Παρίσι 1940 Ο διάσημος Γάλλος συνθέτης Φρανσίς Πουλένκ, περνούσε το καλοκαίρι του 1940 σε μία εξοχή του Παρισιού μαζί με τους συγγενείς του. Σκυμμένος πάνω στο πιάνο του,προσπαθούσε να αλλάξει την πορεία του από την τονική μουσική στην ατονική που είχε μεγάλη ζήτηση την περίοδο εκείνη από το γαλλικό κοινό.
Η μουσική αυτή όμως, δεν άρεσε καθόλου στην μικρή του ανιψιά, την Σοφία, που μία μέρα έβαλε θυμωμένη πάνω στο σταντ του πιάνου το βιβλίο που κρατούσε στα χέρια της, λέγοντας: " Θείε να παίξεις αυτό". Ήταν η ιστορία του Μπαμπάρ του μικρού ελέφαντα, το διασημότερο έργο του Ζαν Ντε Μπρυνόφ που μαζί με την γυναίκα του Σεσίλ εμπνεύστηκαν, έγραψαν και εικονογράφησαν το 1931.
Ο Πουλένκ έκανε το χατίρι στην μικρούλα Σοφία και αυτοσχεδίασε κάτι, για κάθε σκηνή. Η μικρή Σοφία ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που έφερε στο σπίτι και τους γείτονες φίλους της για να το ακούσουν. Ο θείος της αφιέρωσε το έργο στην Σοφία και τους υπόλοιπους φίλους της και το 1945 επέστρεψε σε αυτό το τρυφερό μουσικό μελόδραμα και του έδωσε την οριστική του μορφή. Τελικά η ιστορία του Μπαμπάρ του μικρού ελέφαντα είναι ένα μουσικό μελόδραμα που απευθύνεται μόνο σε παιδιά; Και βέβαια όχι.
Ο Πουλένκ επινοεί προκλητικούς τρόπους για να περιγράψει τις σκηνές της ζωής του Μπαμπάρ και χρησιμοποιεί κυρίως μουσικά χρώματα και όχι απλές μελωδίες καθώς και πρωτότυπα μουσικά ιντερλούδια για να εικονογραφήσει την τρυφερή και συγκινητική του ιστορία. Χρησιμοποιεί φόρμες που τον είχαν κάνει ξεχωριστό, όπως ένα νυχτερινό, ένα θριαμβικό μαρς,ένα νανούρισμα, ένα βαλς, μια πόλκα. Από το 1945 το έργο παρουσιάζεται με μεγάλη επιτυχία στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου, όπως ακριβώς το παρέδωσε ο Πουλένκ: "μουσικό μελόδραμα για αφηγητή και πιάνο".
Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε πριν από δύο χρόνια μαζί με την συνοδεία βιολιού από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Στην δική μας παράσταση το έργο θα παρουσιαστεί όπως ακριβώς το παρέδωσε ο συνθέτης και σύμφωνα με τις οδηγίες του. Όποιος αγαπά τους ελέφαντες θα αγαπήσει και την τρυφερή ιστορία του Μπαμπάρ και της παιδικής του αγαπημένης Τσελέστε. Και όποιος δεν αγαπά τους ελέφαντες θα τους αγαπήσει σίγουρα μετά την παράσταση!
Ο ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΥΚΟΣ
Ο Πέτρος και ο λύκος σε κείμενο και μουσική του Σεργκέη Προκόφιεφ, πρωτοπαρουσιάστηκε στη Μόσχα το 1936, όταν ο Διάσημος, Ρώσος συνθέτης και πιανίστας, έπειτα από μία μεγάλη περιπλάνηση σε χώρες της Δύσης επέστρεψε στη Σοβιετική Ένωση και επανασυνδέθηκε με την παράδοση και τον μουσικό ρομαντισμό της. Πρόκειται για μία ιστορία με μουσικές εικόνες, που τα χαρακτηριστικά των ηρώων αποδίδονται από ένα όργανο η ομάδα οργάνων. Στην παράσταση μας αποδίδονται από το πιάνο.
Η στρατηγική του Προκόφιεφ ήταν απλή και συγχρόνως ευρηματική. Όταν ο αφηγητής μιλάει, το πιάνο στην παράσταση μας,τονίζει τα λεγόμενα του με μουσικά διαλείμματα όπου οι πρωταγωνιστές του έργου εκπροσωπούνται με ένα συγκεκριμένο μουσικό θέμα.
Αντιλαμβανόμαστε χωρίς δυσκολία την ευκινησία και την φωνητική δυνατότητα του πουλιού, τον αδέξιο χαρακτήρα της πάπιας,την χαρακτηριστική αιλουροειδή ευλυγισία της γάτας με την φυσική πονηριά της, την μουρμούρα και την καυστικότητα του παππού, το λυπητερό και συνάμα μαγευτικό πλησίασμα του λύκου, την χαρούμενη λαμπρότητα των κυνηγών και τέλος τον αυθορμητισμό και την απλότητα του Πέτρου. Το έργο έχει παρουσιαστεί από τις σπουδαιότερες ορχήστρες στις μεγαλύτερες αίθουσες ανά τον κόσμο.
Έργο απλοικό αλλά εκλεπτυσμένο και εξαιρετικά υποβλητικό έχει αρέσει σε πολλές γενιές μικρών και μεγάλων. Στην Ελλάδα αγαπήθηκε ιδιαίτερα με αφηγητή τον Δημήτρη Χορν το 1993.
