Η Ελλάδα τελείωσε...

Γράφει ο Ιάκωβος Ιωάννου

Έχει γίνει τόσο μεγάλη ζημιά στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια που αναρωτιέμαι πως κρατάμε την ψυχραιμία μας, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι, ο κοινωνικός ιστός της χώρας έχει διαβρωθεί και εξαθλιωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε δεν είναι πια ικανός για τίποτα: ούτε να διαμαρτυρηθεί, ούτε να διαδηλώσει, ούτε φυσικά να επαναστατήσει.
«Η ύφεση (depression), στην οποία έχει βυθιστεί η Ελλάδα από το 2009, είναι ιστορικά σχεδόν μοναδική, όσον αφορά το μέγεθος και τη κτηνωδία της. Αποτελεί θαύμα το γεγονός ότι, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, η Ελλάδα λειτουργεί ακόμη δημοκρατικά, έστω σε κάποιο βαθμό» (P. Krugman, σε πρόσφατη ομιλία του στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης).

Η Ελλάδα έχει τελειώσει, φαίνεται πια από παντού. Η πολιτική και κοινωνική χρεοκοπία που προηγήθηκε της οικονομικής, φτάνει στα τελευταία της στάδια – με τη διαπλοκή και τη διαφθορά να έχουν καλύψει σχεδόν ολόκληρο το κομματικό τοπίο.

Υπάρχουν πλέον ελάχιστες ελπίδες αποφυγής του μοιραίου (πτώχευση και παράλληλο νόμισμα στο ευρώ, εάν όχι πληθωριστική δραχμή), εάν εξαιρέσει κανείς τυχόν εξωτερικές εξελίξεις. Λογικά επομένως ο αμερικανός οικονομολόγος απορεί για το ότι λειτουργεί ακόμη η Δημοκρατία, αν και σε κάποιο μικρότερο βαθμό, όπως ο ίδιος επισημαίνει.

Η αιτία είναι ίσως το ότι, η αριστερά στην Ελλάδα έχει ηττηθεί κατά κράτος, προδίδοντας μόνη της τον εαυτό της και τα ιδανικά της, ενώ τα εθνικιστικά κινήματα είναι εξαιρετικά «υποτονικά» για να μην τα χαρακτηρίσω διαφορετικά – σε αντίθεση με όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας, οι οποίες βιώνουν πολύ λιγότερα προβλήματα.

Το γεγονός αυτό προκαλεί μεγάλες απορίες σε μία σειρά ερευνητών της ελληνικής κρίσης, οι οποίοι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι, ο κοινωνικός ιστός της χώρας έχει διαβρωθεί ή/και εξαθλιωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε δεν είναι πια ικανός για τίποτα. Ούτε να διαμαρτυρηθεί, ούτε να διαδηλώσει, ούτε να επαναστατήσει, ούτε καν να κατευθυνθεί προς τα άκρα δεξιά ή αριστερά.

Αντίθετα, ακόμη και στην ευημερούσα Γερμανία παρατηρείται άνοδος των εθνικιστικών κομμάτων, των έντονα δεξιών (AfD) ή αριστερών (Die Linke), με τη δημιουργία ακόμη περισσότερων. Παράδειγμα το «κίνημα της ταυτότητας», το οποίο έχει τις ρίζες του στη Γαλλία, έγινε διάσημο στην Αυστρία και αναπτύσσεται πια στη χώρα της καγκελαρίου.Διακριτικό του σήμα το ελληνικό Λάμδα σε μία κίτρινη σημαία, από το κινηματογραφικό έργο «Οι 300» Σπαρτιάτες του Λεωνίδα! (εικόνα).


Συνεχίζοντας, δεν έχω απολύτως τίποτα εναντίον του πρωθυπουργού, ενώ ζήτησα την παραίτηση του απλά και μόνο για το καλό της Ελλάδας –θεωρώντας πως είναι μία από τις ελάχιστες λύσεις που έχει στη διάθεση της η πατρίδα μας. Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι, δεν ήταν δική του δουλειά να αποφασίσει πως δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση στην πολιτική λιτότητας που επιβάλλουν κτηνωδώς οι δανειστές σε όλες τις κυβερνήσεις-υποχείρια τους, μετά την υπαγωγή μας στο ΔΝΤ.

Άλλωστε, στη βασικότερη χρονική στιγμή της διαπραγμάτευσης, ο ίδιος δρομολόγησε πολύ σωστά ένα δημοψήφισμα – έτσι ώστε να αποφασίσουν οι Πολίτες εάν ήθελαν τη συνέχεια της γερμανικής κατοχής και της πολιτικής λιτότητας ή όχι. Μίας πολιτικής που καταστρέφει μεθοδικά την οικονομία της χώρας, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της. Μίας πολιτικής που έχει στόχο τη μετατροπή των Ελλήνων σε σκλάβους χρέους των δανειστών, χωρίς καμία απολύτως προστασία από το διαλυμένο πλέον κοινωνικό τους κράτος και τη Δικαιοσύνη. Μίας πολιτικής που χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως απροστάτευτο πειραματόζωο, για να μπορέσει μετά να εφαρμοσθεί χωρίς λάθη στους Πολίτες των άλλων χωρών.

Στα πλαίσια αυτά οι Έλληνες αποφάσισαν με πλειοψηφία 61,5% εναντίον της συγκεκριμένης πολιτικής, αναλαμβάνοντας όλο το ρίσκο, ακόμη και αυτό της εξόδου από την Ευρωζώνη – παρά τις κλειστές τράπεζες και τις άλλες απειλές εκ μέρους τόσο της εγχώριας, όσο και της διεθνούς ελίτ, συμπεριλαμβανομένου του ευρωπαϊκού ιερατείου. Ως εκ τούτου, ο πρωθυπουργός δεν είχε κανένα δικαίωμα να τους αγνοήσει, αποφασίζοντας μόνος του εάν υπάρχει εναλλακτική λύση ή όχι.

Αυτή ήταν η εντολή των Πολιτών, ενώ η δική του δουλειά ήταν να ακολουθήσει τη μαζική κινητοποίηση, σεβόμενος αυτούς που τον έφεραν στην εξουσία πιστεύοντας τις προεκλογικές του δεσμεύσεις – όλους εκείνους, για τους οποίους αποτελούσε την τελευταία ελπίδα.

Δεν είχε το δικαίωμα σε καμία περίπτωση να δολοφονήσει αυτήν την ελπίδα, επιλέγοντας την πολιτική του καριέρα εις βάρος της πατρίδας του – κάτι που δεν θα του συγχωρήσουν ποτέ οι Έλληνες, όσες δεκαετίες και αν περάσουν, όσο συμπαθής και αν τους είναι. Μπορεί βέβαια να είμαι άδικος και να κάνω λάθος εκτιμήσεις, αλλά αυτή είναι η άποψη μου – την οποία θεωρώ υποχρέωση μου να αναφέρω δημόσια, ανεξάρτητα από το κόστος.