Αυτές, που τον θέλουν μπροστάρη του τόπου του, ακάματο διάκονο του έργου του Θεού, άοκνο συνεργάτη και αρωγό στον καθημερινό μόχθο των ανθρώπων.
Χειροτονήθηκε ιερέας στη μακρινή Αυστραλία, από τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας Ιεζεκιήλ και από όπου πέρασε σφράγισε με τη δράση και την παρουσία του τόπους και ανθρώπους.
Το πέρασμά του από το Αργολικό, υπήρξε από κάθε άποψη αξιοσημείωτο.
Ακόμα και σήμερα, οι άνθρωποι της περιοχής εκεί θυμούνται τον παπα-Γιώργη και τα έργα του.
Η μετάθεσή του το 1985 στο Κιβέρι, διαδεχόμενος τον αοίδημο πατέρα Αθανάσιο Μπούζιο, τον άλλο καλό λεβίτη, που με την πενηντάχρονη θητεία του στο Κιβέρι άφησε πίσω του αγαθές αναμνήσεις, εμφύσησε άλλον αέρα στην περιοχή μας.
Σφράγισε με το έργο του το γενέθλιο τόπο του και αναζωογόνησε με τον πιο στέρεο τρόπο την αστείρευτη σχέση του πιστού λαού με την Εκκλησία της περιοχής μας.
Την ανεξίτηλη σφραγίδα του φέρει η μεταφορά του κοιμητηρίου του χωριού και η δημιουργία του ιεροκοιμητηριακού Ναού των Αγίων Θεοδώρων.
Όπως και η ανέγερση του Ιερού Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, Κιβερίου, που επέλυσαν χρονίζοντα προβλήματα της Εκκλησίας της περιοχής μας και ικανοποίησαν διακαή αιτήματα των κατοίκων της.
Με την ακαταπόνητη δράση του έδωσε ουσιαστικό περιεχόμενο στο έργο ευποιϊας της Εκκλησίας, βόηθησε όπου και όσο μπόρεσε και στάθηκε κοντά σε όσους πράγματι τον χρειάζονταν, φέρνοντας την Εκκλησία πιο κοντά στους ανθρώπους.
Απαλλαγμένος από κάθε είδους μικρότητες και πειρασμούς της καθημερινότητας, στάθηκε στο ύψος του λειτουργήματός του ως άξιος εκπρόσωπος της πίστεώς μας μεταξύ των ανθρώπων.
Δεν είναι τυχαία η πάνδημη συγκίνηση, με την οποία έγινε δεκτή η εκδημία του, το 2006.
Άξιος συνεχιστής του έργου του, είναι σήμερα ο διάδοχός του, πατέρας Πέτρος Αθανασόπουλος, ο οποίος συνεχίζει τη λαμπρά παράδοση, που αυτός παρέδωσε, σε καιρούς από κάθε άποψη δύσκολους και περίπλοκους.
Πανάξιος οικογενειάρχης, ο πατέρας Γεώργιος Νταβέλος, αξιώθηκε να έχει μια πρότυπη Χριστιανική οικογένεια, με την πρεσβυτέρα Μαρία Τσιώρου και με τα, από κάθε άποψη, εξαιρετικά παιδιά του, την πάντα πρόθυμη για κάθε αρωγή Ελένη, τον Θεόδωρο που διαπρέπει σήμερα ως αθλητικογράφος και τον γιατρό Θανάση, που είναι πάντα πρόθυμος για κάθε είδους συμπαράσταση σε οποιονδήποτε χρειάζεται.
Γνώρισα τον παπα-Γιώργη μικρό παιδί, «παπαδάκι», στο ιερό του Αι-Γιάννη, όπου με είχε «μυήσει» ο παπα-Θανάσης, και με συγκίνηση θυμάμαι την αγάπη και τη στοργή με την οποία με περιέβαλε και τη ζέση με την οποία αγκάλιασε όλα τα παιδιά. Γείτονας άλλωστε εγώ με την εκκλησία του Αι Γιάννη τον έβλεπα κάθε ημέρα και ό,τι χρειάζονταν η εκκλησία το σπίτι μας ήταν το πιο κοντινό. Έτσι την παρουσία του την είχα από μικρό παιδί, ξέχωρα από τη στενή μου σχέση με την εκκλησία του Αι Γιάννη, καθημερινό βίωμα. Μάλιστα μαζί με τον σημερινό πατέρα Απόστολο Χασάπη μας έμαθε να ψέλνουμε, μας παρότρυνε και μας ανέβασε στο ψαλτήρι και μας εμπιστεύθηκε να ψέλνουμε ακόμη και σε ολόκληρο το σαρανταλείτουργο.
Ο πάπα Γιώργης με πάντρεψε αλλά δε μπόρεσε να βαφτίσει τον Ηλία το 2006 αφού τα προβλήματα υγείας τον είχαν ήδη καταβάλει. Μάλιστα 2-3 ημέρες πριν αναπαυθεί τον είχα επισκεφθεί με τη Σόνια και έδειχνε πολύ καλά, ευδιάθετος, χαμογελαστός, μειλίχιος και πράος, στην εντατική του νοσοκομείου «Γ. Γεννηματάς». Τίποτα δεν προμήνυε αυτό που συνέβη στις 10-8-2006…
Από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα διαπίστωσα ότι η καλή φήμη που τον ακολουθούσε δεν ήταν υπερβολή, δεν ήταν απλώς «καλά λόγια», ήταν η αλήθεια στην πράξη.
