Η διαταραχή αυτή πιστεύεται ότι ενέπνευσε το συγγραφέα του F Scott Fitzgerald να γράψει το μυθιστόρημα, «Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον» που γυρίστηκε και ταινία με πρωταγωνιστή τον Μπραντ Πιτ. Οι ασθενείς με προγηρία συνήθως πεθαίνουν από εμφράγματα ή εγκεφαλικά επεισόδια στην ηλικία περίπου των 13 ετών.
Ο Bayezid πάσχει επίσης από μια μορφή, cutis laxa, μια σπάνια διαταραχή του συνδετικού ιστού στο οποίο το δέρμα κρέμεται χαλαρά στο πτυχώσεις.
Η 18χρονη μητέρα του, Tripti Khatun, δηλώνει έκπληκτη από το πόσο έξυπνος είναι ο γιος της αλλά ραγίζει την καρδιά της η ασυνήθιστη εμφάνισή του. «Ο Bayezid έμαθε να περπατά μόνος του στην ηλικία των τριών, αλλά είχε πλήρως ανεπτυγμένο στόμα και δόντια σε ηλικία 3 μηνών. Η σωματική του ανάπτυξη είναι τελείως αφύσικη, αλλά πνευματικά, είναι σε θέση να κάνει υπέροχες συζητήσεις, ενώ διαθέτει εξαιρετική αντίληψη και διαίσθηση για την ηλικία του» λέει η μητέρα του και προσθέτει: «Δεν μοιάζει με τα άλλα παιδιά, αλλά με ηλικιωμένο. Επειδή έγινα πρώτη φορά μητέρα δεν αντέχω να βλέπω το παιδί μου έτσι» αναφέρει στην Daily Mail.
Όταν γεννήθηκε ο μικρός, το 2012, οι γονείς του, ήταν συντετριμμένοι όταν οι γιατροί τους δήλωσαν πως δεν είχαν ιδέα για το πώς να το αντιμετωπίσουν. «Μας προειδοποίησαν πως δεν υπήρχε κάτι που να μπορούσαν να κάνουν». Όσο μεγάλωνε ο Bayezid, τόσο η προσωπικότητά του και το σώμα του αναπτύσσονταν πολύ πιο γρήγορα από ότι τα άλλα παιδιά στο χωριό.
Όταν γεννήθηκε ο μικρός, το 2012, οι γονείς του, ήταν συντετριμμένοι όταν οι γιατροί τους δήλωσαν πως δεν είχαν ιδέα για το πώς να το αντιμετωπίσουν. «Μας προειδοποίησαν πως δεν υπήρχε κάτι που να μπορούσαν να κάνουν». Όσο μεγάλωνε ο Bayezid, τόσο η προσωπικότητά του και το σώμα του αναπτύσσονταν πολύ πιο γρήγορα από ότι τα άλλα παιδιά στο χωριό.
Καθώς ο χρόνος περνά, οι γείτονες συνηθίζουν την παρουσία του και τώρα πλέον τον αποκαλούν στοργικά «ο γέρος».
Οι γονείς του έχουν κάνει τα πάντα. «Έχουμε επισκεφθεί νοσοκομεία, ναούς, φακίρηδες και σαμάνους – τους πάντες» λέει ο πατέρας του. «Ωστόσο η κατάστασή του παραμένει η ίδια και πιθανότατα θα χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Ο γιος μου δεν είναι ένα φυσιολογικό παιδί και είναι τραγικό για έναν γονέα να ξέρει πως το παιδί του δε θα ζήσει για πολύ. Αλλά είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτόν. Είναι εξαιρετικά έξυπνος σε σχέση με τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Ξέρει για την κατάστασή του αλλά δεν θέλει να μιλά πολύ γι’ αυτό. Απλά κλαίει όταν νιώθει περίεργα και άβολα».
Οι γονείς του έχουν κάνει τα πάντα. «Έχουμε επισκεφθεί νοσοκομεία, ναούς, φακίρηδες και σαμάνους – τους πάντες» λέει ο πατέρας του. «Ωστόσο η κατάστασή του παραμένει η ίδια και πιθανότατα θα χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Ο γιος μου δεν είναι ένα φυσιολογικό παιδί και είναι τραγικό για έναν γονέα να ξέρει πως το παιδί του δε θα ζήσει για πολύ. Αλλά είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτόν. Είναι εξαιρετικά έξυπνος σε σχέση με τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Ξέρει για την κατάστασή του αλλά δεν θέλει να μιλά πολύ γι’ αυτό. Απλά κλαίει όταν νιώθει περίεργα και άβολα».
