Μάλιστα, η πλειοψηφία των αναδεικνυόμενων αντιπροσώπων, πλην του δικαιώματος της εκπροσώπησης των πολιτών, αναλαμβάνει και τη δυνατότητα ενάσκησης της εξουσίας για ένα προκαθορισμένο χρονικό διάστημα, συνήθως 4ετίας. Στη χώρα μας, βέβαια, ο ανωτέρω κανόνας ουδόλως ισχύει.
Από το 2007 και έπειτα, όταν οι δημοσιονομικοί στόχοι της Ελλάδας άρχισαν να εκτροχιάζονται, έχουν διεξαχθεί αντί για δύο (2), πέντε (5) εκλογικές αναμετρήσεις σε εθνικό επίπεδο, οδεύοντας αισίως προς την έκτη. Μια σειρά από λόγοι, όπως η ανεύθυνη προεκλογικά υποσχεσιολογία των εκάστοτε διεκδικητών της εξουσίας, η ροπή των παλαιών πολιτικών δυνάμεων προς το λαϊκισμό, η αδυναμία διακυβέρνησης της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας, όπως και η έλλειψη πνεύματος συναίνεσης, συνεννόησης και συνεργασίας μεταξύ των πολιτικών μας εκπροσώπων διαιωνίζουν το εν λόγω φαινόμενο. Ένα φαινόμενο που προκαλεί πολιτική αστάθεια, βάλλοντας έτσι κατά της εθνικής οικονομίας και κάθε σχεδόν ελληνικού νοικοκυριού, μην επιτρέποντας αμφότερα να ορθοποδήσουν. Γι’ αυτό και το ύψιστο διακύβευμα των εκλογών της ερχόμενης Κυριακής είναι η κυβερνησιμότητα, η εξασφάλιση δηλαδή της πολιτικής σταθερότητας, άκρως αναγκαίας για την οικονομική εξομάλυνση. Ωστόσο, για την επίτευξη δημοσιονομικής ισορροπίας και ταυτοχρόνως οικονομικής ανάκαμψης, η πολιτική σταθερότητα δεν επαρκεί. Αντιθέτως, καθίστανται απαραίτητες και δομικές μεταρρυθμίσεις, αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας τους κράτους, της οικονομίας και άλλων πεδίων πολιτικής. Μεταρρυθμίσεις, θεμελιωμένες πάνω σ’ ένα σχέδιο, σ’ ένα μελετημένο και προγραμματισμένο πλάνο, το οποίο η μόνη πολιτική δύναμη που το έχει στη διάθεσή της τη σήμερον ημέρα, είναι Το Ποτάμι.
Εντούτοις, επειδή Το Ποτάμι είναι ένα νεαρό σε ηλικία πολιτικό κίνημα -μόλις 18 μήνες βρίσκεται εν ζωή- και λόγω του ότι αρνείται πεισματικά να τοποθετηθεί σε παλαιολιθικές “γεωγραφικο-ιδεολογικές” κατευθύνσεις (λ.χ. δεξιά, κεντροδεξιά, κεντροαριστερά), είναι εύλογο να αντιμετωπίζεται με επιφυλάξεις από ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων πολιτών. Εύλογα να διερωτώνται αυτοί οι πολίτες, γιατί κάποιος να ψηφίσει στις 20 Σεπτέμβρη Το Ποτάμι; Απαντάμε :
Α. Γιατί Το Ποτάμι, όπως προαναφέραμε, κατέχει ένα επιμελώς σχεδιασμένο κυβερνητικό πρόγραμμα σε όλους τους τομείς δημόσιας πολιτικής, εν αντιθέσει με όλα τα άλλα κόμματα που για μία ακόμη προεκλογική περίοδο επιδίδονται σε γενικόλογες υποσχέσεις. Έχει θέσεις και προτάσεις για την ανόρθωση της οικονομίας και την ταυτόχρονη αντιμετώπιση της ανεργίας, διαμέσου της παροχής φορολογικών κινήτρων και της πάταξης της γραφειοκρατίας για την προσέλκυση του ενδιαφέροντος Ελλήνων και ξένων επενδυτών, της δραστικής και αποτελεσματικής αντιμετώπισης της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής. Έχει εκπονημένο σχέδιο για την αναδόμηση του κρατικού μηχανισμού, με την