Απηχούσε την πραγματικότητα, που ο ίδιος με την πρακτική του υποστασιοποιούσε.
Και αργότερα με την καλή συνεργασία μας. Εγώ ως δημοτικός σύμβουλος και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, συνεργαστήκαμε τότε σε πολλά θέματα και στην ανέγερση του Ιερού Ναού της Παναγίας όπου ο δήμος, με Δήμαρχο τότε τον Λουκά Κουβαρά, συνέβαλε στην ανέγερση της αίθουσας του πνευματικού κέντρου.
Ο Ι.Ν. της Παναγίας μας αποτέλεσε για τον Παπα-Γιώργη έργο ζωής. Έναν στόχο τον οποίον έφερε εις πέρας με τον καλύτερο τρόπο. Γυρίζοντας όλη την Ελλάδα και όλον τον κόσμο για την εξασφάλιση των καλύτερων υλικών και πόρων για την ολοκλήρωση του δημιουργήματός του. Αρωγοί οι Κιβεριώτες, όπου και αν διέμεναν, τους εμφύσησε τον ίδιο πόθο για την ανέγερση της εκκλησίας. Μάλιστα πολλοί τεχνίτες οι οποίοι συνέβαλλαν στην ανέγερση του Ι. Ναού ήταν από το Κιβέρι. Επίσης σημαντικό ρόλο κατείχαν οι βασικοί ιεροψάλτες της ενορίας μας Ιωάννης Τσακίρης και Χρήστος Καρκούλης και τα κατά καιρούς εκκλησιαστικά συμβούλια. Ένα έργο το οποίο θα μείνει στους αιώνες να κοσμεί το Κιβέρι και την Ι.Μ. Αργολίδος.
Με την πρωτοβουλία και δαπάνες των παιδιών του, ιδιαιτέρως του Θανάση, και τη συμβολή του Δήμου Άργους Μυκηνών και του Δημάρχου μας κ. Δημήτρη Καμπόσου, ανακαινίσθηκε και εγκαινιάσθηκε στις 9-8-2016, όπου έγινε και η τελετή ονοματοδοσίας της, η αίθουσα κάτω από τον Ι.Ν. της Παναγίας μας και από χθες «Πνευματικό Κέντρο Ενορίας Κιβερίου Ιερεύς Γεώργιος Νταβέλος».
Ο πατέρας Γεώργιος Νταβέλος, υπήρξε για τον τόπο μας, για την τοπική μας Εκκλησία, μια εμβληματική φυσιογνωμία, που σημάδεψε με το πέρασμά του τη ζωή του χωριού μας.
Αρωγός στις αγωνίες και τις ανησυχίες των νέων ανθρώπων της περιοχής μας, πάντα πρόθυμος να σταθεί στο πλευρό των κατοίκων του τόπου μας, χωρίς γογγυσμό ή διαμαρτυρία μοιραζόταν τις χαρές και τις λύπες όλων, έχοντας πάντα μια καλή κουβέντα για τον καθένα.
Με λόγο καταλλαγής είχε τον τρόπο του να κατευνάζει τα πάθη όταν έβλεπε ότι ξέφευγαν από τα όρια και να δαμάζει τις αντιπαλότητες όταν υπερφορτιζόμενες εκτρέπονταν σε δύσκολες καταστάσεις. Κατηχητικά σε όλη την περιοχή, εξομολογητικό έργο, πάντα κοντά σε όσους τον είχαν ανάγκη.
Το πλούσιο και πολύμορφο έργο που αφήνει πίσω του, το αποδεικνύει η άσβεστη ανάμνηση της μνήμης του και η παρουσία όλων μας στη σεμνή τελετή σεβασμού και αναγνώρισης.
Ο παπα-Γιώργης εξέφρασε έμπρακτα και υλοποίησε το Λόγο του Θεού για αγάπη και αλληλοβοήθεια μεταξύ των ανθρώπων και απέδειξε στην πράξη το τι σημαίνει ο πραγματικός ρόλος της ζώσας Εκκλησίας στους δύσκολους καιρούς μας.
Ρόλος, που οφείλει να ενώνει και όχι να χωρίζει, να συνδέει τους ανθρώπους και όχι να τους διαιρεί.
Ρόλος, που σε περίπλοκους καιρούς όπως οι σημερινοί, γίνεται ακόμη εμφατικότερος και επιτακτικότερος.
Ώστε η Εκκλησία να εξακολουθήσει να είναι το αποκούμπι των ανθρώπων, η καταφυγή τους, σε κάθε δυσκολία, σε κάθε δυσχερή στιγμή τους.
Γιατί η Εκκλησία ως η ζώσα παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού επί της γης, ως ο θεόπνευστος θεσμός μεταξύ των ανθρώπων, αυτό οφείλει να πράττει.
Να ανταποκρίνεται στις εξελισσόμενες κοινωνικές συνθήκες σύμφωνα με τις απαιτήσεις των καιρών και κατά τις ανάγκες των ανθρώπων.
Γιατί αυτή είναι η δύναμή της. Και χθες και σήμερα και πάντα.
Αυτή την αντίληψη για το διαχρονικό ρόλο της Εκκλησίας εξέφρασε και εκπροσώπησε με το παράδειγμά του ο πατέρας Γεώργιος Νταβέλος."
Δημήτρης Κρίγγος
Αντιδήμαρχος Άργους Μυκηνών
