Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τα δραματικά επίκαιρα έργα του Walter Benjamin, «Μονόδρομος» και «Τα παιδικά χρόνια στο Βερολίνο το χίλια εννιακόσια», από την Αγρα.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Με ανακινεί σε έναν παρελθόντα χρόνο ο Ερώ ντε Σεσέλ (1759-1794), όπως τον ανέπλασε ο Ζερόμ Γκαρσέν στο «Ηταν κάθε μέρα σε πόλεμο» (εκδόσεις Πόλις).
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με ομήγυρη: τον Αλμπέρ Καμύ, τον Καζαντζάκη, τον Εσσε και τον Χαλίλ Γκιμπράν στο ίδιο τραπέζι, παρουσία του Τσίρκα, και μετά να τα πούμε κατ’ ιδίαν με τον τελευταίο, να συζητήσουμε τις εντυπώσεις μας οι δυο μας.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
«Το κορίτσι που εξαφανίστηκε» (Τζίλιαν Φλιν)· με εξόργισε το τέλος του. Το εκσφενδόνισα. Σατανικό ταλέντο αυτή η γυναίκα.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
«Η αυτοβιογραφία ενός γιόγκι» του Παραμαχάνσα Γιογκανάντα. Με συγκίνησε η συνάντηση του συγγραφέα με τον Γκάντι.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Τον «Οδυσσέα» του Τζόις, αλλά πια δεν ντρέπομαι, το πήρα απόφαση. Αφήνω ανοιχτό το ενδεχόμενο να το διαβάσω, όταν μεγαλώσω.
Δημοσιογραφία και πεζογραφία, ασύμβατα;
Οχι. Εάν είσαι ο Χέμινγουεϊ, είναι ιδανικά για να γίνεις θρύλος. Για μένα την κοινή θνητή, η δημοσιογραφία εξισορρόπησε ίσως τον λυρισμό μου, αλλιώς θα είχα γράψει ποίηση.
Δυο λόγια για νέο σας βιβλίο; Αληθεύει ότι θίγετε κακώς κείμενα του Τύπου στη χώρα μας σήμερα;
Ο Τύπος τα ζει τα κακώς κείμενά του. Το βιβλίο είναι μνημόσυνο μιας εποχής και στα μνημόσυνα δεν λέγονται αλήθειες, μόνο εξιδανικευμένα ιδεαλιστικά καθρεφτίσματα. Θα το έλεγα κείμενο αναζήτησης ταυτότητας που φοράει ένα νουάρ αδιάβροχο για να μη γίνει μούσκεμα.
Εχετε φβ, τουίτερ; Εμπλουτίζουν ή διασπούν τη λογοτεχνική σας ενασχόληση;
Εχω απ’ όλα, ό,τι καινούργιο βγαίνει. Με ενδιαφέρει η τεχνολογία και η καινοτομία. Είναι μια διάσταση, μια προβολή, έξωθεν, της εγκεφαλικής μας λειτουργίας. Τη λογοτεχνία την αλλάζουν για πάντα, γιατί εισχωρούν στη γλώσσα και στη σκέψη. Και από την άλλη, την κρατάνε ίδια, μιλάνε πάντα για τον άνθρωπο με άλλον τρόπο. Ισως κάποτε να τη φανταζόμαστε μόνο τη λογοτεχνία, ποιος ξέρει... Με αποσπούν και με διασπούν, βέβαια, ολοσχερώς.
kathimerini.gr
