Ακολουθεί ο επικήδειος λόγος του πρωτοπρεσβύτερου π. Γεωργίου Σελλή, Ιερέα του καθεδρικού ναού του Αγίου Πέτρου Άργους και προέδρου του ΙΣΚΑ.
π. ΑΝΔΡΕΑΣ ΓΚΟΥΡΙΩΤΗΣ ΛΕΥΚΑΚΙΑ 8.3.2016
Με αισθήματα χαρμολύπης Σεβασμιότατε, Θεοφιλέστατε , ευλαβέστατοι πατέρες και συλλειτουργοί, και πένθιμη ομήγυρη, προπέμπουμε σήμερα στην αιωνιότητα τον προκείμενο αγαπητό αδελφό και συλλειτουργό π. Ανδρέα.
Λύπη μεν για τον ανθρώπινο αποχωρισμό.Κι όλοι εμείς εδώ στεκόμαστε με την ίδια απορία «ορώντες το γενόμενον» διότι κατά τον ιερό υμνωδό: «την γαρ χθες ημέραν μεθ’ υμών ελάλει, και άφνω επήλθε η φοβερά ώρα του θανάτου» μετατιθέμενος προς την αιωνιότητα, την πραγματική Ζωή.
Χαρά επειδή ο π. Ανδρέας ήδη γεύεται κι απολαμβάνει αυτών των οποίων αφιερώθηκε, ακολούθησε, δίδαξε και βίωσε μέσα από την εκάστοτε ευχαριστιακή σύναξη, που ο Κύριος αξίωσε να τελεί με το να τον καταστήσει λειτουργό Του.
Το πέρασμά του από αυτόν τον κόσμο, ως ιερέας και εφημέριος, ήταν σαν την πορεία ενός αστεριού, που έλαμψε αλλά δεν χάθηκε και δεν πρέπει να χαθεί, αλλά άφησε το ίχνος του, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια της συνέχειας του ανεξίτηλου ίχνους της προσφοράς και θυσίας του Θεανθρώπου.
Ο π. Ανδρέας Γκουριώτης του Παναγιώτου
Γεννήθηκε το 1938 στη νέα Τίρυνθα
Υπηρέτησε ως ιεροψάλτης στον ιερό ναό εισοδίων της Θεοτόκου νέας Τίρυνθας από
28-1-1958 ΕΩΣ 30-12-1969
ΣΤΙΣ 25-1-1970 ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΡΕΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΖΑΧΑΡΑΚΗ
ΣΤΙΣ 16-12-1989 ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΘΗ ΔΙΑΚΟΝΟΣ ΚΑΙ
ΣΤΙΣ 24-2-1990 ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ ΙΑΚΩΒΟ Β΄
ΣΤΙΣ 15-3-1999 ΤΟΥ ΑΠΕΝΕΜΗΘΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΚ. ΜΗΤΡΟΠ. ΙΑΚΩΒΟ Β΄ ΤΟ ΟΦΙΚΙΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΚΑΙ
ΣΤΙΣ 02-02-2015 ΤΟΥ ΑΠΕΝΕΜΗΘΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ Κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟ ΤΟ ΟΦΙΚΙΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΜΕΤΑ ΣΤΑΥΡΟΥ
Όμως τι ήταν η ζωή του π. Ανδρέα.
Κάτι το οποίο περικλείεται σε τρείς γραμμές ημερομηνιών;
Όχι φυσικά. Υπηρέτησε στο υψηλότερο των αξιωμάτων που μπορεί να απολάβει άνθρωπος επί της γης.
Εισήλθε εις το φοβερό Μυστήριο της Ιεροσύνης και έγινε υπηρέτης Θεού και ανθρώπων.
