υποψήφιου Βουλευτή Αργολίδας με τη Λαϊκή Ενότητα
Η ενοχλητική ψήφος
Τους τελευταίους μήνες συστηματικά και οργανωμένα [από τα "φιλοευρωπαϊκά κόμματα"] επιχειρείται να βγει εκτός κάδρου η ενοχλητική ψήφος. Η ενοχλητική ψήφος δεν είναι η ψήφος διαμαρτυρίας, είναι η ψήφος που απαιτεί η πολιτική να παράγει θετικά αποτελέσματα για τον πολίτη και την οικονομική του κατάσταση. Η ενοχλητική ψήφος είναι μια ψήφος που αναρωτιέται [μεγαλοφώνως] και καθιστά ορατό το ερώτημα [προερχόμενο από το υποσυνείδητο] κάθε πολίτη: Τι νόημα έχει η πολιτική εάν δεν βελτιώνει την ζωή μας;
Δεν είναι ψήφος διαμαρτυρίας, διότι απαιτεί ο πολίτης [να διατηρεί το δικαίωμα] να επιδιώκει την ανατροπή της κατεστημένης πολιτικής επιδείνωσης της οικονομικής τους κατάστασης [δια της ψήφου]. Οι [με έξωθεν εντολές] επαναλαμβανόμενες εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων οκτώ μηνών στοχεύουν να εξουθενώσουν αυτήν την "ενοχλητική" ψήφο. Διότι είναι επικίνδυνη και πρέπει να αφαιρεθεί από την εκλογική εξίσωση. Διότι αυτή η ψήφος μπορεί να οδηγήσει στην καταδίκη κάθε υποτιθέμενης "μεγάλης πολιτικής", που φέρεται ότι εξυπηρετεί αφηρημένες συλλογικότητες- έννοιες [πχ το ευρώ, την Ευρώπη, την Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, τα "μεγάλα" έργα, κοκ] χωρίς αναγωγή προστιθέμενης αξίας για καθένα μας ξεχωριστά.
Σημειωτέον ότι η "ενοχλητική" ψήφος δεν είναι αποκλειστικά μια "αριστερή" ψήφος, είναι ανέτως μια "δεξιά" ψήφος. Είναι η ψήφος του "μέσου Έλληνα", του επιχειρηματία, του μαγαζάτορα, του ελεύθερου επαγγελματία, του ιατρού, του δικηγόρου, κοκ.
Η ορφάνια της ενοχλητικής ψήφου και ο πολιτικός σχεδιασμός για την μετατροπή της σε ψήφο διαμαρτυρίας ή αποχής
Υποσυνείδητα ο μέσος Έλληνας γνωρίζει ότι [σκοπίμως] μετά την "στροφή" Τσίπρα εξαφανίστηκε - εξουδετερώθηκε ένας βασικός πολιτικός φορέας που μπορούσε να εκφράσει και την "ενοχλητική" ψήφο. Αυτό το οποίο απέμεινε είναι κόμματα τα οποία μπορούν να είναι φορείς ψήφου διαμαρτυρίας [πχ Χρυσή Αυγή ή κόμμα Λεβέντη, όπου αντίστοιχα όσοι ψηφίσουν ΧΑ βλέπουν το υπάρχον πολιτικό σύστημα με τάση αυτοδικίας, ενώ όσοι ψηφίσουν Λεβέντη το βλέπουν με τάση χλεύης]. Κόμματα εν ολίγοις τα οποία στον πυρήνα τους έχουν άλλες προτεραιότητες και αποπροσανατολίζουν [ως προς το βασικό ζητούμενο της ενοχλητικής ψήφου - που απαιτεί η πολιτική να παράγει θετικά αποτελέσματα για τον πολίτη και την οικονομική του κατάσταση].
Συνεπώς ο Αλέξης με την τούμπα του δεν κατέστρεψε μόνο την αξιοπιστία της αριστεράς, απαξίωσε και το ρόλο της πολιτικής ως μέσο για την βελτίωση της οικονομικής ζωής των πολιτών, ως αίσθηση ότι ελέγχουν την οικονομική ζωή τους με την ψήφο τους.
Παράλληλα στο υποσυνείδητο του μέσου Έλληνα η γνώση υπάρχει, ότι τα ΜΜΕ έχουν επιτηδείως μεταμφιέσει αυτή την πολιτική [των μόνιμων κακών νέων] ως "ρεαλισμό" και ότι [με έξωθεν εντολές] η συμφωνία των "φιλοευρωπαϊκών" κομμάτων προϋποθέτει την καταστροφή [της χώρας] και τον πλήρη μεταβολισμό της κατά τα συμφέροντα αυτών των ολίγων.
Η ανασύσταση από την Λαϊκή Ενότητα ενός πολιτικού φορέα ο οποίος μπορεί να εκφράσει και την "ενοχλητική" ψήφο δίνει μια διέξοδο και στην "δεξιά" ψήφο, που απαιτεί η πολιτική να παράγει θετικά αποτελέσματα για τον πολίτη και την οικονομική του κατάσταση.
