Οι αγριόπαπιες έχουν τέτοια σωματική κατασκευή ώστε να μπορούν να κολυμπούν και να καταδύονται με μεγάλη ευκολία, η βάδιση όμως στην ξηρά είναι αδέξια και λικνιστή, όμως πιστεύω ότι είναι αυτό ακριβώς που συμπληρώνει ομορφιά της, έτσι το σώμα της είναι ογκώδες με σχετικά μακρύ λαιμό, κυρτωμένο και με πλατύ ράμφος.
Τα πόδια τους είναι τοποθετημένα στο πίσω μέρος του κορμού και με κοντούς ταρσούς, τα τρία εμπρός δάκτυλα είναι ενωμένα με νηκτική μεμβράνη (στεγανόποδα) ενώ το πίσω δάκτυλο είναι ψηλότερα και ελεύθερο. Η ουρά είναι το πηδάλιο θα λέγαμε της αγριόπαπιας και γι' αυτό τα φτερά της ουράς λέγονται πηδαλιώδη και είναι κοντά. Το ράμφος της είναι τέλεια κατασκευασμένο για να μπορεί να συλλέγει την τροφή της και να έχει ακριβή αίσθηση αφής της τροφής και έτσι να διαλέγει την ποιοτική τροφή, το ράμφος καλύπτεται από πολύ μαλακό δέρμα, εκτός από την άκρη που έχει ένα σκληρό κομμάτι..
Το χρώμα των φτερών είναι διαφορετικό μεταξύ του αρσενικού και του θηλυκού, όλα τα είδη της αγριόπαπιας έχουν αυτές τις χρωματικές διαφορές, εκτός από τις χήνες και τους κύκνους, κατά κανόνα οι αρσενικές έχουν ζωηρότερα και πλουσιότερα χρώματα, ενώ οι θηλυκές είναι φαιοκάστανες, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όλες και στα δυο φύλα έχουν μία ζώνη έντονα χρωματισμένη με μεταλλικές ανταύγειες, που βρίσκεται στο μέσον της κάθε φτερούγας και χρησιμεύει για την αναγνώριση του είδους των.
ΜΕ ΤΙ ΤΡΕΦΟΝΤΑΙ
Οι αγριόπαπιες τρέφονται κυρίως με φυτό ή σπόρους που βρίσκουν στην επιφάνια του νερού ή στον βυθό των ρηχών νερών με καταβύθιση του κεφαλιού όπως κάνουν οι αφρόπαπιες ή με κανονική κατάδυση όπως οι βου-τόπαπιες, ορισμένα είδη όπως το σφυ-ριχτάρι, βόσκουν στους βάλτους έξω από το νερό όπως οι χήνες. Κατά την περίοδο της αναπαραγωγής οι αγριό-παπιες είναι κυρίως σαρκοφάγες, οι βουτόπαπιες και οι θαλασσόπαπιες, τρέφονται με μαλάκια, με όστρακα ψάρια ή και με μίγμα με ζωικές και φυτικές μαζί τροφές, την τροφή τους την καταπίνουν και δεν την μασούν, για αυτό καταπίνουν βότσαλα ή άμμο για να διευκολύνουν την διάσπαση της τροφής.
Οι αγριόπαπιες τρέφονται κυρίως με φυτό ή σπόρους που βρίσκουν στην επιφάνια του νερού ή στον βυθό των ρηχών νερών με καταβύθιση του κεφαλιού όπως κάνουν οι αφρόπαπιες ή με κανονική κατάδυση όπως οι βου-τόπαπιες, ορισμένα είδη όπως το σφυ-ριχτάρι, βόσκουν στους βάλτους έξω από το νερό όπως οι χήνες. Κατά την περίοδο της αναπαραγωγής οι αγριό-παπιες είναι κυρίως σαρκοφάγες, οι βουτόπαπιες και οι θαλασσόπαπιες, τρέφονται με μαλάκια, με όστρακα ψάρια ή και με μίγμα με ζωικές και φυτικές μαζί τροφές, την τροφή τους την καταπίνουν και δεν την μασούν, για αυτό καταπίνουν βότσαλα ή άμμο για να διευκολύνουν την διάσπαση της τροφής.
Η κολύμβηση πάνω στο νερό γίνεται με εναλλασσόμενες κινήσεις των ποδιών ενώ στην κατάδυση με ταυτόχρονη κίνηση των δύο ποδιών. Το μέγιστο βάθος κατάδυσης φτάνει τα -50- μέτρα, (ΠΡΙΣΤΕΣ), και μέγιστη διάρκεια τα 10 λεπτά, στην καθημερινή αναζήτηση της τροφής δεν υπερβαίνει συνήθως τα 10 μέτρα βάθος και σε χρόνο 1-2, λεπτά, στην καταβυθίσει πειραματικά αποδείχθηκε ότι διαρκεί 15 λεπτά.
Το φτέρωμα της αγριόπαπιας είναι παχύ, πυκνό και τελείως αδιάβροχο, καθώς επίσης και θερμομονωτικό, πράγματα που της είναι απαραίτητα τόσο κατά την κολύμβηση όσο και για το πέταγμα, γιατί η θερμό αγωγιμότητα του νερού είναι μεγαλύτερη του αέρα, η κανονική διάταξη των φτερών και η διατήρηση αυτής της τακτοποίησης, απομονώνουν ένα στρώμα αέρα πάνω από το δέρμα, η διατήρηση της άψογης διάταξης οφείλεται σε μια επίστρωση σμήγματος που προέρχεται από τον ουροπυγικού αδένα.
