Ο κύριος Μαρινάκος έκανε λόγο για πλειοψηφία δικαστών οι οποίοι όπως είπε, παρακάμπτουν συγκεκριμένες διατάξεις και υπογράφουν τις διαταγές πληρωμής των τραπεζών σε βάρος των δανειοληπτών χωρίς να μελετήσουν τις δανειακές συμβάσεις προκειμένου να εντοπίσουν τυχόν καταχρηστικότητες μέσα σε αυτές.
Παράλληλα, ο Μ. Μαρινάκος εξήγησε ότι οι καταχρηστικότητες των τραπεζών έχουν αναγνωριστεί με δικαστικές αποφάσεις που εκδόθηκαν από συλλογικές αγωγές και σύμφωνα με το άρθρο 10 του νόμου (ν. 2251/1994) περί προστασίας καταναλωτών «αναπτύσσουν ισχύ έναντι πάντων, δηλαδή έχουν ισχύ ενός ουσιαστικού νόμου». Επιπλέον, σύμφωνα με τον κύριο Μαρινάκο, το 2008 εκδόθηκε σχετική υπουργική απόφαση με την οποία οι τράπεζες απαγορεύεται να χρησιμοποιούν καταχρηστικούς όρους στις δανειακές τους συμβάσεις. «Επειδή στην Ελλάδα κάποια κράτη είναι ισχυρότερα από το Ελληνικό, οι τράπεζες εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τις ίδιες καταχρηστικότητες και την ίδια στιγμή οι δικαστές, όχι όλοι βέβαια, άλλα μια μεγάλη πλειοψηφία, των δικαστών κλείνουν τα μάτια απέναντι σε αυτές τις καταχρηστικότες, κλείνουν τα μάτια και απέναντι στο ελληνικό δικαιακό σύστημα και εκδίδουν διαταγές πληρωμής σε βάρος δανειοληπτών, οι οποίοι από εκείνο το σημείο και μετά έχουν να παλέψουν μ’ ένα ολόκληρο τραπεζικό σύστημα και ένα δικονομικό σύστημα τους λέει ότι εντός 15 ημερών πρέπει ν αποδείξουν ότι η τράπεζα έχει σφάλμα ή λάθος». Όπως μας εξηγεί ο κ. Μαρινάκος «αυτή η πίεση χρόνου και αυτός ο όγκος των διαταγών πληρωμής έχει σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθούν τελεσίδικες απαιτήσεις των τραπεζών οι οποίες στην ουσία τους προέκυψαν από καταχρηστικούς δανειακούς όρους ».
Σύμφωνα με τον κ Μαρινάκο, οι καταχρηστικοί όροι στις δανειακές συμβάσεις οι οποίοι δεν εντοπίζονται από τους δικαστές, έχουν εντοπιστεί και έχουν απαγορευτεί με νόμους, με αποφάσεις του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου ακόμη και με υπουργικές αποφάσεις, που όμως δεν εφαρμόζονται από πολλούς δικαστές, με αποτέλεσμα να εκδίδονται τελεσίδικες αποφάσεις για διαταγή πληρωμής και δανειολήπτες να χάνουν τις περιούσιες τους.
