«Εμείς, ως Δημοκρατική Συμπαράταξη, έχουμε ξεκαθαρίσει και στην αρμόδια Επιτροπή ότι θα υπερψηφίσουμε τα άρθρα της Οδηγίας, γιατί η συγκεκριμένη Οδηγία έχει και τη δική μας σφραγίδα.
Η Οδηγία αυτή προέκυψε ως αντίδραση των Κρατών-Μελών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μετά το τραγικό ατύχημα στον κόλπο του Μεξικού το καλοκαίρι 2010.
Από τον Σεπτέμβριο του 2010, η τότε ελληνική κυβέρνηση αντέδρασε άμεσα και σε μεγάλη διεθνή συνάντηση στην Κωνσταντινούπολη κατέθεσε τη δική της άποψη ότι απαιτείται η Ευρωπαϊκή Ένωση να πάρει μέτρα αυστηρότατης προστασίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος.
Τον Δεκέμβριο του 2011, συγκροτήθηκε η Επιτροπή υποστήριξης της υπό συζήτηση Οδηγίας. Επικεφαλής αυτής της ελληνικής ομάδας εργασίας ήταν ο σημερινός ακαδημαϊκός και καθηγητής φυσικών καταστροφών του Πολυτεχνείου της Κρήτης, κ. Συνολάκης, και συνεισέφερε αποφασιστικά τόσο αυτός, όσο και η ομάδα του, στο να υπερκεραστούν οι αντιρρήσεις Κρατών – Μελών με αναπτυγμένη βιομηχανία Υδρογονανθράκων που ήθελαν πολύ λιγότερο αυστηρούς περιβαλλοντικούς όρους και σε μια πολύ καλή συμμαχία της Ελλάδας με κράτη που πράγματι νοιάζονταν για την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος, οδηγηθήκαμε σε μια Οδηγία που διασφαλίζει την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος.
Τον Οκτώβριο του 2013, αφού πια είχε υιοθετηθεί από το Συμβούλιο Υπουργών Περιβάλλοντος η συγκεκριμένη Οδηγία, νέα Επιτροπή, υπό τον καθηγητή του Πολυτεχνείου κ. Μαυράκο, ολοκλήρωσε την προετοιμασία και
τον Δεκέμβριο του 2014, μετά από 35 συνεδριάσεις, είχε σχεδόν ολοκληρώσει το έργο της, το οποίο και παραδόθηκε επισήμως στη νέα πολιτική ηγεσία του Υπουργείου τον Μάρτιο 2015. Άρα, από τον Μάρτιο 2015 το κείμενο ήταν έτοιμο, ερχόμαστε απλώς να το υιοθετήσουμε με μια καθυστέρηση πάνω από 15 μήνες, αλλά έστω κι έτσι κάτι είναι….(Καταθέτω για τα πρακτικά τις αποφάσεις για τη συγκρότηση των αντίστοιχων Επιτροπών).
Επειδή συζητούνται διάφορα, π.χ. ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται να συνεχίσει τις προσπάθειες για έρευνες Υδρογονανθράκων, ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα επιπλέον, εξαιτίας της χαμηλής τιμής του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, θα αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα. Την Τετάρτη 27/7/2016, μεθαύριο, η Κύπρος ανοίγει τις έξι (6) προσφορές που κατατέθηκαν για τα τρία θαλάσσια blocks στην ΑΟΖ της Κύπρου, με διαγωνισμό που προκήρυξε πριν λίγους μόνο μήνες. Κατά συνέπεια, για να απαντήσουμε σ’ αυτούς που λένε ότι δήθεν η Ελλάδα δεν πρέπει να συνεχίσει αυτή την εθνική προσπάθεια, η Κύπρος στη δική της ΑΟΖ πριν λίγους μήνες προκήρυξε τον 3ο διαγωνιστικό γύρο, κατατέθηκαν 6 προσφορές και τώρα πια πρόκειται να προσκαλέσει να επενδύσουν στην ΑΟΖ της Κύπρου μεγάλοι πετρελαϊκοί όμιλοι. Ιδού πεδίο να ακολουθήσει και η σημερινή ελληνική κυβέρνηση αυτό που κάνει η Κυπριακή Δημοκρατία με πολύ μεγάλη επιτυχία τα τελευταία χρόνια.
