.webp "Τεράστια ποικιλία,Μοναδική ποιότητα, Καταπληκτικές τιμές!!! - ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ MEGA ΣΑΛΑΠΑΤΑΣ")
Μαγικές φωτογραφίες από όλο τον κόσμο χάρισε το σπάνιο αστρονομικό φαινόμενο της ολικής έκλειψης της σελήνης που είχε να συμβεί από το 1982 και έγινε ορατό από το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, την Αφρική, την Αμερική και τη δυτική Ασία.
Το φαινόμενο, το οποίο θα επιστρέψει και πάλι το 2033, δεν κατάφερε να γίνει ιδιαίτερα ορατό στην χώρα μας λόγω της πυκνής συννεφιάς.
Η έκλειψη της 28ης Σεπτεμβρίου ήταν η τέταρτη και τελευταία ολική σεληνιακή έκλειψη της τελευταίας διετίας. Οι προηγούμενες ολικές εκλείψεις έλαβαν χώρα στις 15 Απριλίου 2014, στις 8 Οκτωβρίου 2014 και στις 4 Απριλίου 2015.
Παρά την ολική έκλειψη, το φεγγάρι δεν έγινε τελείως σκοτεινό, αλλά πήρε μια κοκκινωπή απόχρωση, η οποία οφείλεται σε ηλιακό φως που φτάνει στο φεγγάρι αφού ανακλαστεί από τη Γη.
Κάιρο, Αίγυπτος
Στο φαινόμενο της υπερπανσεληνιακής ολικής έκλειψης η πανσέληνος δείχνει αρκετά μεγαλύτερη και λαμπρότερη από το συνηθισμένο. Οι «υπερπανσέληνοι» δημιουργούνται επειδή η τροχιά της Σελήνης γύρω από τη Γη είναι ελλειπτική και όχι κυκλική. Ενώ η μέση απόσταση της Σελήνης από τον πλανήτη μας είναι περίπου 384.600 χιλιόμετρα, ο φυσικός δορυφόρος κινείται στα 405.600 χλμ στο «απόγειο» και πλησιάζει στα 226.000 χλμ στο «περίγειο».
Μπράιτον, Αγγλία
Υπερπανσελήνους έχουμε όταν η Σελήνη βρίσκεται στο περίγειότης και τα φεγγάρια εμφανίζονται περίπου 14% μεγαλύτερα και 30 φορές λαμπρότερα από το απόγειο των πανσελήνων, που είναι γνωστά ως «minimoons».
Υπερπανσελήνους έχουμε όταν η Σελήνη βρίσκεται στο περίγειότης και τα φεγγάρια εμφανίζονται περίπου 14% μεγαλύτερα και 30 φορές λαμπρότερα από το απόγειο των πανσελήνων, που είναι γνωστά ως «minimoons».
Ρόντα, Ισπανία
Οι εκλείψεις των υπερπανσελήνων είναι ιδιαίτερες. Έχουν γίνει πέντε φορές από το 1900 (το 1910, 1928, 1946, 1964 και 1982), τονίζει η NASA.
Οι «κανονικές» σεληνιακές εκλείψεις είναι πολύ πιο συνηθισμένες. Ενας, δηλαδή, παρατηρητής σε οποιαδήποτε περιοχή του πλανήτη μπορεί να δει μία ολική σεληνιακή έκλειψη μία φορά στα 2.5 χρόνια κατά μέσο όρο.
Οι εκλείψεις των υπερπανσελήνων είναι ιδιαίτερες. Έχουν γίνει πέντε φορές από το 1900 (το 1910, 1928, 1946, 1964 και 1982), τονίζει η NASA.
Οι «κανονικές» σεληνιακές εκλείψεις είναι πολύ πιο συνηθισμένες. Ενας, δηλαδή, παρατηρητής σε οποιαδήποτε περιοχή του πλανήτη μπορεί να δει μία ολική σεληνιακή έκλειψη μία φορά στα 2.5 χρόνια κατά μέσο όρο.