ΠΩΣ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΤΑΙ Η ΑΓΡΙΟΠΑΠΙΑ
Η αγριόπαπια ωριμάζει γενετήσια σε ένα χρόνο από την ημέρα που θα γεννηθεί, θα λέγαμε σχετικά γρήγορα, θα πρέπει να πούμε ότι οι αρσενικές είναι πολυπληθέστερες από τις θηλυκές σε ποσοστό 60 %, ειδικά η σουβλόπαπια φθάνει τα 73 %. Πριν αρχίσουν οι ερωτοτροπίες το αρσενικό αλλάζει το φτέρωμα του, αυτό γίνεται κάθε χρόνο και αυτή η διαδικασία κρατά από 4 έως 7, εβδομάδες και όλο αυτό το διάστημα είναι αναγκασμένα να παραμένουν στο ίδιο μέρος αφού δεν μπορούν να πετάξουν, μέχρι να βάλουν το λαμπερό και έντονο γαμήλιο φτέρωμα φορούν ένα ελαφρά χρωματιστό.
Η άνοιξη είναι πραγματικότητα ο βαρύς χειμώνας έχει περάσει, τα λιβάδια καταπράσινα, η θερμοκρασία ανεβαίνει σιγά, σιγά, η φύση ξυπνά στις αγριόπαπιες τον ερωτισμό και η ανάγκη για ζευγάρωμα μέρα με την ημέρα μεγαλώνει, οι γαμπροί φορούν πλέον τα καλά τους και ο καθένας επιδεικνύει τα κάλλη του και την κορμοστασιά του στην καλή του και προσπαθεί να της κλέψει την καρδιά, τα ζευγάρια σχηματίζονται, το αρσενικό παπί θέλει να κάνει την σύντροφο του να του παραδοθεί και να της ξυπνήσει την σεξουαλικότητα, είναι χαρακτηριστικά τα καμώματα της πρασινοκέφαλης, φουσκώνει τα πούπουλα και μαζεύοντας τον λαιμό, διογκώνει το κεφάλι της κατόπιν το ταλαντεύει, καθώς επίσης και την ουρά της, στην συνέχεια βυθίζει το ράμφος στο νερό και ανασηκώνει κεφάλι και λαιμό, γουργου-ρίζοντας και σφυρίζοντας, οι θηλυκές κολυμπούν κοντά και με τεντωμένο τον λαιμό παρακολουθούν τα ερωτικά παιχνίδια της αρσενικής πάπιας.
Το ζευγάρωμα γίνεται πάνω στο νερό, το αξιοσημείωτο είναι ότι η αρσενική έχει Πέος, μάλιστα καλά διαβάσατε έχει πέος πράγμα σπανιότατο για πουλιά. Η φωλιά κατασκευάζεται από την θηλύκια με χόρτα φύκια, φύλλα, και την στρώνει με άφθονα πούπουλα που ξεριζώνει από το στήθος της. Η αρσενική πάπια σε αυτή την φάση μπορεί να ψάξει για νέους έρωτες δεν φημίζεται για την συζυγική πίστη.
Η πρασινοκέφαλη γεννά 8-12 αυγά, ένα κάθε μέρα όταν τελειώσει η ωοτοκία η θηλυκή χάνει τα φτερά της (έκ-δυση) και με τα πούπουλα της κοιλιάς σκεπάζει τα αυγά. Η επώαση διαρκεί 21-25 ημέρες και γίνεται μόνο από την θηλυκή, οι νεοσσοί βγαίνουν από τα αυγά σχεδόν ταυτόχρονα, έχει παρατηρηθεί κάποιες φορές να γεννά κάποια πάπια τα αυγά της σε άλλη φωλιά του ίδιου είδους τα αυγά επωάζονται κανονικά και η θετή μητέρα τα μεγαλώνει μαζί με τα δικά της κανονικά. Τα κλωσόπουλα μόλις στεγνώσει το φτέρωμα τους από τα υγρά του αυγού ακολουθούν την μητέρα τους, στην περίπτωση των χηνών ακολουθούν και τους δύο γονείς γιατί η αρσενική χήνα είναι πιστή και δεν εγκαταλείπει το θηλυκό.
Οι επόμενες 40-60 ήμερες είναι σημαντικές γιατί σε αυτό το διάστημα υπάρχει μεγάλη θνησιμότητα και επιζούν μόνο 3-6 νεαρά άτομα, μετά από αυτό το διάστημα τα οι νεαρές πάπιες πετούν ανεξάρτητα από τους γονείς τους.
ΑΠΟΔΗΜΙΑ ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΙ
Ποια εσωτερική δύναμη σπρώχνει της αγριόπαπιες να αποδημούν σε συνεχόμενα ταξίδια ;μήπως είναι μια εσωτερική δύναμη χωρίς εξήγηση; Ή μήπως η ανάγκη για την επιβίωση και κατ' επέκταση στην διαιώνιση του είδους ; Εμείς θα δεχθούμε αυτό που φαίνεται λογικό, ο βαρύς χειμώνας αναγκάζει τα πουλιά που ζουν σε ψυχρά κλίματα να αποδημούν και να διαχειμάζουν σε θερμές περιοχές.
Οι αρσενικές είναι οι πρώτες που θα αποδημήσουν και αυτό γίνεται όταν αρχίσει η επώαση των αυγών, τότε συγκεντρώνονται σε ομάδες, αλλάζουν το γαμήλιο φτέρωμα με άλλο-, λιγότερο ζωηρόχρωμο. Μετά από μερικές εβδομάδες οι θηλυκές με τα νεαρά άτομα, ακολουθούν με την σειρά τους την μετανάστευση.