Αξιοποίηση Ορυκτού Πλούτου της Χώρας: Ουσιαστικά, πρόκειται για ρυθμίσεις που επεκτείνουν το υφιστάμενο καθεστώς. Είχα τη δυνατότητα να κάνω και μια συγκεκριμένη αναφορά στην Επιτροπή, ότι δεν είναι επαρκές να ρυθμίζουμε διάφορα επιμέρους θέματα, δίνοντας παρατάσεις σε προθεσμίες.
Το Υπουργείο έχει σήμερα στη διάθεσή του, έναν πλήρη φάκελο, ο οποίος ήταν έτοιμος από τον Οκτώβριο του 2014, και καταγράφει ότι από τους 111 Δημόσιους Μεταλλευτικούς Χώρους, μετά από μια σοβαρή δουλειά τριών ετών που είχε γίνει από στελέχη του ΥΠΕΚΑ και του ΙΓΜΕ, σήμερα η πατρίδα μας μπορεί να προκηρύξει 20 διεθνείς διαγωνισμούς για αξιοποίηση Δημόσιων Μεταλλευτικών Χώρων και 11 διεθνείς διαγωνισμούς για Δημόσιους Χώρους Βιομηχανικών Ορυκτών. Όποιος νοιάζεται πραγματικά, να ξεπεράσει η πατρίδα μας τα προβλήματα και την υποτέλεια των μνημονίων και των δανείων, ας προχωρήσει σ’ ένα δρόμο που είναι ήδη ανοιχτός. Πολύ περισσότερο που η εξόρυξη ως τομέας οικονομικής δράσης, συνεισφέρει κατά το 3,4% στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ), απασχολεί 80.000 εργαζόμενους άμεσα κι έμμεσα απασχολούμενους και το 2014 έκανε εξαγωγές 2,3 δις €.
Αυτό που έχει σημασία, όμως, είναι να διασφαλίσουμε τους όρους για την εύρυθμη και βιώσιμη ύπαρξη δραστηριοτήτων εξόρυξης του ελληνικού ορυκτού πλούτου. Για να γίνει αυτό, πρέπει να προχωρήσει αυτό που είχε δρομολογηθεί, δηλαδή το Χωροταξικό Ορυκτού Πλούτου, η τύχη του οποίου αγνοείται, και βεβαίως να ολοκληρωθούν τα 12 Περιφερειακά Χωροταξικά Σχέδια, που είναι σε εξαιρετικά ώριμο στάδιο εδώ και πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και απαιτείται να υπάρξουν Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις.
Επιμέρους Θέματα: Θέλω να τα αναφέρω παρ’ ότι είναι επιμέρους άρθρα- διότι ο Σύνδεσμος Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων (ΣΜΕ) έχει ζητήσει για το άρθρο 41, παράγραφο 7 -γιατί σ’ αυτό κυρίως θα αναφερθώ-ό,τι ισχύει για τις υπόλοιπες εξορυκτικές δραστηριότητες, να ισχύει και για ένα πολύ σημαντικό πλουτοπαραγωγικό κομμάτι των ελληνικών πρώτων υλών, δηλαδή και για τη ΛΑΡΚΟ και για τους λευκόλιθους και για τους βωξίτες. Έχει ζητήσει, λοιπόν, να ισχύει και για τις μεταλλευτικές δραστηριότητες ό,τι ισχύει για τις υπόλοιπες εξορυκτικές δραστηριότητες.
