Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Όλη αυτή η συζήτηση για το ασφαλιστικό φέρνει και πάλι στο προσκήνιο το μίσος του κρατισμού εναντίον του ελεύθερου επαγγελματία. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Πρόκειται για το γνωστό πλέον κόλπο των ανεύθυνων ηγετών, που δεν θέλουν ποτέ να διαταράξουν τα δίκτυα που τους συντηρούν στην εξουσία.
Μη βιάζεστε όμως να βγάλετε συμπεράσματα από τη ακατάσχετη φλυαρία πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου. Δεν πρόκειται να ψηφιστεί, έτσι όπως το παρουσιάζουν. Άλλες είναι οι δεσμεύσεις του μνημονίου και πολύ γρήγορα θα γίνουν γνωστές. Απλά, πριν ενδώσουν ασύντακτοι στη μεγάλη υποχώρηση, βγάζουν ασυνάρτητες κραυγές, τροφοδοτώντας τα μίντια με υλικό παραπλάνησης. Οι δανειστές δεν έχουν άμεσους διαύλους επικοινωνίας με την κοινή γνώμη…
Ας δούμε όμως γιατί τόσο μίσος για τους ελεύθερους επαγγελματίες. Γιατί, άραγε, αναπτύσσεται πάντα αυτή η ιταμή στάση όλων των κυβερνήσεων, χωρίς να δίνονται λογικές εξηγήσεις;
Πρώτον επειδή στην ελληνική οικονομία η συγκεκριμένη επαγγελματική τάξη δεν είναι ίδια με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές. Είναι αρκετά ευάλωτη, για να μην μπορεί να αντισταθεί. Στην Ελλάδα, επειδή δεν υπάρχει βαριά βιομηχανία και μαζική απασχόληση σε τεράστιες εταιρείες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι σχεδόν όλοι όσοι δεν είχαν την ευτυχία να μπουν στο Δημόσιο. Και όλοι μαζί αποδίδουν μια φαντασιακή εικόνα «τυχοδιωκτών» οι οποίοι συστηματικά, φοροδιαφεύγουν! Από τη μία οι «έντιμοι» δημόσιοι υπάλληλοι που πληρώνουν τους φόρους τους –δεν πληρώνουν οι ίδιοι αλλά το κράτος– και από την άλλη οι «κλέφτες» ιδιώτες!
Δεύτερον, είναι ο εύκολος στόχος που, για να επιβιώσει, θα πρέπει να ανταποκριθεί στην αρρωστημένη σχέση που τους προτείνει ο κρατισμός. Είναι σαν αν του λέει: «Βάζω κανόνες, για να δείξω πόσο πολύ σε μισώ κι εσύ, αν μπορείς, τρέξε να ξεφύγεις. Αν μπορείς, στα παίρνω και συνεχίζουμε. Αν όχι, μπορείς να κλέψεις ή να πεθάνεις. Έτσι κι αλλιώς, εγώ πάντα θα σε μισώ, για χάρη των “υπηκόων” μου (δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι, άνεργοι κτλ)».
Τρίτον και σημαντικότερο. Η κακοδιαχείριση των ασφαλιστικών ταμείων (ΟΑΕΕ!!!) μετατόπιζε συνεχώς, το πρόβλημα στους ίδιους τους ασφαλισμένους, αυξάνοντας τα ασφάλιστρα και καθιστώντας τους μια διαρκή και αστείρευτη πηγή εσόδων για την τεχνητή τους επιβίωση. Και, ως γνωστόν, κανένας πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος (δημόσιο ταμείο). Όσο περισσότερο άντεχε ο ιδιώτης στον εκβιασμό, τόσο πιο πολύ το κράτος τον αντιπαθούσε και τον απομυζούσε.
Αλλά τώρα, τα πράγματα είναι πλέον κωμικοτραγικά. Από τη μία φόροι και αύξηση εργοδοτικών εισφορών και από την άλλη συκοφαντία για φοροδιαφυγή. Λες και όλα αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπων που προσπαθούσαν να συντηρήσουν το μαγαζάκι τους ή την απασχόληση τους είχαν την τέλεια επιχειρηματική συνείδηση ή την ευκολία να γίνουν πάμπλουτοι. Οι περισσότεροι δεν μπήκαν στο Δημόσιο και έκαναν αναπόφευκτα δική τους δουλειά. Μέχρι πρόσφατα, μάλιστα, είχαν και φοβερές ενοχές που δεν πέτυχαν ό,τι οι άλλοι προνομιούχοι συμπολίτες τους.
