Του Μπάμπη Αντωνιάδη
Όταν δεν τολμάς, όταν δεν έχεις το θάρρος δημόσια να μιλήσεις για ένα φίλο σου που έφυγε, τότε μαζεύεις το μυαλό σου και τη σκέψη σου και γράφεις πέντε κουβέντες, μάλλον περισσότερο για δικιά σου ψυχοθεραπεία. Ψάχνεις να δεις το αποτύπωμα της ζωής αυτού που φεύγει στη δική σου ζωή, στην παρέα, στην ομάδα. Ξαφνικά διαπιστώνεις ότι είχες δίπλα σου ένα φίλο πολύ διαφορετικό. Έναν ξεχωριστό άνθρωπο, που δυστυχώς θα μας βλέπει τα επόμενα χρόνια από ψηλά.
Ο Βασίλης πέρασε στην αγγλική φιλολογία αλλά τον κέρδισε η φωτογραφία. Όταν συναντηθήκαμε σε ομάδες για σχέδια και παρεμβάσεις ήταν διαφορετικός από όλους εμάς. Από τους περισσότερους από εμάς που προερχόμαστε από τα κομματικά στεγανά της μεταπολίτευσης. Αυτός πάντα με ανοικτό μυαλό χωρίς κουτάκια ταξινόμησης πολιτικού κόστους και κέρδους, με τη χαρά της δημιουργίας σε πρώτη προτεραιότητα. Χωρίς ίχνος γκρίνιας και παράπονου ακόμα και όταν συναντιόμαστε μετά από καιρό. Πότε η κουβέντα δεν ξεκίναγε με παράπονο αλλά πάντα με θετικό τρόπο.
Και εκεί στις ατέρμονες συζητήσεις για τα θέματα της ΑΠΟΠΕΙΡΑΣ ή για τις παρεμβάσεις της Πρωτοβουλίας Δημοτών πάντα με την θετική πρόταση γιατί ήθελε να ζει καλά και να ευχαριστιέται αυτό που δημιουργούσε. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την αντίδραση του το βράδυ των πρώτων εκλογών που η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ έβγαλε έδρα στο δημοτικό συμβούλιο. Ο πάντα χαλαρός Βασίλης εμφανίζεται και με βροντερή φωνή, ενώ οι περισσότεροι κλαίγαμε, μας είπε να σκύψουμε και πέταξε με δύναμη στον τοίχο των γραφείων ένα ρόδι για την καλή αρχή που κάναμε.
Εκεί ανακαλύψαμε και πτυχές δημιουργικές που δεν τις ξέραμε. Να σκιτσάρει, να κάνει κόμιξ, να πιάνει ξύλο να το σκαλίζει και να του δίνει ζωή.
Ο Βασίλης πέρασε στην αγγλική φιλολογία αλλά τον κέρδισε η φωτογραφία. Όταν συναντηθήκαμε σε ομάδες για σχέδια και παρεμβάσεις ήταν διαφορετικός από όλους εμάς. Από τους περισσότερους από εμάς που προερχόμαστε από τα κομματικά στεγανά της μεταπολίτευσης. Αυτός πάντα με ανοικτό μυαλό χωρίς κουτάκια ταξινόμησης πολιτικού κόστους και κέρδους, με τη χαρά της δημιουργίας σε πρώτη προτεραιότητα. Χωρίς ίχνος γκρίνιας και παράπονου ακόμα και όταν συναντιόμαστε μετά από καιρό. Πότε η κουβέντα δεν ξεκίναγε με παράπονο αλλά πάντα με θετικό τρόπο.
Και εκεί στις ατέρμονες συζητήσεις για τα θέματα της ΑΠΟΠΕΙΡΑΣ ή για τις παρεμβάσεις της Πρωτοβουλίας Δημοτών πάντα με την θετική πρόταση γιατί ήθελε να ζει καλά και να ευχαριστιέται αυτό που δημιουργούσε. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την αντίδραση του το βράδυ των πρώτων εκλογών που η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ έβγαλε έδρα στο δημοτικό συμβούλιο. Ο πάντα χαλαρός Βασίλης εμφανίζεται και με βροντερή φωνή, ενώ οι περισσότεροι κλαίγαμε, μας είπε να σκύψουμε και πέταξε με δύναμη στον τοίχο των γραφείων ένα ρόδι για την καλή αρχή που κάναμε.
Εκεί ανακαλύψαμε και πτυχές δημιουργικές που δεν τις ξέραμε. Να σκιτσάρει, να κάνει κόμιξ, να πιάνει ξύλο να το σκαλίζει και να του δίνει ζωή.
ΦΩΤΟ Β. ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΚΟΥ
Αλλά πάνω από όλα του άρεσε να είναι δάσκαλος. Δάσκαλος εξαιρετικός της φωτογραφίας. Ιδρυτής και βασικός στυλοβάτης της Φωτογραφικής Λέσχης Ναυπλίου και των μαθημάτων φωτογραφίας στη Λαϊκή Επιμόρφωση και στο Νέο Σχολείο. Ακόμα και τον τελευταίο χρόνο έκανε προσπάθεια να ζωντανέψει τη συζήτηση για τη φωτογραφία μέσα από ομάδα ανθρώπων με κοινά ενδιαφέροντα. Ένας φωτογράφος με μια ξεχωριστή ματιά στα πράγματα. Λάτρης της ασπρόμαυρης απεικόνισης των πραγμάτων. Του την έσπαγαν οι αυτοματισμοί, οι άνθρωποι που δεν έβαζαν το μυαλό τους πριν από το κλικ της μηχανής.
Αλλά πάνω από όλα του άρεσε να είναι δάσκαλος. Δάσκαλος εξαιρετικός της φωτογραφίας. Ιδρυτής και βασικός στυλοβάτης της Φωτογραφικής Λέσχης Ναυπλίου και των μαθημάτων φωτογραφίας στη Λαϊκή Επιμόρφωση και στο Νέο Σχολείο. Ακόμα και τον τελευταίο χρόνο έκανε προσπάθεια να ζωντανέψει τη συζήτηση για τη φωτογραφία μέσα από ομάδα ανθρώπων με κοινά ενδιαφέροντα. Ένας φωτογράφος με μια ξεχωριστή ματιά στα πράγματα. Λάτρης της ασπρόμαυρης απεικόνισης των πραγμάτων. Του την έσπαγαν οι αυτοματισμοί, οι άνθρωποι που δεν έβαζαν το μυαλό τους πριν από το κλικ της μηχανής.
κόμιξ του Βασίλη στην ΑΠΟΠΕΙΡΑ
Ήταν ο άνθρωπος που βίωνε την αξία της σιωπής όσο κανένας μας. Οι ατέλειωτες ώρες στο Μουρά με ένα ούζο και το βλέμμα στον Αργολικό κόλπο. Ήταν ο άνθρωπος που ήθελε να απολαμβάνει το χρόνο. Αυτή η προετοιμασία και η ρουφηξιά του τσιγάρου λες και ήταν το τελευταίο που θα έκανε.
Ακόμα και τους τελευταίους μήνες της αρρώστιας του ο ίδιος αλλά περισσότερο η Σούλα και ο Γιώργος και ο στενός κύκλος της οικογένειας έδειξαν τι σημαίνει να σέβεται κάποιος έναν άρρωστο, να είναι δίπλα του, να πιστεύει στην ποιότητα της ζωής του μέχρι την τελευταία στιγμή.
Αυτός ήταν ο φίλος μας ο Βασίλης Παπακυριακού. Έφυγε νωρίς, αλλά σε όλους που τον γνώρισαν άφησε το δικό του αποτύπωμα .
Ας τελειώσουμε με ένα χαιρετισμό του Βαγγέλη. Καλό ταξίδι Φτιαρά…
Ήταν ο άνθρωπος που βίωνε την αξία της σιωπής όσο κανένας μας. Οι ατέλειωτες ώρες στο Μουρά με ένα ούζο και το βλέμμα στον Αργολικό κόλπο. Ήταν ο άνθρωπος που ήθελε να απολαμβάνει το χρόνο. Αυτή η προετοιμασία και η ρουφηξιά του τσιγάρου λες και ήταν το τελευταίο που θα έκανε.
Ακόμα και τους τελευταίους μήνες της αρρώστιας του ο ίδιος αλλά περισσότερο η Σούλα και ο Γιώργος και ο στενός κύκλος της οικογένειας έδειξαν τι σημαίνει να σέβεται κάποιος έναν άρρωστο, να είναι δίπλα του, να πιστεύει στην ποιότητα της ζωής του μέχρι την τελευταία στιγμή.
Αυτός ήταν ο φίλος μας ο Βασίλης Παπακυριακού. Έφυγε νωρίς, αλλά σε όλους που τον γνώρισαν άφησε το δικό του αποτύπωμα .
Ας τελειώσουμε με ένα χαιρετισμό του Βαγγέλη. Καλό ταξίδι Φτιαρά…
