σε σχέση με την Ελλάδα που θα το παρήγαγε με 60 χιλ ευρώ [έχοντας συγκριτικό μειονέκτημα], η ενιαία αγορά θα παρείχε πρόσβαση για το γερμανικό αυτοκίνητο και στο ελληνικό νοικοκυριό [και έτσι θα αύξανε αποτελεσματικά την αγοραστική δύναμη του, το οποίο θα είχε το προνόμιο να καταναλώσει θεωρητικά τα διπλάσια αυτοκίνητα εάν είχε εισόδημα 60 χιλ ευρώ]. Το ίδιο θεωρητικά ίσχυε και για τα αγροτικά προϊόντα της Ελλάδας για την αγορά της Γερμανίας, το συγκριτικό [υποτίθεται] πλεονέκτημα της Ελλάδας στα αγροτικά θα ωφελούσε και τα γερμανικά νοικοκυριά [και θα ισορροπούσε αντιστρόφως την κατάσταση].
Η ιστορική διάψευση του Διεθνούς Εμπορίου
Η ανωτέρω θεωρία στην εφαρμογή της διαψεύστηκε. Διάψευση που έλαβε χώρα σε δύο διακριτές φάσεις, τόσο κατά τη φάση της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, όσο και κατά τη φάση της ύφεσης της.
Η ανάπτυξη παρουσιάστηκε κατά τα πρώτα χρόνια της ένταξής μας στην ενιαία αγορά [και στη συνέχεια την νομισματική ένωση]. Πλην όμως στηριζόταν σε μια τεράστια πιστωτική επέκταση, δανεισμό των νοικοκυριών της Ελλάδας [η οποία χρηματοδότησε όχι την εγχώρια παραγωγή αλλά μια άνευ προηγουμένου ανάπτυξη των εισαγωγών]. Εισάγαμε δανεικό χρήμα και αντί να παράγουμε εισάγαμε και τα προϊόντα που καταναλώναμε. Κίνητρο για την εισαγωγή αλλοδαπού δανεικού χρήματος στην χώρα υπήρξε η διαφορά των επιτοκίων δανεισμού μεταξύ των ισχυρών οικονομιών και των αδύναμων [η συσσώρευση κεφαλαίων στις κεντρικές οικονομίες δημιουργούσε ισχυρή προσφορά χρήματος προς δανεισμό χαμηλώνοντας τα επιτόκια ενώ στην περιφέρεια και στην Ελλάδα τα επιτόκια είχαν κρατηθεί υψηλά και οι χρηματοδοτήσεις είχαν μεγαλύτερες έως και διπλάσιες αποδόσεις]. Το αποτέλεσμα ήταν η πλήρης αποσύνθεση της παραγωγικής βάσης της χώρας η οποία δεν μπορούσε να ανταγωνισθεί με αυτούς τους όρους τα εισαγόμενα προϊόντα [του φθηνού δανεικού χρήματος χρηματοδότη των φθηνών εισαγωγών]. Ευρωπαϊκά κονδύλια και χρηματοδοτήσεις που έφθασαν στην χώρα προς διανομή [μέσω διάφορων μηχανισμών] ενίσχυαν πελατειακά δίκτυα [και αντί να προωθήσουν την εγχώρια ανάπτυξη δημιουργούσαν δεσμεύσεις και στρεβλώσεις και στην πρωτογενή παραγωγή]. Σταδιακά τα ελληνικά νοικοκυριά έχασαν τα εργαζόμενα μέλη τους [και τα εισοδήματα τα οποία προέρχονταν από παραγωγή εγχώριου προϊόντος] αλλά συνέχισαν να καταναλώνουν χάρη στην απίστευτη πιστωτική επέκταση-δανεισμό [απλά χρεώνονταν]. Ήταν επόμενο ότι αυτή η ανάπηρη ανάπτυξη θα οδηγούσε σε μια ύφεση.
Η ύφεση επέφερε τα τραγικά αποτελέσματα της εμπλοκής σε ένα κοινό νόμισμα με άλλες ισχυρότερες οικονομίες [και την πλήρη διάψευση της θεωρίας του διεθνούς εμπορίου]. Μέσα στην κρίση η απόκλιση ανάμεσα στις ισχυρές ευρωπαϊκές οικονομίες και τις νότιες αδύναμες οικονομίες άρχισε να εκτοξεύεται.
Υπό το φόβο της πτώχευσης των αδύναμων οικονομιών [βλέπε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία] η ρευστότητα του ενιαίου νομίσματος μεταφέρθηκε στις ισχυρές οικονομίες [βλέπε Γερμανία] δημιουργώντας στις δεύτερες εξαιρετική ρευστότητα και δημοσιονομικά υπερκέρδη [δίνοντας τους ταυτόχρονα τεράστια συγκριτικά πλεονεκτήματα στις επιχειρήσεις τους]. Οι αδύναμες οικονομίες απώλεσαν όλη τη ρευστότητα του τραπεζικού τους συστήματος, στην περίπτωση δε της Ελλάδας υποχρεωθήκαμε σε ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μας επιβαρύνοντας ακόμη περισσότερο τους φορολογούμενους πολίτες.
Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά. Η ιδρυματοποίηση μας μας οδήγησε στην πολιτική ανυπαρξία καθώς οι ισχυρές οικονομίες απέκτησαν τεράστιο ειδικό βάρος έναντι μας ώστε να καθορίζουν τους όρους της χρηματοδότησης μας [και να επιβάλλουν με αυτή την πρόφαση μεταρρυθμίσεις που ουσιαστικά τους εξυπηρετούσαν στην απόκτηση μέσω ιδιωτικοποιήσεων του ενεργητικού μας, βλέπε περιφερειακά αεροδρόμια]. Τελικά με την μονομερή παραθεσμική εκβιαστική επιβολή capital controls [κατά το Δημοψήφισμα] επήλθε η οριστική διάψευση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και η πλήρης σύνθλιψη της οικονομίας μας [η οποία σύνθλιψη συνεχίστηκε με την προκήρυξη εκ νέου εκλογών και την αθρόα εισροή προσφύγων].
Τι παίζεται τώρα
Η Ελλάδα σήμερα μετασχηματίζεται – μεταβολίζεται με βάση τις παραμέτρους που εκθέσαμε ανωτέρω προκειμένου να ολοκληρωθεί χωρίς αντιστάσεις η προσάρτηση της περιφερειακής οικονομίας της στις ισχυρές ευρωπαϊκές οικονομίες [βλέπε Γερμανία]. Εφαρμόζεται ταυτόχρονα δε οικονομική και μιντιακή τρομοκρατία. Η οικονομική τρομοκρατία έγκειται στο ότι οι πολίτες χρεώνονται μέσω άδικων φόρων σε υπέρογκα ποσά τα οποία ποτέ δε θα μπορέσουν να ξεχρεώσουν [και είναι προφανές ότι ούτε οι δανειστές θεωρούν ότι θα εισπράξουν με την καταστροφή της οικονομίας και της φοροδοτικής ικανότητας των πολιτών που αποδέχονται]. Η σύνθλιψη της οικονομίας με cαpital controls, οι επαναλαμβανόμενες εκλογικές αναμετρήσεις [που απαξιώνουν το προνόμιο της ψήφου], η μιντιακή πλύση εγκεφάλου και η αθρόα είσοδος προσφύγων στόχο έχουν να επιταχύνουν τον μετασχηματισμό-μεταβολισμό της ελληνικής κοινωνίας σε κάτι άλλο [σε ένα μόρφωμα χωρίς αντιδράσεις και χωρίς αντιστάσεις στο οποίο θα μπορούν να επιβάλλουν τις ορέξεις τους].
Χαμένοι και κερδισμένοι ενός μελανού μέλλοντος
Εάν ολοκληρωθούν οι ανωτέρω σχεδιασμοί ο μέσος Έλληνας και η περιουσία του θα είναι ο χαμένος. Θα φορολογηθεί δεκάδες δις ευρώ με το πρόσχημα τη δήθεν “ευρωπαϊκή πορεία της χώρας”. Κερδισμένοι θα είναι αυτοί οι οποίοι πρόκειται να επιβάλλουν τους όρους τους, όροι που σημαίνουν για την ελληνική κοινωνία και τα μέλη της ή μετανάστευση ή δουλοπαροικία.
Στο υποσυνείδητο του μέσου Έλληνα η γνώση υπάρχει, ότι με έξωθεν εντολές η συμφωνία των μνημονιακών κομμάτων είναι να “κάψουν” τη χώρα και ως εκ τούτου το αντικείμενο για το οποίο μαλώνουν είναι ποιος θα κληρονομήσει να διαχειρισθεί τα υπολείμματα της καύσεως. Το συναφές πρόγραμμα του ενός έχει τίτλο “Το εθνικό σχέδιο για την χώρα [ΝΔ]” ενώ του άλλου “Διαχείριση με κοινωνικό πρόσημο [ΣΥΡΙΖΑ]” και τα δύο όμως προϋποθέτουν την καταστροφή [της χώρας]. Ακούγεται κλισέ αλλά ο μόνος που μπορεί να σταματήσει αυτόν τον σχεδιασμό είναι η Λαϊκή Ενότητα.
Δημήτρης Πειρούνης, Δικηγόρος
Πτυχιούχος Νομικής Αθηνών, Πτυχιούχος Τμήματος Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης,
Πτυχιούχος Μεταπτυχιακού Τίτλου "Ευρωπαϊκές και Διεθνείς Σπουδές" του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
