Του Θοδωρή Γκόνη
Επειδή μεγάλωσα στο σκαλοπάτια σου -εκεί που κρυφά σου σφύριζα ν’ ανοίξεις και να μπω- γι’ αυτό νοικιάζω πάντα σε σκάλες, κάστρα και σκαλιά και σε γκρεμό.
Όπου κι αν πάω, όπου και αν βρεθώ, όποιο σκαλοπάτι και ν’ ανεβοκατεβώ, κάτω απ’ το παράθυρό σου, θα σφυρίζω και θα τραγουδώ
Όποια ομοιοκαταληξία και να ψάχνω και να ξεκινώ, όποιο φτάρνισμα και να μετρώ, σε ό,τι προσθέτω και σε ό,τι αφαιρώ, πάντα στ’ όνομά σου βγαίνω, στην πόρτα σου, και στο δικό σου αριθμό
Ό,τι ακούω, όποια λέξη σημειώνω και κρατώ, για σένα βγάζει γλώσσα και φτερό
Κι όταν φωνάζω τ’ όνομά σου, ανάγλυφο και σκαλιστό το φέρνουν και το σκάβουνε σε βράχο, με ολόχρυσο το Νι το τελικό
Ό,τι συμβαίνει, αλλά και ό,τι έχω στ’ αλήθεια και στα ψέματα σκεφτεί και σκαρφιστεί, σε σένα πρώτα-πρώτα η ψυχή μου θέλει να τα μαρτυρήσει, να τα γράψει, να τα πει
Όποιο λεωφορείο, τρένο, ουρανό, αεροπλάνο και να πάρω και να μπω, τη στάση σου χτυπάω για να κατεβώ, έχω πάντα στα χέρια μου φθινόπωρο και τα χρυσάνθεμα που σου χρωστώ
Κρατάω το ποτήρι το μεγάλο το ψηλό με το νερό, έχω το δυόσμο, τις αγριοφράουλες το τσάι, τον καφέ πάντα ζεστό, μαχαίρι, μέλι, ανθότυρο, σουσάμι, για ν’ ανοίξεις, και ψωμί, οι τσάντες στο ένα χέρι μου γεμάτες και στο άλλο το κλουβί, η γλώσσα μου πουλάκι και λαλεί
Είναι πρωί, πάντα πολύ πρωί, τραβάω τις κουρτίνες, τα σκεπάσματα, ο πρωινός αέρας για να μπει, να έρθεις, να με πάρεις να σηκώσεις το πανί, είσαι το Κάστρο, το Λιμάνι, η Θάλασσα, η Πόλη μου, το Σκαλοπάτι μου και θέλω να ΄μαστε μαζί.
protagon.gr
Όπου κι αν πάω, όπου και αν βρεθώ, όποιο σκαλοπάτι και ν’ ανεβοκατεβώ, κάτω απ’ το παράθυρό σου, θα σφυρίζω και θα τραγουδώ
Όποια ομοιοκαταληξία και να ψάχνω και να ξεκινώ, όποιο φτάρνισμα και να μετρώ, σε ό,τι προσθέτω και σε ό,τι αφαιρώ, πάντα στ’ όνομά σου βγαίνω, στην πόρτα σου, και στο δικό σου αριθμό
Ό,τι ακούω, όποια λέξη σημειώνω και κρατώ, για σένα βγάζει γλώσσα και φτερό
Κι όταν φωνάζω τ’ όνομά σου, ανάγλυφο και σκαλιστό το φέρνουν και το σκάβουνε σε βράχο, με ολόχρυσο το Νι το τελικό
Ό,τι συμβαίνει, αλλά και ό,τι έχω στ’ αλήθεια και στα ψέματα σκεφτεί και σκαρφιστεί, σε σένα πρώτα-πρώτα η ψυχή μου θέλει να τα μαρτυρήσει, να τα γράψει, να τα πει
Όποιο λεωφορείο, τρένο, ουρανό, αεροπλάνο και να πάρω και να μπω, τη στάση σου χτυπάω για να κατεβώ, έχω πάντα στα χέρια μου φθινόπωρο και τα χρυσάνθεμα που σου χρωστώ
Κρατάω το ποτήρι το μεγάλο το ψηλό με το νερό, έχω το δυόσμο, τις αγριοφράουλες το τσάι, τον καφέ πάντα ζεστό, μαχαίρι, μέλι, ανθότυρο, σουσάμι, για ν’ ανοίξεις, και ψωμί, οι τσάντες στο ένα χέρι μου γεμάτες και στο άλλο το κλουβί, η γλώσσα μου πουλάκι και λαλεί
Είναι πρωί, πάντα πολύ πρωί, τραβάω τις κουρτίνες, τα σκεπάσματα, ο πρωινός αέρας για να μπει, να έρθεις, να με πάρεις να σηκώσεις το πανί, είσαι το Κάστρο, το Λιμάνι, η Θάλασσα, η Πόλη μου, το Σκαλοπάτι μου και θέλω να ΄μαστε μαζί.
protagon.gr