αντικειμενική αξιολόγηση των δομών και του προσωπικού της Δημόσιας Διοίκησης, την πάταξη του κομματισμού, την αξιοκρατική στελέχωση δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών. Έχει επίσης προτάσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, την ενίσχυση της πρωτογενούς παραγωγής και την ενθάρρυνση πρωτοβουλιών αγροτών και κτηνοτρόφων στα πλαίσια «ομάδων παραγωγής». Στις προτεραιότητές του υπάγονται επίσης η δικαιοσύνη και η παιδεία. Για τη μεν πρώτη διαθέτει λύσεις για την αντιμετώπιση της εκκρεμοδικίας -μεταξύ άλλων ανασταλτικού παράγοντα της επιχειρηματικότητας-, για τη δεύτερη προτείνει την ανασύνταξη του εκπαιδευτικού μας χάρτη σε όλες τις βαθμίδες, ερχόμενο αντιμέτωπο με το κρίσιμο έλλειμμα παιδείας που μας διακρίνει. Δεν διστάζει μάλιστα να διεκδικεί τόσο την αλλαγή του καλπονοθευτικού εκλογικού συστήματος, όσο και τη συνταγματική αναθεώρηση. Αλλαγές δηλαδή στο πολιτικό μας σύστημα, για τις οποίες τα παλιά κόμματα ένοχα σιωπούν.
Β. Γιατί από την πρώτη στιγμή Το Ποτάμι ήρθε στο πολιτικό προσκήνιο για να κυβερνήσει. Δεν κρύφτηκε πίσω από αγκυλώσεις στείρας κριτικής, στις οποίες επιδίδονταν διαχρονικά κάθε αντιπολίτευση, αξιωματική ή μη. Και παρόλο που βρέθηκε σε θέση δευτεραγωνιστή έναντι της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, κατάφερε να εμπεδώσει ένα νέο πολιτικό πολιτισμό. Τα μέλη της κοινοβουλευτικής του ομάδας δεν υιοθέτησαν λογικές του τύπου «ΟΧΙ σε ΟΛΑ». Απεναντίας, στην 7μηνη κοινοβουλευτική τους παρουσία, παρείχαν τη θετική τους ψήφο σε κάθε νομοθετική πρωτοβουλία με την οποία συμφωνούσαν. Σ’ εκείνες δε που διαφωνούσαν, δεν αρκούνταν στην καταψήφισή τους. Αγωνίζονταν ως και την τελευταία στιγμή, σε αντίξοες μάλιστα συνθήκες λόγω της Υπερ-Προέδρου Ζωής, για τη βελτίωσή τους, προτείνοντας συνεχώς εναλλακτικές επιλογές.
Γ. Γιατί Το Ποτάμι δεν είναι στελεχωμένο από επαγγελματίες της πολιτικής, όπως η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το Ποτάμι απαρτίζουν επαγγελματίες και αγωνιστές της ζωής. Άνθρωποι επιτυχημένοι, καθείς και καθεμία στον τομέα τους, έμπειροι, άξιοι και ικανοί στο να διοικούν και κατ’ επέκταση στο να κυβερνήσουν. Το απέδειξαν πάλι κατά την 7μηνη κοινοβουλευτική τους παρουσία. Βρίσκονταν στα έδρανα του Κοινοβουλίου, συμμετέχοντας στη νομοθετική διαδικασία και αναζητώντας ορθολογικές λύσεις για τη βελτίωση των εκάστοτε νομοσχεδίων. Δεν ξημεροβραδιάζονταν σε τηλεοπτικά πλατό, ούτε επιδίδονταν σε δημόσιες σχέσεις, όπως άλλοι συνάδελφοί τους. Δεν έκαναν περιοδείες σε υπουργικά γραφεία για τη διεκπεραίωση “αιτημάτων” της εκλογικής τους πελατείας, όπως άλλοι εκπρόσωποι του παλαιοκομματισμού, που θέτουν ως αυτοσκοπό την επανεκλογή τους. Και φυσικά δεν χαριεντίζονταν σε δείπνα με πρώην πρωθυπουργούς, την ώρα που συζητείτο στη Βουλή ο κρατικός προϋπολογισμός, όπως η πλειονότητα των βουλευτών της συγκυβερνούσας τότε Νέας Δημοκρατίας, το Δεκέμβριο του 2014.
