Η πρώτη μας μεγάλη στάση για φαγητό ήταν στον Ισθμό της Κορίνθου. Ο Ισθμός της Κορίνθου είναι μια στενή λωρίδα γης που ενώνει τη Στερεά Ελλάδα με την Πελοπόννησο, ενώ η διώρυγα που έχει διανοιχθεί σε αυτόν ενώνει το Σαρωνικό με τον Κορινθιακό κόλπο. Έχει μήκος 6 περίπου χιλιόμετρα και το πιο στενό σημείο είναι εκεί όπου έχει κατασκευαστεί η διώρυγα της Κορίνθου.
Φεύγοντας από τον Ισθμό πήραμε το δρόμο για το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Σε μια χαράδρα, το 340 π.Χ., ο αργείος αρχιτέκτονας Πολύκλειτος ο Νεότερος έκτισε, σύμφωνα με τον Παυσανία, το θέατρο της Επιδαύρου. Από όλα τα αρχαία θέατρα, το θέατρο της Επιδαύρου είναι το ωραιότερο και το καλύτερα διατηρημένο. Προορισμένο για τη διασκέδαση των ασθενών έχει χωρητικότητα 13.000 θεατών και χωρίζεται σε δύο μέρη, το πάνω με 21 σειρές καθίσματα για το λαό και το κάτω με 34 σειρές καθίσματα, για τους ιερείς και τους άρχοντες. Η θαυμάσια ακουστική του, αλλά και η πάρα πολύ καλή κατάσταση στην οποία διατηρείται, ήταν αυτό που εντυπωσίασε περισσότερο τους μαθητές.
Την επόμενη μέρα επισκεφτήκαμε τις υπέροχες και ιστορικές Σπέτσες. Πρώτα περπατήσαμε στα υπέροχα στενάκια του νησιού και μετά ακολούθησε ξενάγηση στο αρχοντικό της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας. Ιδιαίτερη εντύπωση έκανε στους μαθητές η πράσινη εξωτερική πόρτα του σπιτιού που σε μετέφερε σε μια υπέροχη βοτσαλωτή αυλή, στο φόντο της οποίας δέσποζε το υπέροχο αρχοντικό, ηλικίας πάνω από 300 ετών (χτισμένο από Μαυριτανό αρχιτέκτονα) και ανακηρυγμένο διατηρητέο κτίσμα από το 1925. Φιλοξενεί εδώ και δύο δεκαετίες ένα ζωντανό μουσείο αφιερωμένο στη ζωή και το έργο της Καπετάνισσας. Με πρωτοβουλία του τετρασέγγονού της Φίλιππα Δεμερτζή Μπούμπουλη, το συγκεκριμένο κτήριο κατάφερε να διασωθεί από την κατάρρευση και να περηφανεύεται σήμερα πως διατηρεί ανοιχτό ένα παράθυρο στην πατριδογνωσία. Στα δωμάτια όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της η Λασκαρίνα είχαμε την ευκαιρία να βιώσουμε μια αξέχαστη εμπειρία και να φύγουμε από εκεί πολλαπλά κερδισμένοι. Η ξενάγηση ξεκίνησε από την καταπράσινη αυλή του αρχοντικού, όπου μία ξεναγός παρέδωσε σε εμάς, με περιληπτικό τρόπο, ένα σύντομο μάθημα Ιστορίας, αναδεικνύοντας ενδιαφέρουσες πτυχές της ζωής της Λασκαρίνας (από τη γέννησή της μέσα στις τουρκικές φυλακές της Κωνσταντινούπολης, τους γάμους της και τη σχέση της με τις Σπέτσες, μέχρι τη δράση της στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821, τις θυσίες και το άδοξο τέλος της). Αφού «γνωρίσαμε» τον άνθρωπο πίσω από την ηρωίδα, ήμαστε πλέον έτοιμοι να περιηγηθούμε στους χώρους όπου ανέπνεε πριν 190 χρόνια. Το αρχοντικό, που ανήκε στο δεύτερο σύζυγό της Δημήτριο Μπούμπουλη, προκαλεί εντύπωση με την πλούσια επίπλωσή του. Αποτυπωμένο στη μνήμη μου είναι ακόμα και τώρα το φλωρεντιανό σκαλιστό ταβάνι που στολίζει τη μεγάλη σάλα, ενώ έκπληκτοι μείναμε με το μυστήριο που κρύβεται πίσω από το μαύρο εντυπωσιακό χρηματοκιβώτιό της. Στη θέα και μόνο των προσωπικών της αντικειμένων, όπως της μαντίλας και του μενταγιόν της, αναρρίγησε η ψυχή μας, ενώ στο άγγιγμά τους μας έπιασε μια γλυκιά ανατριχίλα. Όπλα, χάρτες, κασέλες αλλά και ένα μοντέλο που αναπαριστά τον «Αγαμέμνονα», τη ναυαρχίδα της, είναι μερικά από τα ιστορικής αξίας εκθέματα που αιχμαλώτισαν το βλέμμα μας. Χάρη στην παραστατική περιγραφή είχαμε την ευκαιρία να κατανοήσουμε πολλές γνωστές και άγνωστες σελίδες της ελληνικής Ιστορίας και γι’ αυτό και μόνο η επίσκεψη σε αυτό το ζωντανό «θησαυροφυλάκιο» άξιζε όσο τίποτα άλλο.