Ο ρόλος των Ορθοδόξων Ιερέων
και κυρίως στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα είναι ουσιαστικός σημαντικός και αποφασιστικός. Αν δεν υπήρχαν οι Ιερείς θα έπρεπε να τους ανακαλύπταμε. Αλλά και αν εκλείψουν οι Ιερείς από την σύγχρονη ελληνική κοινωνία, η ζωή στη χώρα μας θα χάσει την ιδιαιτερότητα της την ομορφιά της και ιδίως την αντοχή της στις έξωθεν καταλυτικές επιδράσεις και αλλοιώσεις. Είναι το ορατό σημείο της παρουσίας του Χριστού μέσα στον κόσμο, είναι μάρτυρας της του γεγονότος της Εκκλησίας το οποίο το φανερώνει ως λειτουργός, πατέρας, πνευματικός, σύζυγος και άνθρωπος και το συμβιώνει με τους πιστούς, την οικογένεια του και τον Επίσκοπο. Δεν είναι ο διεκπερωτής απλώς των κοινωνικών αναγκών αλλά ασκεί ποιμαντικό έργο.
Δεν μένει αδιάφορος απέναντι στον πόνο, στα προβλήματα στις αγωνίες των ενοριτών του.
Είναι ο οδοδείκτης των πιστών προς τον ουρανό. Τι είναι αλήθεια ο Κληρικός; Είναι ένας δημόσιος υπαλληλίσκος ο οποίος κάνει το οχτάωρο του και μετά ξεκουράζεται στην ζεστή γωνιά του σπιτιού του; Όσοι τα σκέφτονται αυτά, ξεχνούν ότι` Ο κληρικός καλείται να υλοποιήσει το τριπλό αξίωμα του Κυρίου δηλαδή το αξίωμα του λειτουργού, του διδασκάλου και του ποιμένα.
Έτσι από τη στιγμή της χειροτονίας του επωμίζεται μια μεγάλη ευθύνη και αποστολή.
Με άλλα λόγια κουβαλάει ολόκληρη τη ζωή του ένα βαρύ σταυρό, ένα ασήκωτο φορτίο αφού στην πράξη και όχι μόνο στα λόγια πρέπει να είναι λειτουργός, δάσκαλος και ποιμένας.
Τι σημαίνει να είσαι λειτουργός;
Είναι απλώς μια ευσεβής πράξη που γίνεται από συνήθεια, από «επαγγελματικό» καθήκον ή η πράξη αυτή συνδέεται οντολογικά με την υπόλοιπη ζωή τους;
Ο Ιερέας δεν είναι ένα συνηθισμένο πρόσωπο. Παρά τις αμαρτίες, οι οποίες αναπόφευκτα ως άνθρωπο τον βαρύνουν, παρά τις ατέλειες και τις βρότειες (ανθρώπινες) αδυναμίες του, εξαιτίας της αγίας ιεροσύνης που φέρει, βρίσκεται ανάμεσα στο Θεό και στους ανθρώπους. Μεταξύ ουρανού και γης! Γιατί η ιεροσύνη «τελείται μεν επί της γης, τάξιν δε επουρανίων έχει πραγμάτων…».
Τελείται μεν πάνω στη γη, αλλά ανήκει στα έργα των ουρανίων δυνάμεων. Και τούτο είναι πολύ φυσικό, εφόσον δεν την ίδρυσε ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος, ούτε καμιά άλλη κτιστή δύναμη, αλλά την ίδρυσε το ίδιο το Πανάγιο Πνεύμα, το οποίο και έκαμε ανθρώπους που ακόμα ζουν με το σώμα τους, ικανούς να επιτελούν υπηρεσία Αγγέλων, όπως μας πληροφορεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Ο ιερέας επιτελεί έργο Αγγέλων. Ή μάλλον και υψηλότερο των Αγγέλων, διότι οι Άγγελοι δεν έχουν εξουσία να τελούν τη Θεία Λειτουργία, ενώ εκείνος μετέχει στην ιεροσύνη του Χριστού και θυσιάζει τον Αμνό του Θεού! Οι Άγγελοι δεν έχουν εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες, ενώ ο λειτουργός της Εκκλησίας έχει εξουσία όχι μόνο να συγχωρεί, αλλά και να μη συγχωρεί («δεσμείν και λύειν»), και η απόφασή του έχει αντίκρυσμα στην κρίση του Θεού! Προσφέρει τον κόσμο στο Θεό και κατεβάζει το Θεό στον κόσμο! Μεταβάλει σε ουρανό τη γη και θεώνει τον άνθρωπο!