Δ. Γιατί Το Ποτάμι δεν εκτρέφει κομματικούς στρατούς, όπως οι άλλοι διεκδικητές της εξουσίας. Δεν έχει μέλη, αλλά λίγα και εκλεκτά στελέχη, ορισμένους εθελοντές και πολλούς «φίλους». Στις δυνάμεις του παλαιοκομματισμού είναι διαδεδομένη η συντήρηση κομματικών αγημάτων και η αποκατάστασή τους άμα τη αναλήψει της εξουσίας. Αποκατάστασή τους σε δημόσιες θέσεις υψίστης ευθύνης, όπως Γενικές Γραμματείες, Διοικήσεις δημοσίων υπηρεσιών και επιχειρήσεων και Διευθύνσεις οργανισμών, όπου αντί για άξιους και ικανούς, συναντά κανείς διαχρονικά άεργους, ανεπάγγελτους και αποτυχόντες στο να εκλεγούν πολιτευτές.
Ε. Γιατί τέλος Το Ποτάμι αντιπροσωπεύει επάξια τον αναγκαίο για το πολιτικό μας σύστημα τρίτο πόλο. Έναν πόλο σοβαρό, υπεύθυνο, συναινετικό, που εκφράζει την πρακτική λογική και έχει έρθει για να ενώσει και ουχί να ενισχύσει τον άκρατο διπολισμό ως και του πρόσφατου παρελθόντος. Ένα διαχρονικό διπολισμό με κοινή συνισταμένη τις εθνικές καταστροφές, στα πρόθυρα μιας εκ των οποίων -της αποχώρησης από τη ζώνη του ευρώ- φθάσαμε πριν από λίγες εβδομάδες. Η υπεύθυνη στάση των βουλευτών και του ίδιου του επικεφαλής του Ποταμιού που αδιαφόρησαν για το όποιο πολιτικό κόστος, συνέβαλαν τα μέγιστα για την αποφυγή του κινδύνου. Μια στάση ώριμη, συνετή, πλήρως αρμόζουσα στους εκπροσώπους του ευρέος φιλελεύθερου-μεταρρυθμιστικού χώρου που συσπειρώνεται γύρω από το συγκεκριμένο κίνημα, γύρω από το «Κέντρο των Αλλαγών».
Με όλα τα προεκτεθέντα που πρεσβεύει Το Ποτάμι, κυρίως δε την κοινή λογική, είναι αδύνατο να διαφωνεί οιοσδήποτε σώφρων και υπεύθυνος πολίτης. Γι’ αυτό και το μήνυμα της κάλπης δεν μπορεί παρά να είναι : Τώρα ΠΟΤΑΜΙ!
Νίκος Σπ. Ζέρβας,
Πολιτικός Επιστήμονας - Υπ. Διδάκτορας Πανεπιστημίου Αθηνών
Συγγραφέας του βιβλίου «Πρωθυπουργοκεντρισμός : Η δεσπόζουσα θέση του αρχηγού της Κυβέρνησης στο πολιτικό μας σύστημα» (εκδ. Μπατσιούλας, 2014)
«Φίλος» του Ποταμιού
