Μαζεύαμε τις αποκριάτικες κορδέλες και τις φυλάγαμε για να κάνουμε τα "μουστάκια" του και ψάναμε χρωματιστό χαρτί και το κάναμε βεντάλια και το κόβαμε σε λεπτές φέτες να είναι κατσαρό και εμφανίσιμο για να φτιάξουμε τις ωραιότερες ουρές.
Πέρναμε και μερικά τέτοια φύλλα μήπως και είχε αέρα όταν πετάγαμε τον αετό μας και χρειαζόμαστε και άλλη μεγαλύτερη ουρά. Τα ζύγια ήταν πανεπιστημιακό ζήτημα. Τι διαφωνίες, τι τσακωμοί, τι αγαλλίαση όταν επί τέλους πετούσε. Και μετά ερχόταν ο ανταγωνισμός και οι ιστορίες την άλλη μέρα.
Ποιος αετός πήγε πιο ψηλά, ποιός στάθηκε από τους αετούς και δεν έπεσε δεμένος στο κάγγελλο της εξώπορτας. Ποιος έστειλε μήνυμα στον αετό του και πήγε μέχρι πάνω. Τι ωραία που περνάγαμε έστω και με λίγα.
Σήμερα βρήκα έναν παλιό μάστορα τον κ. Ν. Μαρκαντώνη που μας φτιάχνει έναν αετό με όλες τις λεπτομέρειες.
Απολαύστε τον!
