Τα χρόνια τραύματα είναι τα προβληματικά τραύματα που δεν ακολουθούν την φυσιολογική διαδικασία επούλωσης, υφίστανται πέραν του 3μήνου, ακολουθώντας χρόνια διαδρομή τραυματίζοντας όχι μόνο την αξιοπρέπεια του αρρώστου, αλλά και τα οικονομικά της οικογένειας. Τα πλέον γνωστά είναι τα διαβητικά έλκη, τα φλεβικά έλκη και οι κατακλίσεις. Το πρόβλημα παίρνει αυξητικές διαστάσεις τα τελευταία χρόνια γιατί αυξάνονται οι υπερήλικες σε όλες τις δυτικές κοινωνίες και τα νοσήματα φθοράς(σακχαρώδης διαβήτης, αγγειοπάθειες) με συνέπεια να απορροφά πολύτιμους πόρους στο σύστημα υγείας. Στην Αμερική το ετήσιο κόστος διαχείρισης-θεραπειών υπολογίζεται σε $ 20 δις. Στην Ελλάδα δεν υφίσταται ακόμα διαδικασία ακριβούς καταγραφής αυτών των τραυμάτων και το οικονομικό κόστος παραμένει άγνωστο. Οι ασθενείς με αυτό το πρόβλημα υφίστανται χρόνια ταλαιπωρία από γιατρό σε γιατρό από Νοσοκομείο σε Νοσοκομείο χρησιμοποιώντας ως φετίχ νέα πανάκριβα υλικά που τοποθετούνται από γιατρούς και νοσηλευτές με απίστευτη ευκολία όπως ένα πανάκριβο χαλί σε ένα βρώμικο δάπεδο.
Η επούλωση αυτών των τραυμάτων περιλαμβάνει σύνθετες θεραπευτικές επιλογές και νέα θεραπευτικά εργαλεία. Βασικό και θεμέλιο στοιχείο στην επιτυχή έκβαση της επούλωσης αυτών των τραυμάτων θεωρείται η γνώση, η καταγραφή και η συνεχής ροή περιστατικών. Για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει οι ασθενείς με χρόνια τραύματα να παραμένουν σε εποπτεία και διαχείριση σε χειρουργικά εξωτερικά ιατρεία πιστοποιημένα στο χρόνια τραύμα. Είναι λοιπόν καιρός να πιστοποιηθούν χειρουργικές κλινικές με γνωστικό αντικείμενο το χρόνια τραύμα να λειτουργήσουν εξωτερικά ιατρεία για να υποδεχθούν και να διαχειριστούν σωστά αυτά τα περιστατικά. Με τέτοιες πολιτικές μπορούν να εξοικονομηθούν πολύτιμοι πόροι που μέχρι τώρα κατασπαταλούνται από την έλλειψη επιστημονικής γνώσης και την σε βάθος προσέγγιση του θέματος.
Το τελευταίο καιρό δημοσιεύονται διάφορες απόψεις σχετιζόμενες με τη βιωσιμότητα των Νοσοκομειακών υποδομών και το κυρίαρχο στοιχείο είναι η ζήτηση επιπρόσθετων πόρων. Όμως κανένας δεν κάνει κουβέντα, ιδιαίτερα οι managers για την τεκμηριωμένη επιστημονική γνώση, την αξιολόγηση του επιστημονικού δυναμικού και την καλύτερη οργάνωση των υφιστάμενων υποδομών. Η Ελλάδα της κρίσης έχει χάσει την αφρόκρεμα του ιατρικού δυναμικού της. Μαζί με κάθε γιατρό που μεταναστεύει η Ελλάδα χάνει 500.000 Ευρω(αυτό είναι το ποσό που χρειάζεται να σπουδάσει ένας γιατρός). Οργάνωση λοιπόν των υφιστάμενων υποδομών, βαθύτερη προσέγγιση στα καυτά θέματα της υγείας και όχι πλατσουρίσματα στις εύκολες λύσεις γιατί θα συνεχίσει να υφίσταται η ερημοποίηση των υπηρεσιών και μπροστά σε κάθε ασθενή θα είναι μία «άσπρη μπλούζα» και όχι ένας βαθυστόχαστος επιστήμονας. Αυτό κοστίζει πολύ ακριβά σε χρήματα αλλά κυρίως σε ανθρώπινες ζωές.
Παν. Γκανάς Συντονιστής Δντής Ν/Μ Ναυπλίου
