Υποψήφιας Βουλευτού Αργολίδoς της Νέας Δημοκρατίας
Δύο τραγικά περιστατικά στο θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου, και μια άδηλης προοπτικής πολιτική εξέλιξη σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, απέδειξαν τις τελευταίες μόλις ημέρες πως το μεταναστευτικό είναι ένα πρόβλημα τεραστίων διαστάσεων με σύνθετες πτυχές και πολλαπλές επιπτώσεις, που δεν επιδέχεται ούτε εφησυχασμούς, ούτε απλουστεύσεις, αλλά ούτε και προσφέρεται για οποιουδήποτε τύπου αναβολές και κωλυσιεργίες.
Το ναυάγιο στα Ελληνικά χωρικά ύδατα, κοντά στο Φαρμακονήσι, όπου έχασαν τη ζωή τους 34 μετανάστες, εκ των οποίων 4 βρέφη και 11 μικρά παιδιά, και το ναυάγιο στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου, σε μεταφορά μεταναστών από την Τουρκία προς την Κω, όπου έχασαν τη ζωή τους 22 άτομα, μεταξύ των οποίων 4 παιδιά και 11 γυναίκες, ανέδειξαν με τον πιο δριμύ τρόπο το ανθρώπινο δράμα που εκτυλίσσεται . Παράλληλα, η απόφαση της Γερμανίας να επαναφέρει τους συνοριακούς ελέγχους με την Αυστρία, αναστέλλοντας ουσιαστικά τη Συνθήκη Σένγκεν, αλλά και η πρόθεση άλλων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να κινηθούν στην ίδια κατεύθυνση, αποτελεί μια εξέλιξη που στη δυναμική της μπορεί να θέσει νέου τύπου ζητήματα, που ίσως ακυρώσουν στην πράξη πράγματα που εθεωρούντο ως κεκτημένα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Τόσο η περίπτωση των ναυαγίων (αλλά και η πληθώρα παρόμοιων περιστατικών που συμβαίνουν σχεδόν καθημερινά ευρύτερα στη Μεσόγειο), όσο και η αντίδραση της Γερμανίας και άλλων ευρωπαϊκών κρατών στις πιέσεις των μεταναστευτικών ροών που τείνουν να γίνουν επικίνδυνα ανεξέλεγκτες, στην πραγματικότητα δικαιώνουν εκείνους που εγκαίρως υπογράμμιζαν πως το μεταναστευτικό δεν προσφέρεται ούτε για ιδεοληψίες, ούτε για στρουθοκαμηλισμό. Ειδικότερα, μάλιστα για τη χώρα μας, στην οποία η έξαρση των τελευταίων μηνών τείνει να το μεταβάλει σε ένα πρόβλημα που απειλεί να διαταράξει ευαίσθητες εθνικές, κοινωνικές και οικονομικές ισορροπίες (πέρα από την αμιγώς ανθρωπιστική πτυχή του), καταδεικνύεται περίτρανα πως η απερισκεψία με την οποία χειρίστηκε το όλο θέμα η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, διευκολύνοντας τη χορήγηση ιθαγένειας στους μετανάστες και προσκαλώντας τους έτσι εμμέσως να κάνουν χρήση των «ευκολιών» που τους παρέχονται, υπήρξε μια κίνηση ολέθρια με ορατές πια παρενέργειες και αρνητικές συνέπειες.
Μπροστά στη νέα πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί, ούτε οι αποσπασματικές λύσεις, ούτε οι - κατά μεμονωμένη χώρα - παρεμβάσεις με το έντονο στοιχείο της ανά κράτος ιδιοτέλειας που τις χαρακτηρίζει, αλλά ούτε και αλυσιτελείς όπως αποδείχθηκαν στην πράξη διευθετήσεις, όπως το περιβόητο Δουβλίνο ΙΙ, που στην πραγματικότητα «φορτώνει» τα κράτη της πρώτης άφιξης των μεταναστών, επαρκούν πλέον. Αντίθετα η εμμονή σε αυτές επιδεινώνει το πρόβλημα, το καθιστά ολοένα και εκρηκτικότερο και εν τέλει θέτει σε δοκιμασία την ίδια την ασφάλεια αλλά και την αλληλεγγύη που οφείλουν να έχουν μεταξύ τους οι ευρωπαϊκές χώρες. Από την άποψη αυτή, η πρόσφατη, μετά τα δραματικά γεγονότα των τελευταίων ημερών παρέμβαση της Νέας Δημοκρατίας, με την οποία τόνισε την ανάγκη για την «υιοθέτηση μιας ολοκληρωμένης μεταναστευτικής πολιτικής που θα περιλαμβάνει εκτός από την επιτήρηση των θαλασσίων συνόρων και την πάταξη κυκλωμάτων που εμπορεύονται τον ανθρώπινο πόνο», γίνεται περισσότερο επείγουσα παρά ποτέ. Γιατί μόνο με μια ολοκληρωμένη μεταναστευτική πολιτική, δεσμευτική σε πανευρωπαϊκό επίπεδο για όλες τις χώρες-μέλη και προσανατολισμένη σε βάθος χρόνου, μπορεί να επιλυθεί το ακανθώδες για την ήπειρό μας πρόβλημα. Η Ευρωπαϊκή Σύνοδος Κορυφής που επίκειται και που συγκαλείται ακριβώς με στόχο την άμεση αντιμετώπιση αυτού του επείγοντος προβλήματος, ίσως να αποτελεί μια καλή ευκαιρία για να μπουν επιτέλους τα θεμέλια της ορθής αντιμετώπισής του. Σε διαφορετική περίπτωση, όχι μόνο η Ελλάδα που ήδη υφίσταται τις επιπτώσεις του ζητήματος ακριβώς επειδή βρίσκεται στην «πρώτη γραμμή» του, αλλά η ίδια η Ευρώπη στο σύνολό της θα κληθεί να αντιμετωπίσει το βάρος ενδεχόμενων απροσδιόριστων αυτήν την ώρα πιέσεων. Και όπως είναι γνωστό ο αποφάσεις που λαμβάνονται υπό το βάρος των πιεστικών συνθηκών δεν είναι πάντα οι καλύτερες.