Στη συνέχεια είχαμε ελεύθερο χρόνο να εξερευνήσουμε το νησί, το οποίο «κατακτήθηκε» από κάποιους μαθητές με τα πόδια και από άλλους με τις άμαξες με τα άλογα που μας περίμεναν για να μας πάνε μέχρι το παλιό λιμάνι. Φυσικά περίσσεψε χρόνος για καφεδάκι και για φαγητό στις υπέροχες ψαροταβέρνες της παραλίας.
Το βράδυ της ίδιας ημέρας όλοι οι μαθητές ανακαλύψαμε τις ομορφιές του Ναυπλίου. Όλοι μαζί πήγαμε μέχρι την Πλατεία Συντάγματος και μετά είχαμε ελεύθερο χρόνο για να κάνουμε βόλτες στα σοκάκια της πόλης και να την εξερευνήσουμε.
Την τελευταία μέρα της εκπαιδευτικής εκδρομής επισκεφθήκαμε το ιστορικό Παλαμήδι. Το Παλαμήδι είναι φρούριο στο Ναύπλιο, το οποίο κατασκευάστηκε το 1687 από τους Βενετούς, ύστερα από την κατάληψη του λόφου στον οποίο βρίσκεται, μετά από σφοδρή μάχη με τους Οθωμανούς, κατά τον Βενετοτουρκικό Πόλεμο. Ο λόφος πάνω στο οποίο βρίσκεται έχει ύψος 216 μέτρα και η ανάβαση στο Παλαμήδι γίνεται είτε μέσω αμαξιτής οδού, είτε μέσω μιας σκάλας με πολλά σκαλοπάτια (λένε ότι είναι 999 σκαλοπάτια!). Το 1715, κατά την διάρκεια του τελευταίου Βενετοτουρκικού Πολέμου οι Οθωμανοί το κυρίευσαν, αφού ανατίναξαν τμήμα του. Μετά την Επανάσταση, το Παλαμήδι χρησίμευσε σαν φυλακή, στην οποία φυλακίστηκε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης για 7 μήνες μετά.
Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε το κέντρο του Ναυπλίου, όπου κάναμε την τελευταία μας βόλτα για να αγοράσουμε τοπικά προϊόντα και αναμνηστικά δωράκια για τις οικογένειές μας. Άλλοι ήπιαμε το καφεδάκι μας και άλλοι φάγαμε στα γραφικά ταβερνάκια του Ναυπλίου. Όταν ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε το Ναύπλιο η στεναχώρια ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας.
Η τελευταία στάση μας ήταν στις Μυκήνες, αρχαία πόλη της Αργολίδας κοντά στο βουνό Τρητός κι απέναντι απ’ τον Αργολικό κόλπο. Ο αρχαιολογικός χώρος των Μυκηνών βρίσκεται περίπου 90 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Αθήνας, στη βορειοανατολική Πελοπόννησο. Παρότι το οχυρό κτίστηκε από Έλληνες, η ονομασία «Μυκήνες» δεν θεωρείται ελληνική αλλά μάλλον αποτελεί προελληνικό τοπωνύμιο, το οποίο υιοθετήθηκε από τους επήλυδες Έλληνες. Σύμφωνα με τον Παυσανία, ο Περσέας έκτισε τις Μυκήνες στην Τίρυνθα και τους έδωσε αυτό το όνομα, είτε διότι του έπεσε εκεί ο «μύκης» (θήκη) απ’ το ξίφος του, είτε ενώ διψούσε, βρήκε ένα μύκητα (δηλαδή ένα μανιτάρι) και τραβώντας τον, είδε να υπάρχει η πηγή Περσεία, που υπάρχει και σήμερα.
Η εκδρομή αυτή συνετέλεσε στην διεύρυνση των πνευματικών οριζόντων των μαθητών της Β΄ Λυκείου του 7ουΓενικού Λυκείου Τρικάλων, καθώς γνώρισαν την πολιτιστική κληρονομιά και τις φυσικές ομορφιές της Ελλάδας. Ελπίζω να πραγματοποιηθούν κι άλλες εκπαιδευτικές εκδρομές, γιατί εκτός από την μορφωτική τους αξία, δίνουν την ευκαιρία στους μαθητές να ξεφύγουν από την ένταση του καθημερινού προγράμματος. Όλοι οι μαθητές νιώθουμε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε τους συνοδούς καθηγητές μας χωρίς τη βοήθεια των οποίων θα ήταν δύσκολο να πραγματοποιηθεί αυτή η εκδρομή. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κυρία Τσιοτινού Αθανασία, τον κύριο Ζυγούρη Βασίλη και την κυρία Γαλάνη Ντίνα.
Παναγιώτα Γρηγορίου, μαθήτρια της Β΄ Λυκείου