Το αδηφάγο «σοβιετικό» μας κράτος όμως δεν έχει ιερό και όσιο. Ή κλέφτη σε θέλει ή βλάκα, αν δεν ανήκεις στις «αυλές» του. Θα συναλλάσσεται μαζί σου στα κρυφά, θα σε υπονομεύει στα σκοτεινά και θα σε μισεί στα φανερά. Εκτός κι αν βρεις τρόπο να πουλήσεις την ψυχή σου στις διαθέσεις του, για να σε κάνει πλούσιο. Διαλέγεις και παίρνεις. Πολλές επιλογές δεν βλέπω, πέραν αυτών των έξεων, να έχεις…
Μη βιάζεστε όμως να βγάλετε συμπεράσματα από τη ακατάσχετη φλυαρία πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου. Δεν πρόκειται να ψηφιστεί, έτσι όπως το παρουσιάζουν. Άλλες είναι οι δεσμεύσεις του μνημονίου και πολύ γρήγορα θα γίνουν γνωστές. Απλά, πριν ενδώσουν ασύντακτοι στη μεγάλη υποχώρηση, βγάζουν ασυνάρτητες κραυγές, τροφοδοτώντας τα μίντια με υλικό παραπλάνησης. Οι δανειστές δεν έχουν άμεσους διαύλους επικοινωνίας με την κοινή γνώμη…
Ας δούμε όμως γιατί τόσο μίσος για τους ελεύθερους επαγγελματίες. Γιατί, άραγε, αναπτύσσεται πάντα αυτή η ιταμή στάση όλων των κυβερνήσεων, χωρίς να δίνονται λογικές εξηγήσεις;
Πρώτον επειδή στην ελληνική οικονομία η συγκεκριμένη επαγγελματική τάξη δεν είναι ίδια με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές. Είναι αρκετά ευάλωτη, για να μην μπορεί να αντισταθεί. Στην Ελλάδα, επειδή δεν υπάρχει βαριά βιομηχανία και μαζική απασχόληση σε τεράστιες εταιρείες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι σχεδόν όλοι όσοι δεν είχαν την ευτυχία να μπουν στο Δημόσιο. Και όλοι μαζί αποδίδουν μια φαντασιακή εικόνα «τυχοδιωκτών» οι οποίοι συστηματικά, φοροδιαφεύγουν! Από τη μία οι «έντιμοι» δημόσιοι υπάλληλοι που πληρώνουν τους φόρους τους –δεν πληρώνουν οι ίδιοι αλλά το κράτος– και από την άλλη οι «κλέφτες» ιδιώτες!
Δεύτερον, είναι ο εύκολος στόχος που, για να επιβιώσει, θα πρέπει να ανταποκριθεί στην αρρωστημένη σχέση που τους προτείνει ο κρατισμός. Είναι σαν αν του λέει: «Βάζω κανόνες, για να δείξω πόσο πολύ σε μισώ κι εσύ, αν μπορείς, τρέξε να ξεφύγεις. Αν μπορείς, στα παίρνω και συνεχίζουμε. Αν όχι, μπορείς να κλέψεις ή να πεθάνεις. Έτσι κι αλλιώς, εγώ πάντα θα σε μισώ, για χάρη των “υπηκόων” μου (δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι, άνεργοι κτλ)».
Τρίτον και σημαντικότερο. Η κακοδιαχείριση των ασφαλιστικών ταμείων (ΟΑΕΕ!!!) μετατόπιζε συνεχώς, το πρόβλημα στους ίδιους τους ασφαλισμένους, αυξάνοντας τα ασφάλιστρα και καθιστώντας τους μια διαρκή και αστείρευτη πηγή εσόδων για την τεχνητή τους επιβίωση. Και, ως γνωστόν, κανένας πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος (δημόσιο ταμείο). Όσο περισσότερο άντεχε ο ιδιώτης στον εκβιασμό, τόσο πιο πολύ το κράτος τον αντιπαθούσε και τον απομυζούσε.
Αλλά τώρα, τα πράγματα είναι πλέον κωμικοτραγικά. Από τη μία φόροι και αύξηση εργοδοτικών εισφορών και από την άλλη συκοφαντία για φοροδιαφυγή. Λες και όλα αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπων που προσπαθούσαν να συντηρήσουν το μαγαζάκι τους ή την απασχόληση τους είχαν την τέλεια επιχειρηματική συνείδηση ή την ευκολία να γίνουν πάμπλουτοι. Οι περισσότεροι δεν μπήκαν στο Δημόσιο και έκαναν αναπόφευκτα δική τους δουλειά. Μέχρι πρόσφατα, μάλιστα, είχαν και φοβερές ενοχές που δεν πέτυχαν ό,τι οι άλλοι προνομιούχοι συμπολίτες τους.
Το αδηφάγο «σοβιετικό» μας κράτος όμως δεν έχει ιερό και όσιο. Ή κλέφτη σε θέλει ή βλάκα, αν δεν ανήκεις στις «αυλές» του. Θα συναλλάσσεται μαζί σου στα κρυφά, θα σε υπονομεύει στα σκοτεινά και θα σε μισεί στα φανερά. Εκτός κι αν βρεις τρόπο να πουλήσεις την ψυχή σου στις διαθέσεις του, για να σε κάνει πλούσιο. Διαλέγεις και παίρνεις. Πολλές επιλογές δεν βλέπω, πέραν αυτών των έξεων, να έχεις…