Βασιλείς και άρχοντες και οι σπουδαίοι της γης, όλοι από τη μια μεριά, δεν μπορούν να ισοσταθμίσουν την αξία της αποστολής ενός ιερέως από την άλλη!
Γιατί εκείνος, μόνος του, απλός και άσημος συχνά κατά κόσμον, μπορεί όχι μόνο τον κόσμο και τους επί γης να οικονομήσει κατά Θεόν, αλλά και τους προ πολλού απελθόντες! Όταν λειτουργεί, ακόμη και ο τελευταίος και αμαρτωλός πάπας -αν θέλετε- φωτίζεται και η ίδια η κόλαση, και βρίσκουν κάποια αναψυχή και παρηγοριά κι αυτοί οι απολεσθέντες!
Γι’ αυτό και ο Πατέρας του Γένους μας Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός λέει: «Αν συναντήσω στο δρόμο ένα παπά και τον Βασιλέα, τον παπά θα τιμήσω περισσότερο κι αυτόν θα χαιρετήσω πρώτα.
Αν συναντήσω έναν Άγγελο και έναν Ιερέα, πρώτα τον ιερέα θα χαιρετήσω και θα προσκυνήσω και μετά τον Άγγελο »!
Εμείς οι Έλληνες, πέρα από τους θρησκευτικούς λόγους, έχουμε κι άλλους λόγους να σεμνυνόμαστε για τους ιερείς μας.
Ο ιερός κλήρος της Ρωμιοσύνης, ο ταπεινός Έλληνας πάπας, δεν βαστάζει μόνο του Ιησού Χριστού τα στίγματα, μα και του μαρτυρικού μας Γένους!
Η καρδιά του έπαλλε και πάλλει πάντα στον ρυθμό της καρδιάς του ποιμνίου του! Πάντοτε μοιράστηκε με τα πρόβατά του τις τύχες τους!
Πατέρας κι αδελφός και δάσκαλος μαζί!
Συναγωνιστής και μάρτυρας και θύμα!
Ο Ελληνικός Κλήρος δεν υπήρξε ποτέ τάξη ευγενών, ούτε ταυτί-σθηκε με τους ισχυρούς της γης.
Ρακενδύτης συχνά και αποχειρο-βίωτος, πολύτεκνος και ταπεινός, αμέτρητες φορές έβαψε το ράσο του με το ιερό του αίμα στους εθνικούς αγώνες!
Φιλότιμα κράτησε αναμμένο το καντήλι της πίστης, καλλιέργησε τις ελληνορθόδοξες αξίες, διατήρησε τη γλώσσα την ελληνική, δίδαξε έργω και λόγω την τεθλιμμένη οδό του Κυρίου…
Ενας τέτοιος απλοϊκός παπάς υπήρξε και ο παπά- Ανδρέας. Ταπεινός μειλίχιος απλός.
Αυτός ακούραστα σήκωσε το σταυρό της αποστολής του.
Βάπτισε γενιές νέων ανθρώπων και τους ενέταξε στο Σώμα της Εκκλησίας.
Πάντρεψε πολλούς από εσάς που βρίσκεστε σήμερα εδώ.
Συνόδευσε στην τελευταία τους κατοικία τους αδελφούς μας που λείπουν σήμερα από εδώ.
Τέλεσε αναρίθμητες φορές το φοβερό Μυστήριο της Ζωής, την Θεία Ευχαριστία δίνοντας έτσι την δυνατότητα στους ανθρώπους της ενορίας του να Θεοκοινωνήσουν.
Υπάρχει μια ευχή στα μέρη της Μακεδονίας όταν συναντούν κάποιον Ιερέα να του λέγουν
΄΄ Πατερ να χαίρεσαι την Βασιλεία σου΄΄ βέβαιοι ότι ο Ιερέας έχει θέση στην Βασιλεία του Θεού.
Εμείς σήμερα μπροστά στην σορό του Πατρός Ανδρέου Αγαπημένου Αδελφού και Συλλειτουργού γενομένου, βέβαιοι ότι ήδη βρίσκεται στην ΒτΘ τον παρακαλούμε να εύχεται στο ουράνιο θυσιαστήριο για όλους εμάς που παραμένουμε στον στίβο της ζωής.
