Τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο τα πλήθη των επισκεπτών έρχονταν στην περιοχή και δημιουργούσαν καταυλισμούς στη γύρω περιοχή, έτσι ώστε να είναι κοντά στην πηγή.
Από το 700 π.Χ. την εποχή της Δωρικής Εξάπολης και αργότερα κατά τη διάρκεια της εποχής των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη του 13ου & 14ου αιώνα οι Πηγές της Καλλιθέας προσέλκυαν επισκέπτες από τα γύρω νησιά, την Μικρά Ασία, τη Μέση Ανατολή ακόμη και από τα βάθη της Ανατολής και ήταν ένας τόπος συνάντησης Ορθοδόξων Χριστιανών, Μουσουλμάνων και Εβραίων.
Κατά τη διάρκεια της Ιταλικής κατοχής του νησιού της Ρόδου, στις αρχές του 20ου αιώνα, ο πολιτικός διοικητής του νησιού Mario Lago, πήρε την πρωτοβουλία το 1927, να προβεί σε συστηματική μελέτη του νερού των πηγών, γνωστό στους ντόπιους ως «Tσιλόνερο» λόγω των καθαρτικής του δράσης.
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από διακεκριμένους ιατρούς και υδροβιολόγους της εποχης υπό την επίβλεψη του διάσημου Gustavo Gasperini. Μετά το θάνατο του Gasperini του την έρευνα ανέλαβε ο γιος του Carlo, μαζί με το πρόσωπο που επρόκειτο αργότερα να γίνει ο διευθυντής των ιαματικών πηγών της Καλλιθέας, τον Enea Brunetti.
Τον Δεκέμβριο του 1928 ολοκληρώθηκε η κατασκευή των πρώτων εγκαταστάσεων. Το έργο ανατέθηκε στον αρχιτέκτονα Pietro Lombardi του οποίου τα σχέδια ανέδειξαν τις εγκαταστάσεις των Πηγών Καλλιθέας της Ρόδου ως ένα από τα καλύτερα αρχιτεκτονικά δημιουργήματα της περιόδου. Οι εγκαταστάσεις εγκαινιάστηκαν στις 1 Ιουλίου του 1929 προσελκύοντας ένα μεγάλο αριθμό ασθενών και επιστημόνων από όλο τον κόσμο.
