Η Θυσία στις Λίμνες Αργολίδος 24, 25 & 26 Μαΐου 1944

 Ημέρα μνήμης στις Λίμνες Αργολίδας και στις 22 Μαϊου ημέρα Κυριακή στις 10 π.μ. τιμούν τους 87 νεκρούς συγχωριανούς τους από τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής, που εκτελέστηκαν τον Μάιο του 1944, με επιμνημόσυνη δέηση στο μνημείο των πεσόντων. 

Λίγα λόγια για τα περιστατικά εκείνων των ημερών:

Από την στιγμή που οι Έλληνες συνειδητοποίησαν την εθνική τους ταυτότητα μας έδωσαν χιλιάδες δείγματα πατριδολατρίας αυτοθυσίας και ηρωισμού

Στην Ιστορική διαδρομή ανά τούς αιώνες έχουμε αμέτρητα τέτοια παραδείγματα , παραδείγματα αγνών ανθρώπων πατριδολατρών οι οποίοι έπεσαν αγωνιζόμενοι για το ιερό Ελληνικό Χώμα
Τέτοιο θυσιαστήριο είναι ο άγονος και πετρώδης τόπος των Λιμνών.

Μάιος 1944, στρατεύματα κατοχής ,εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, θάνατος

Η μπότα τού κατακτητή πάτησε την ορεινή και άγονη αυτή γωνιά τής Αργολίδας μέχρι τότε η ζωή κυλούσε με την σκέψη τής σκλαβωμένης πατρίδας και με την αγωνία αν θα ξημερώσει το αύριο.
Οι άνθρωποι αυτού του χωριού ήταν στις εργασίες τους, στα χωράφια τους ,στα πρόβατα τους όταν αστραπιαία ήρθε το μαντάτο, οι Γερμανοί , και οι κουκουλοφόροι συνεργάτες τους έρχονται στις Λίμνες

Οι καρδιές πάγωσαν ήρθε η σειρά μας σκέφθηκαν και δυστυχώς ? ήρθε πράγματι η σειρά τους
Τρεις μέρες κράτησαν οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις …. και το αποτέλεσμα;
Ογδόντα επτά (87) νεκροί 

Ογδόντα (87) Νεκροί, άνθρωποι αγνοί ,ανυποψίαστοι, ξωμάχοι, άνθρωποι τού μόχθου και τής επιβίωσης

Οι περισσότεροι από αυτούς σκοτώθηκαν στα χωράφια και στα μαντριά τους ,οι κατακτητές δεν ξεχώρισαν ηλικία από μικρά παιδιά –ΤΙ ΦΡΙΚΗ- ……. έξη (6) ετών μέχρι σεβάσμιους γέροντες, άραγε τι να έφταιξαν;

Τι ΦΡΙΚΗ….. το μαύρο πέπλο τού θανάτου σκέπασε τις Λίμνες .
Κανείς δεν ήξερε αν ζει ο άνθρωπος τους ,κανείς δεν ήξερε αν θα ξημερώσει η αυριανή μέρα
24-25-26- Μάη τρεις μέρες που πίσω τους άφησαν μαυροφορεμένες χήρες και ορφανά
24-25-26- Μάη τρεις μέρες πού θα μείνουν χαραγμένες στην μνήμη μας
24-25-26- Μάη οι μαύρες μέρες τού τρόμου πέρασαν οι κάτοικοι μαζεψαν το κουράγιο που τούς απέμεινε και ξαναβγήκαν στα παρατημενα χωράφια τους και στα πρόβατα τους για να συνεχίσουν την ζωή τους.

Και πράγματι τα κατάφεραν ,ο ξερός τούτος τόπος συνεχίζει να ζει.

Εβδομήντα δύο χρόνια μετά δεν έχουμε το δικαίωμα να θρηνούμε, σε ένα τέτοιο τόπο δεν θρηνούν και όπως λέει και ο ποιητής

 "Μανάδες μην θλιβόσαστε ,κοπέλες μην χτυπιέστε

ταχειά ζυγώνει η λευτεριά ,καινούργιο καλοκαίρι

θα αναχλοησουν οι πλαγιές θα ανθίσουν τα ροδάμια

και θα βουίξουν οι αυλές τής Λίμνας απ το γέλιο"

.

Και πράγματι οι αυλές των Λιμνών ξαναβούιξαν από το γέλιο, τα πιτσιρίκια ξαναβγήκαν στους δρόμους να παίξουν , η ζωή συνεχίστη κε ,το μόνο πού δεν μπορεί να συγχωρεθεί είναι η λήθη.
Η θυσία τους ας γίνει φωτεινό παράδειγμα για όλους μας ,και να είναι σίγουροι εκεί πού βρίσκονται οτι εμείς οι κατοπινοί Λιμνιάτες δεν πρόκειται να τούς ξεχάσουμε ποτέ και για τον λόγο αυτό δεν πρόκειται να χαθούμε ως ράτσα ποτέ.

Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά πού οι Λίμνες έδωσαν νεκρούς για την Πατρίδα, να θυμηθούμε την Ελληνική επανάσταση του 1821 με τους δεκάδες νεκρούς και τους δεκάδες παρασημοφορημένους από τον Όθωνα ,να θυμηθούμε την κρητική επανάσταση όπου υπήρχαν Λιμνιάτες εθελοντές ,την μικρασιατική καταστροφή με νεκρούς Λιμνιάτες που δεν είχαν την τύχη να θαφτούν στην πατρίδα τους και τα κόκαλα τους παραμένουν στην Μικρά Ασία το ίδιο και στα Ελληνοαλβανικά σύνορα το 1940Αθάνατοι!

(από το άρθρο :Το Θυσιαστήριο των Λιμνών -του Αναστάσιου Χ Βλάχου)

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΦΕΙΔΩΝ» ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ ΤΟΝ ΜΑΙΟ ΤΟΥ 2006
Βασισμενο στον πρώτο λόγο πού εκφωνήθηκε στο μνημόσυνο για τήν μνήμη των πεσόντων απο τούς Γερμανούς