«Οι δικαστές υποχρεούνται να λαμβάνουν υπόψη τους, τουλάχιστον σύμφωνα με τις αποφάσεις που έχει εκδώσει το δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (νόμος 93/13 /ΕΟΚ), αυτεπαγγέλτως μάλιστα τις ενδεχόμενες καταχρηστικότητες που υπάρχουν στις δανειακές συμβάσεις των τραπεζών και σε περίπτωση που εντοπιστεί μια τέτοια καταχρηστικότητα οι δικαστές θα όφειλαν να λειτουργήσουν κατά τρόπο ώστε να μην υπόκειται ο καταναλωτής, δηλαδή ο δανειολήπτης τις συνέπειες αυτής της καταχρηστικότητας», κατήγγειλε ο κ. Μαρινάκος. (ακούστε τι είπε στο 16`45«)
Ο Γολγοθάς των δανειοληπτών μετά τις διαταγές πληρωμής
Ο κ. Μαρινάκος ξεκαθάρισε ότι δεν χρεώνει δόλο στους δικαστές ωστόσο όπως αναφέρει, «δεν παραβλέπω ότι τέτοιου είδους σφάλματα έχουν να κάνουν με ζωές ανθρώπων». Ο ίδιος ζητά από τους δικαστές να επιμορφωθούν για τις δυνατότητες που έχουν και χαρακτηρίζει ως λύση την παραγγελία πραγματογνωμοσύνης για την επίλυση των τυχόν δυσκολιών που θα συναντήσουν οι δικαστές σε μια τέτοια υπόθεση. Ως παράδειγμα, ο κ. Μαρινάκος φέρνει υπόθεση του μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης στην οποία δικαστής βρίσκει συγκεκριμένη δανειακή σύμβαση νόμιμη και εκδίδει διαταγή πληρωμής λέγοντας ότι το δικαστήριο δεν είναι υποχρεωμένο να αναγνωρίσει τον Ευρωπαϊκό νόμο, ενώ ένα μήνα αργότερα άλλος δικαστής ακυρώνει τη διαταγή πληρωμής. «Πρόκειται για εξόφθαλμη παραβίαση του ευρωπαϊκού δικαίου» τονίζει ο κ Μαρινάκος ο οποίος αποκαλύπτει ότι μαζί με άλλους νομικούς εξετάζουν το ενδεχόμενο της προσωπικής αγωγής σε βάρος του δικαστή, ζητώντας ως αποζημίωση το ποσό της διαταγής πληρωμής. «Αυτοί οι άνθρωποι μόνο αν μπουν στη θέση του δανειολήπτη θα καταλάβουν τι γίνεται» καταλήγει ο κ. Μαρινάκος
Τέλος, ο κύριος Μαρινάκος παραθέτει έναν όρο ο οποίος χαρακτηρίστηκε καταχρηστικός σε δανειακές συμβάσεις. Πρόκειται για τον εκτοκισμό δανείων για 360 και όχι 365 ημέρες (ημέρες έτους). Με αυτόν τον τρόπο η χρέωση σύμφωνα με τον κ. Μαρινάκο είναι υψηλότερη κατά 1,3889% επί του επιτοκίου, δηλαδή ο τόκος είναι προσαυξημένος. Επίσης επικαλείται το άρθρο 88 του νόμου 3601/ 2007 που προβλέπει ότι μετά από το 6μηνο παύσης πληρωμών οι τόκοι θα πρέπει να σταματάνε να λογίζονται.
Παράλληλα, ο Μ. Μαρινάκος εξήγησε ότι οι καταχρηστικότητες των τραπεζών έχουν αναγνωριστεί με δικαστικές αποφάσεις που εκδόθηκαν από συλλογικές αγωγές και σύμφωνα με το άρθρο 10 του νόμου (ν. 2251/1994) περί προστασίας καταναλωτών «αναπτύσσουν ισχύ έναντι πάντων, δηλαδή έχουν ισχύ ενός ουσιαστικού νόμου». Επιπλέον, σύμφωνα με τον κύριο Μαρινάκο, το 2008 εκδόθηκε σχετική υπουργική απόφαση με την οποία οι τράπεζες απαγορεύεται να χρησιμοποιούν καταχρηστικούς όρους στις δανειακές τους συμβάσεις. «Επειδή στην Ελλάδα κάποια κράτη είναι ισχυρότερα από το Ελληνικό, οι τράπεζες εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τις ίδιες καταχρηστικότητες και την ίδια στιγμή οι δικαστές, όχι όλοι βέβαια, άλλα μια μεγάλη πλειοψηφία, των δικαστών κλείνουν τα μάτια απέναντι σε αυτές τις καταχρηστικότες, κλείνουν τα μάτια και απέναντι στο ελληνικό δικαιακό σύστημα και εκδίδουν διαταγές πληρωμής σε βάρος δανειοληπτών, οι οποίοι από εκείνο το σημείο και μετά έχουν να παλέψουν μ’ ένα ολόκληρο τραπεζικό σύστημα και ένα δικονομικό σύστημα τους λέει ότι εντός 15 ημερών πρέπει ν αποδείξουν ότι η τράπεζα έχει σφάλμα ή λάθος». Όπως μας εξηγεί ο κ. Μαρινάκος «αυτή η πίεση χρόνου και αυτός ο όγκος των διαταγών πληρωμής έχει σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθούν τελεσίδικες απαιτήσεις των τραπεζών οι οποίες στην ουσία τους προέκυψαν από καταχρηστικούς δανειακούς όρους ».