Τόσο η περίπτωση των ναυαγίων (αλλά και η πληθώρα παρόμοιων περιστατικών που συμβαίνουν σχεδόν καθημερινά ευρύτερα στη Μεσόγειο), όσο και η αντίδραση της Γερμανίας και άλλων ευρωπαϊκών κρατών στις πιέσεις των μεταναστευτικών ροών που τείνουν να γίνουν επικίνδυνα ανεξέλεγκτες, στην πραγματικότητα δικαιώνουν εκείνους που εγκαίρως υπογράμμιζαν πως το μεταναστευτικό δεν προσφέρεται ούτε για ιδεοληψίες, ούτε για στρουθοκαμηλισμό. Ειδικότερα, μάλιστα για τη χώρα μας, στην οποία η έξαρση των τελευταίων μηνών τείνει να το μεταβάλει σε ένα πρόβλημα που απειλεί να διαταράξει ευαίσθητες εθνικές, κοινωνικές και οικονομικές ισορροπίες (πέρα από την αμιγώς ανθρωπιστική πτυχή του), καταδεικνύεται περίτρανα πως η απερισκεψία με την οποία χειρίστηκε το όλο θέμα η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, διευκολύνοντας τη χορήγηση ιθαγένειας στους μετανάστες και προσκαλώντας τους έτσι εμμέσως να κάνουν χρήση των «ευκολιών» που τους παρέχονται, υπήρξε μια κίνηση ολέθρια με ορατές πια παρενέργειες και αρνητικές συνέπειες.
Μπροστά στη νέα πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί, ούτε οι αποσπασματικές λύσεις, ούτε οι - κατά μεμονωμένη χώρα - παρεμβάσεις με το έντονο στοιχείο της ανά κράτος ιδιοτέλειας που τις χαρακτηρίζει, αλλά ούτε και αλυσιτελείς όπως αποδείχθηκαν στην πράξη διευθετήσεις, όπως το περιβόητο Δουβλίνο ΙΙ, που στην πραγματικότητα «φορτώνει» τα κράτη της πρώτης άφιξης των μεταναστών, επαρκούν πλέον. Αντίθετα η εμμονή σε αυτές επιδεινώνει το πρόβλημα, το καθιστά ολοένα και εκρηκτικότερο και εν τέλει θέτει σε δοκιμασία την ίδια την ασφάλεια αλλά και την αλληλεγγύη που οφείλουν να έχουν μεταξύ τους οι ευρωπαϊκές χώρες. Από την άποψη αυτή, η πρόσφατη, μετά τα δραματικά γεγονότα των τελευταίων ημερών παρέμβαση της Νέας Δημοκρατίας, με την οποία τόνισε την ανάγκη για την «υιοθέτηση μιας ολοκληρωμένης μεταναστευτικής πολιτικής που θα περιλαμβάνει εκτός από την επιτήρηση των θαλασσίων συνόρων και την πάταξη κυκλωμάτων που εμπορεύονται τον ανθρώπινο πόνο», γίνεται περισσότερο επείγουσα παρά ποτέ. Γιατί μόνο με μια ολοκληρωμένη μεταναστευτική πολιτική, δεσμευτική σε πανευρωπαϊκό επίπεδο για όλες τις χώρες-μέλη και προσανατολισμένη σε βάθος χρόνου, μπορεί να επιλυθεί το ακανθώδες για την ήπειρό μας πρόβλημα. Η Ευρωπαϊκή Σύνοδος Κορυφής που επίκειται και που συγκαλείται ακριβώς με στόχο την άμεση αντιμετώπιση αυτού του επείγοντος προβλήματος, ίσως να αποτελεί μια καλή ευκαιρία για να μπουν επιτέλους τα θεμέλια της ορθής αντιμετώπισής του. Σε διαφορετική περίπτωση, όχι μόνο η Ελλάδα που ήδη υφίσταται τις επιπτώσεις του ζητήματος ακριβώς επειδή βρίσκεται στην «πρώτη γραμμή» του, αλλά η ίδια η Ευρώπη στο σύνολό της θα κληθεί να αντιμετωπίσει το βάρος ενδεχόμενων απροσδιόριστων αυτήν την ώρα πιέσεων. Και όπως είναι γνωστό ο αποφάσεις που λαμβάνονται υπό το βάρος των πιεστικών συνθηκών δεν είναι πάντα οι καλύτερες.