Αυτό εφόσον ο κάθε πολίτης καταφέρει πρώτα να ξεπεράσει τα λεγόμενα "ηθικά διλήμματα" της ψήφου και δεν καταλήξει σε ψήφο "σκοπιμότητας", "διαμαρτυρίας" ή "αποχής".
Τα ηθικά διλήμματα της Ψήφου
Αναδεικνύεται λοιπόν σε αυτές τις εκλογές μια σειρά από "ηθικά διλήμματα" όπου ο ψηφοφόρος αναλόγως την επιλογή του πρέπει να αναλάβει και το σχετικό ψυχικό κόστος. Οι επιλογές εκάστου ψηφοφόρου είναι:
α/ Είτε ένας αγώνας "δρόμου γνωριμιών" [υπακούοντας το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης και αυτοσυντήρησης] όπου ελπίζοντας ότι θα προσεταιριστεί αποτελεσματικά μια γνωριμία [από τα αυριανά "κόμματα εξουσίας"] θα είναι από τους λίγους που θα επιπλεύσουν της καταστροφής που έρχεται. Αυτή η διέξοδος σήμερα προσφέρεται εντέχνως στον ψηφοφόρο. Υποσυνείδητα γνωρίζει ότι ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος έχει προσχωρήσει στην απόφαση να καταστραφεί πλήρως η χώρα [και κάνει αγώνα πλέον αποκλειστικά για το ποιος θα διαχειριστεί τα υπολείμματά της]. Ακόμα και αυτή η επιλογή ωστόσο έχει ψυχικό κόστος, θα πρέπει ο ψηφοφόρος πρώτα να εσωτερικεύσει επιτυχημένα μια εκλογίκευση για την φορολογική και οικονομική του αυτοκτονία και να καθησυχάσει τον εαυτό του ότι θα είναι από τους ελάχιστους που θα ευνοηθούν από την νέα κατάσταση.
β/ Είτε ένας "αγώνας δια της ψήφου", όπου απαιτεί ο πολίτης να αγωνιστεί για την ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων, όπου αναμφίβολα σκέφτεται [υποσυνείδητα] το μεγάλο ψυχικό κόστος της εμπλοκής του σ' αυτή την ανατροπή. Σκέφτεται ότι θα πρέπει να υποστεί πάλι τις ίδιες αγωνίες από την αρχή, τους τηλεοπτικούς μαραθώνιους, τις άγριες κόντρες, τις εξωτερικές επιθέσεις στις σκέψεις του και στις προσδοκίες του [και ενδεχομένως στις καταθέσεις του από εγχώρια και ξένα κέντρα] και έχει την αρνητική προσδοκία [μια δικαιολογημένη ανασφάλεια] μήπως [ακόμα και αν ανατραπεί αυτή η δύσκολη κατάσταση των συνασπισμένων συμφερόντων του ευρώ] την τελευταία στιγμή όλα χαθούν και εξατμιστούν και ότι έχει επενδύσει συναισθηματικά, οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά, χαθεί κι αυτό από μια νέα προδοσία.
γ/ Είτε να μην κάνει κανένα αγώνα απολύτως, να επιλέξει την αποχή, παρασυρόμενος από το μέγεθος της ματαίωσης που βίωσε [από την ασέλγεια στην ψήφο του όχι] και την διάψευση των προσδοκιών του. Έτσι όμως θα παραβλέψει το σκόπιμο του πράγματος, ότι υπάρχει πολιτικός σχεδιασμός πίσω από την αποχή και ότι η διάψευση των προσδοκιών του υπήρξε σκόπιμη. Ότι αποτελεί μια οργανωμένη προσπάθεια να βγάλουν την ψήφο του από την εξίσωση.
δ/ Ο ψηφορόρος μπορεί τέλος να επιλέξει την αυτοδικία ή την χλεύη προς το πολιτικό σύστημα, ψηφίζοντας Χρυσή Αυγή ή π.χ. Λεβέντη. Που εξυπηρετεί του ίδιους σχεδιασμούς.
Επίλογος
Αν ο μέσος Έλληνας καταφέρει να ξεπεράσει τα λεγόμενα "ηθικά διλήμματα" της ψήφου και δεν καταλήξει σε ψήφο "σκοπιμότητας", "διαμαρτυρίας" ή "αποχής" τότε λογικά μπορεί να οδηγηθεί σε μια ψήφο προς την Λαϊκή Ενότητα. Είναι η μόνη του διέξοδος.
Δημήτρης Πειρούνης, Δικηγόρος
Πτυχιούχος Νομικής Αθηνών, Πτυχιούχος Τμήματος Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης,
Πτυχιούχος Μεταπτυχιακού Τίτλου "Ευρωπαϊκές και Διεθνείς Σπουδές" του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
