Αυτή είχε προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα, γιατί όταν αποδέχεσαι τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, το πλαίσιο της συμμετοχής στην ΕΕ και την Ευρωζώνη και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, είναι δεδομένο ότι δε διαπραγματεύεσαι για λογαριασμό των λαϊκών συμφερόντων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από το 2012 ως τις εκλογές της 25ης Γενάρη, συνειδητά παραμύθιαζε τα λαϊκά στρώματα ότι εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης θα καταργήσει τα μνημόνια. Στην πραγματικότητα, όλο το προηγούμενο 7μηνο διαπραγματευόταν για λογαριασμό της αστικής τάξης της Ελλάδας, που διεκδικούσε από υποδεέστερη θέση, σε σχέση με ισχυρότερες καπιταλιστικές οικονομίες (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία κ.ά.), καλύτερους όρους στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης εντός Ευρωζώνης. Καλλιεργούσε αυταπάτες ότι μπορεί να εξασφαλίσει την καπιταλιστική ανάκαμψη, δηλαδή την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, χωρίς μνημόνια, δηλαδή στην ουσία χωρίς τα αντιλαϊκά μέτρα στο εισόδημα, τις εργασιακές σχέσεις, την Ασφάλιση, την απελευθέρωση τομέων της οικονομίας, τις ιδιωτικοποιήσεις, που είναι απαραίτητα για να βγει το κεφάλαιο από την κρίση. Το αποτέλεσμα ήταν από το «σκίζουμε τα μνημόνια» να φέρει και να ψηφίσει νέο μνημόνιο, μαζί με τους ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, Ποτάμι, που θα αποτελέσει και το πρόγραμμα της μελλοντικής αστικής κυβέρνησης με όποια σύνθεση. Η προσπάθεια που γίνεται σήμερα από σύσσωμο το αστικό πολιτικό σύστημα, είναι να εμπεδωθεί στο λαό ότι ο συμβιβασμός με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης είναι μονόδρομος. Και σ' αυτή την κατεύθυνση ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τεράστια προσφορά, με την απογοήτευση και τη μοιρολατρία που έσπειρε.
Αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι ο «λύκος» είναι «μέσα στο μαντρί» του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης και «τρώει» δικαιώματα, κατακτήσεις, εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Μέσα στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών ενώσεων και συμμαχιών, είμαστε πιο βαθιά μπλεγμένοι σε ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και στο ενδεχόμενο πολεμικών συγκρούσεων. Συνεπώς, ο λαός, οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιμετωπίσουν τον εκφοβισμό, τις αυταπάτες, τις ψεύτικες ελπίδες ότι μπορεί ο δρόμος του κεφαλαίου και της ΕΕ να γίνει δρόμος του λαού, να συνειδητοποιήσουν και να αποφασίσουν ότι μια διέξοδος υπάρχει: η ρήξη με αυτό το δρόμο. Μια επιλογή που θα έχει βεβαίως τις δικές της δυσκολίες, τα δικά της προβλήματα, που δε θα είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, όμως είναι η μοναδική επιλογή που βγάζει σε ξέφωτο για τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Αυτός είναι ο πραγματικός μονόδρομος για το λαό. Δεν τίθεται, λοιπόν, ζήτημα αν θα μας αφήσουν ή όχι. Εμείς θα πρέπει να επιλέξουμε το δρόμο της πραγματικής ρήξης, της ανατροπής του σημερινού αντιλαϊκού δρόμου, για να ανοίξουμε την πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο, δηλαδή τη λαϊκή εξουσία με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.
Εξάλλου, δεν πρέπει να θεωρούμε τα πράγματα στατικά και ακίνητα, δε θα έχουμε πάντα απέναντί μας το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων, δε θα μείνουν έτσι όπως είναι σήμερα. Δεν μπορεί σε μια χώρα ο λαός να επιλέγει το δρόμο της ρήξης και στις υπόλοιπες όλα να είναι ασάλευτα, ακίνητα. Συμπαραστάτες του λαού μας θα είναι τα μεγάλα κινήματα αλληλεγγύης άλλων λαών, αλλά και όσοι λαοί έχουν διαλέξει τον ίδιο δρόμο. Επίσης, είναι δεδομένο ότι οι αντιθέσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες οξύνονται, δημιουργούν ρήγματα, η λαϊκή εξουσία μπορεί να τις αξιοποιήσει προς όφελός της, όχι βεβαίως συντασσόμενη με κάποιο απ' τα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα. Η λαϊκή εξουσία θα επιδιώξει να συνάψει σχέσεις αμοιβαίου οφέλους με άλλα κράτη, προκειμένου να λύσει μια σειρά προβλήματα. Ο οργανωμένος και αποφασισμένος λαός μπορεί να υπερασπιστεί την εξουσία του, τη χώρα του και να δώσει το παράδειγμα και σε άλλους λαούς και να έχει τη συμπαράσταση και αλληλεγγύη τους στην κοινή πάλη εναντία στους εκμεταλλευτές τους.