Ο Σύνδεσμος Επιχειρηματιών Μαρμάρου Πελοποννήσου έχει ζητήσει κάτι το οποίο είναι αίτημα όλων των επιχειρηματιών μαρμάρου: Να μην διπλασιαστεί το ενοίκιο, δηλαδή το αντάλλαγμα χρήσης γης, όπως προβλέπεται στο συγκεκριμένο νομοθέτημα, για έναν πάρα πολύ απλό λόγο: Από τη μια ενισχύει ολιγοπωλιακές καταστάσεις και στηρίζει μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν στη συγκεκριμένη, επιπλέον οικονομική επιβάρυνση, ενώ αντίθετα οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν έχουν την ίδια δυνατότητα, και από την άλλη ουσιαστικά μειώνει τα έσοδα του ελληνικού δημοσίου, διότι τα πραγματικά έσοδα του ελληνικού δημοσίου από τον ορυκτό πλούτο δεν προκύπτουν από το αντάλλαγμα χρήσης. Ο πραγματικός δημόσιος πλούτος προέρχεται από την επεξεργασία των πρώτων υλών, δηλ. από τη μεταποίηση των μαρμάρων, όπου και απασχολούνται τριπλάσιοι εργαζόμενοι απ’ ό,τι στον τομέα της καθαυτό εξόρυξης. Κατά συνέπεια, θεωρούμε ότι αυτό πρέπει να αποσυρθεί. (Καταθέτω για τα Πρακτικά το σχετικό έγγραφο του Συνδέσμου Επιχειρηματιών Μαρμάρου Πελοποννήσου).
Βεβαίως, είναι θετικό ότι το Υπουργείο απέσυρε τη διάταξη του άρθρου 50 για τη «γη υψηλής παραγωγικότητας» μετά τη μεγάλη αντίδραση που υπήρξε.
Ενεργειακοί Επιθεωρητές: Εδώ έχουμε μια σοβαρότατη πολιτική και ιδεολογική διαφωνία με την Κυβέρνηση. Εμείς πιστεύουμε κάτι απλό, ότι το κράτος πρέπει να είναι Κράτος – Στρατηγείο. Πρέπει να είναι ένα κράτος, μία δημόσια διοίκηση, μια πολιτεία, η οποία αντί να απορροφά πόρους προκειμένου να διορίσει καινούριους δημοσίους υπαλλήλους, πρέπει να λειτουργήσει ως εμβρυουλκός παραγωγής θέσεων εργασίας για τον δημόσιο τομέα μέσα από Μητρώα Πιστοποιημένων Επιστημόνων, οι οποίοι θα εκτελούν, υπό την εποπτεία του κράτους, δράσεις τις οποίες η δημόσια διοίκηση δεν μπορεί να ικανοποιήσει τώρα.
Ουσιαστικά, πρόκειται για τη μοναδική πραγματική συνεισφορά του ελληνικού δημοσίου εάν θέλουμε να σταματήσει το brain drain (φυγή εγκεφάλων). Κι εδώ πρέπει να απευθυνθούμε στους πάνω από 350.000 Έλληνες επιστήμονες και μικροεπιχειρηματίες που έχουν πάει στο εξωτερικό. Εάν δεν τους δώσουμε τη δυνατότητα το brain drain, να γίνει brain gain, δηλαδή να τους δώσουμε τη δυνατότητα να κερδίσουν από τη δημιουργία θέσεων εργασίας με τη θετική συνεισφορά του κράτους, τότε δεν κάνουμε τίποτα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι 10.000 Ενεργειακοί Επιθεωρητές που έχουμε ήδη και δουλεύουν, οι 2.200 Ελεγκτές δόμησης και η δυνατότητα που έχουμε -καταθέτω επίσης για τα Πρακτικά σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος κι ελπίζω τα έγγραφα που καταθέτω να είναι χρήσιμα- για τη συγκρότηση Σώματος Πιστοποιημένων Επιθεωρητών περιβάλλοντος με τη σύμφωνη γνώμη της αρμόδιας Υπηρεσίας Επιθεωρητών του Υπουργείου, όπου πράγματι μπορούμε να δημιουργήσουμε μια νέα ομάδα ελευθέρων επαγγελματιών υπό την πιστοποίηση του κράτους που να κάνουν αυτό που δεν μπορεί να κάνει το κράτος.
Επιπλέον, η Επαγγελματική & Επιστημονική Ένωση Τεχνολογικής Εκπαίδευσης Μηχανικών (ΕΕΤΕΜ), έχει ζητήσει να μην υπάρχει μια συγκεκριμένη διάταξη που προβλέπει την εγγραφή τους στο Βιβλίο Τεχνικών Επωνυμιών του Τεχνικού Επιμελητηρίου, διότι ως φυσικά πρόσωπα δεν μπορούν έτσι κι αλλιώς να ενταχθούν.