Σύμφωνα με τον κ Μαρινάκο, οι καταχρηστικοί όροι στις δανειακές συμβάσεις οι οποίοι δεν εντοπίζονται από τους δικαστές, έχουν εντοπιστεί και έχουν απαγορευτεί με νόμους, με αποφάσεις του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου ακόμη και με υπουργικές αποφάσεις, που όμως δεν εφαρμόζονται από πολλούς δικαστές, με αποτέλεσμα να εκδίδονται τελεσίδικες αποφάσεις για διαταγή πληρωμής και δανειολήπτες να χάνουν τις περιούσιες τους.
«Οι δικαστές υποχρεούνται να λαμβάνουν υπόψη τους, τουλάχιστον σύμφωνα με τις αποφάσεις που έχει εκδώσει το δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (νόμος 93/13 /ΕΟΚ), αυτεπαγγέλτως μάλιστα τις ενδεχόμενες καταχρηστικότητες που υπάρχουν στις δανειακές συμβάσεις των τραπεζών και σε περίπτωση που εντοπιστεί μια τέτοια καταχρηστικότητα οι δικαστές θα όφειλαν να λειτουργήσουν κατά τρόπο ώστε να μην υπόκειται ο καταναλωτής, δηλαδή ο δανειολήπτης τις συνέπειες αυτής της καταχρηστικότητας», κατήγγειλε ο κ. Μαρινάκος. (ακούστε τι είπε στο 16`45«)
Ο Γολγοθάς των δανειοληπτών μετά τις διαταγές πληρωμής
Ο κ. Μαρινάκος ξεκαθάρισε ότι δεν χρεώνει δόλο στους δικαστές ωστόσο όπως αναφέρει, «δεν παραβλέπω ότι τέτοιου είδους σφάλματα έχουν να κάνουν με ζωές ανθρώπων». Ο ίδιος ζητά από τους δικαστές να επιμορφωθούν για τις δυνατότητες που έχουν και χαρακτηρίζει ως λύση την παραγγελία πραγματογνωμοσύνης για την επίλυση των τυχόν δυσκολιών που θα συναντήσουν οι δικαστές σε μια τέτοια υπόθεση. Ως παράδειγμα, ο κ. Μαρινάκος φέρνει υπόθεση του μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης στην οποία δικαστής βρίσκει συγκεκριμένη δανειακή σύμβαση νόμιμη και εκδίδει διαταγή πληρωμής λέγοντας ότι το δικαστήριο δεν είναι υποχρεωμένο να αναγνωρίσει τον Ευρωπαϊκό νόμο, ενώ ένα μήνα αργότερα άλλος δικαστής ακυρώνει τη διαταγή πληρωμής. «Πρόκειται για εξόφθαλμη παραβίαση του ευρωπαϊκού δικαίου» τονίζει ο κ Μαρινάκος ο οποίος αποκαλύπτει ότι μαζί με άλλους νομικούς εξετάζουν το ενδεχόμενο της προσωπικής αγωγής σε βάρος του δικαστή, ζητώντας ως αποζημίωση το ποσό της διαταγής πληρωμής. «Αυτοί οι άνθρωποι μόνο αν μπουν στη θέση του δανειολήπτη θα καταλάβουν τι γίνεται» καταλήγει ο κ. Μαρινάκος
Τέλος, ο κύριος Μαρινάκος παραθέτει έναν όρο ο οποίος χαρακτηρίστηκε καταχρηστικός σε δανειακές συμβάσεις. Πρόκειται για τον εκτοκισμό δανείων για 360 και όχι 365 ημέρες (ημέρες έτους). Με αυτόν τον τρόπο η χρέωση σύμφωνα με τον κ. Μαρινάκο είναι υψηλότερη κατά 1,3889% επί του επιτοκίου, δηλαδή ο τόκος είναι προσαυξημένος. Επίσης επικαλείται το άρθρο 88 του νόμου 3601/ 2007 που προβλέπει ότι μετά από το 6μηνο παύσης πληρωμών οι τόκοι θα πρέπει να σταματάνε να λογίζονται.