Κι έρχομαι στο τελευταίο ζήτημα, το οποίο είναι ένα ζήτημα καθαρά πολιτικό και απαιτείται να δοθούν πολύ καθαρές απαντήσεις. Έχουμε μια μικρή προϊστορία.
Αγωγός φυσικού αερίου ΤΑΡ: Απέναντι η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Με μεγάλη περηφάνια ο κ. Τσίπρας ως Πρωθυπουργός υπέγραψε τη σύμβαση για τον TAP πριν λίγους μήνες στη Θεσσαλονίκη, μη έχοντας την ευαισθησία να πει ότι τουλάχιστον κάποιοι άλλοι πριν την Κυβέρνησή του, δούλεψαν, μόχθησαν κι έφτιαξαν τη σύμβαση.
Θυμάμαι πραγματικά ως Υπουργός τότε, που κατέθεσα την αντίστοιχη σύμβαση για κύρωση στη Βουλή, τι είχαμε ακούσει από την τότε Αντιπολίτευση για το πόσο «κακός» είναι ο αγωγός TAP. Δεν πειράζει. Έστω και καθυστερημένα προσγειωνόμαστε στον ρεαλισμό.
Αεροδρόμιο Ελληνικού: Τον Αύγουστο του 2014, 30 χρόνια μετά το «νόμο Τρίτση» για το Ρυθμιστικό Σχέδιο της Αθήνας, καταθέσαμε το νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αττικής, όπου μέσα προβλεπόταν ότι το αεροδρόμιο του Ελληνικού αποτελεί ένα διεθνούς εμβέλειας, εθνικής μητροπολιτικής εμβέλειας τοπόσημο, για πολεοδομική, τουριστική και πολιτιστική αναβάθμιση. Είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο, με καθυστέρηση πολλών μηνών, ήρθε η σημερινή κυβέρνηση κι ενσωμάτωσε τα αποτελέσματα του διαγωνισμού που είχε τρέξει.
ΤΡΑΙΝΟΣΕ: 300 εκατ. €, Σταθάκης: ξεπούλημα. Τώρα 45 εκατ. €, Σπίρτζης, ΤΑΙΠΕΔ: καλή προσφορά. Καταθέσαμε μία συγκεκριμένη ερώτηση. Είναι αληθές ότι σήμερα η ΤΡΑΙΝΟΣΕ των 45 εκατ. € της προσφοράς των Ιταλών έχει 25 εκατ. € στο ταμείο της για υπηρεσίες γενικού οικονομικού συμφέροντος και άλλα 40 εκατ. € καταθέσεις δεσμευμένες στην Τράπεζα της Ελλάδος; Γιατί αν είναι έτσι, απαιτείται μια πολύ καθαρή πολιτική απάντηση για τη συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση.
Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης: Πάνω από 400 εκατ. € επιβάρυνση στον Έλληνα πολίτη.
Και βεβαίως η ιλαροτραγωδία που ζήσαμε πριν από λίγες εβδομάδες, COSCO – Δρίτσας:Ελπίζω να μην ζήσουμε καινούργια ιλαροτραγωδία SOCAR – ΔΕΣΦΑ - Σκουρλέτης. Η τροπολογία που κατέθεσε ο κ. Υπουργός θεωρητικά είναι μια τροπολογία που διασφαλίζει τη μειωμένη έναντι της δήθεν προβλεπόμενης αύξησης των τελών διέλευσης φυσικού αερίου.
1ο ερώτημα: Επρόκειτο ποτέ να εφαρμοστούν αυτές οι αυξήσεις, το 68%; Ουδέποτε, διότι ήδη και ο ΔΕΣΦΑ και η SOCAR και το Υπουργείο από τον Μάρτιο του 2016 είχαν συμφωνήσει ότι πρέπει να βρεθεί μια κοινά αποδεκτή λύση. Αυτό μάλιστα το δηλώνει και η ίδια η εταιρεία.
2ο ερώτημα: Υπάρχει τρόπος, αντί να γίνει αυτό που έχει κατατεθεί ως ρύθμιση και το οποίο κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα μια πολύ ώριμη ιδιωτικοποίηση, να έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα χωρίς καμία διακινδύνευση ιδιωτικοποίησης; Η απάντηση είναι ναι. Η απάντηση εμπεριέχεται σε ένα από τα τέσσερα σενάρια που έχουν υποβληθεί από τον ΔΕΣΦΑ στην Κυβέρνηση. Τι λέει αυτό το σενάριο; Πολύ απλά, αντί να απομειώσεις –που δεν έχεις κανένα τέτοιο δικαίωμα, ούτε ηθικό ούτε πολιτικό- την αξία της εταιρείας κατά 200 εκατ. €, να μετατρέψεις, να επεκτείνεις το δικαίωμα ανάκτησης των συγκεκριμένων τελών, αντί για τα 20 χρόνια που είναι τώρα στα 35 χρόνια. Στην πραγματικότητα να έρθεις, χωρίς καμία διακινδύνευση της ιδιωτικοποίησης, στο ίδιο αποτέλεσμα, δηλαδή την πολύ μικρή αύξηση.
Μπορούσαμε να το κάνουμε; Όλοι λένε πως μπορεί να γίνει και σ’ αυτό έχουν συμφωνήσει και η SOCAR η αζέρικη και η SNAMI η ιταλική και ο ΔΕΣΦΑ. Υπήρχε θετική εικόνα και από το ΤΑΙΠΕΔ. Γιατί λοιπόν οδεύουμε σε μια δράση που κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα μια ιδιωτικοποίηση;
Πολύ περισσότερο τίθεται ένα ακόμη ερώτημα, γιατί το ενδιαφέρον όλων μας είναι οι λιγότερες δυνατές αυξήσεις στα τέλη διέλευσης, στα τέλη χρήσης του δικτύου, γιατί αυτό είναι προς όφελος της ελληνικής βιομηχανίας και των ελληνικών νοικοκυριών. Αν αύριο αποχωρήσουν οι συγκεκριμένοι επενδυτές, η εταιρεία θα έχει ή δεν θα έχει απομειωθεί ως αξία κατά 200 εκατ. €;
Αν θελήσουμε να προχωρήσουμε σε νέο διαγωνισμό, θα προχωρήσουμε με μειωμένη αξία ή θα την αυξήσουμε ξανά; Αν δεν προχωρήσει η Κυβέρνηση σε νέο διαγωνισμό –κι εδώ μπαίνει ένα ερωτηματικό- ποια θα είναι τότε η βιωσιμότητα της εταιρείας; Θα αρκεστούμε σε μια αξία μειωμένη κατά 50% σε σχέση με τη σημερινή οικονομική προσφορά των 400 εκατ. € ή όχι;
Τα ζητήματα είναι εξαιρετικά σοβαρά και απαιτούν απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στη βούληση όλων να υπάρχει η μικρότερη δυνατή αύξηση των τιμών διέλευσης φυσικού αερίου και χρήσης των βασικών υποδομών αγωγών της χώρας και ταυτόχρονα να μην απωλεσθούν τα 400 εκατ. € που πρόκειται να εισπράξει η εθνική οικονομία από την ιδιωτικοποίηση. Διότι αν λείψουν αυτά τα 400 εκατ. € που έχουν και προϋπολογιστεί στα κιτάπια του ΤΑΙΠΕΔ, από κάπου αλλού πρέπει να βρεθούν. Από πού; Από νέους φόρους; Από περικοπές συντάξεων; Γιατί το «καημένο» το ΕΚΑΣ δεν μπορεί να το περικόψει κι άλλο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Ακριβώς, λοιπόν, επειδή απαιτείται πολύ καθαρή, οικονομικά και πολιτικά τεκμηριωμένη απάντηση στο συγκεκριμένο ζήτημα, θέλουμε πολύ καθαρές απαντήσεις. Διαφορετικά εμείς δεν θα μπορούσαμε να είμαστε σύμφωνοι ούτε και μ’ αυτή τη διάταξη».
.webp "ΑΡΓΟΛΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ")