Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
από φωνή
από τροφή
από άλογο
από σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος;
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.
Μ. Κατσαρός
17 Νοέμβρη 2016: Κλείνουν αισίως 43 χρόνια από τη νεανική και λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου, τον καθυστερημένο Ελληνικό Μάη του ’73.
Τίποτα πλέον δεν φαίνεται να θυμίζει κάτι από το πολιτικό τοπίο της σύγκρουσης εκείνων των ημερών: Από τη μια μεριά, στη θέση της χούντας των συνταγματαρχών υπάρχει μια «δημοκρατικά εκλεγμένη Κυβέρνηση της Αριστεράς», κρυφό όνειρο τόσων γενιών αγωνιστών που πάλεψαν για ψωμί και ελευθερία. Από την άλλη, στη θέση της πίστης και του ενθουσιασμού των φοιτητών και της νεολαίας που αποφάσισαν να αναμετρηθούν στα ίσια με τα τανκς της χούντας, επικρατεί σε μεγάλο βαθμό η απογοήτευση και η αίσθηση της διάψευσης για τις ελπίδες που καλλιεργήθηκαν και τα οράματα που προδόθηκαν.
Υπάρχουν ωστόσο και κάποιες αναλογίες του τότε με το σήμερα, που κάνουν την εξέγερση του Νοέμβρη να φαντάζει διαχρονικά επίκαιρη, πέρα από τα αιτήματα αποκατάστασης της δημοκρατίας: Πρόκειται για το αυθόρμητο και απρόβλεπτο χαρακτήρα της εξέγερσης, για τη μαζική είσοδο του κινούμενου πλήθους στην πολιτική σκηνή, για τη στιγμή που οι μεμονωμένοι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε κοινωνική δύναμη και γράφουν την ιστορία τους για λογαριασμό τους, παρασέρνοντας στο διάβα τους κάθε κατεστημένη εξουσία, είτε αυτή στηρίζεται στη βία της φυσικής καταστολής, είτε στηρίζεται στον εκβιασμό του «δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική».
Το Νοέμβρη του ’73, η «γενιά του Πολυτεχνείου» δεν συμβιβάστηκε με τα ψίχουλα δημοκρατίας, και απέρριψε στην πράξη τη νόθα φιλελευθεροποίηση των Παπαδόπουλου – Μαρκεζίνη και τους έστειλε στα αζήτητα της Ιστορίας. Χωρίς να ταυτίζουμε τη χούντα του '67 με το οποιοδήποτε κοινοβουλευτικό καθεστώς, ακόμα και με ένα μνημονιακό κοινοβουλευτικό καθεστώς «εκτάκτου ανάγκης», όπως το σημερινό, δικαιούμαστε να θέσουμε ένα ερώτημα: Γιατί θα πρέπει η γενιά του 2016 – αλλά και η γενιά των πατεράδων τους – να συμβιβαστούν με την προοπτική του μισού μισθού και της μισής ζωής, ή μάλλον της αναλώσιμης ζωής στο βωμό μιας δήθεν «δίκαιης ανάπτυξης» που δεν έρχεται ποτέ;
Όλοι και όλες στις διαδήλωσεις για τα 43 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου!
Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση (ΑΡΚ)
Οι ίδιες οι ιδέες του πολιτικού αγώνα ως εγγυητή της δημοκρατίας έχουν παραχωρήσει τη θέση τους σε μια αίσθηση απαξίωσης της πολιτικής και κάθε μορφής συλλογικής διεκδίκησης, που απειλεί να γενικευτεί και να δηλητηριάσει κάθε κοινωνική αντίσταση. Η συνθηκολόγηση της Κυβέρνησης Σύριζα το καλοκαίρι του 2015 δεν οδήγησε απλά στην υπογραφή ενός ακόμα επαχθούς μνημονίου, που εξαθλιώνει ακόμα περισσότερο τη μεγάλη πλειοψηφία και οδηγεί στη μετανάστευση χιλιάδες νέους κάθε χρόνο: οδήγησε στη μαζική απογοήτευση και αποστράτευση χιλιάδων αγωνιστών της αριστεράς, αλλά και απλών ανθρώπων που διαπιστώνουν με θλίψη ότι τίποτα δεν άλλαξε στη μίζερη ζωή τους με την πρώτη-φορά-κυβέρνηση-Αριστεράς, ότι το «νέο» κυβερνά πλέον σε αγαστή σύμπλευση με το «παλιό», ότι ακόμα και το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» ήταν τελικά παραμύθι για μικρά παιδιά.
Υπάρχουν ωστόσο και κάποιες αναλογίες του τότε με το σήμερα, που κάνουν την εξέγερση του Νοέμβρη να φαντάζει διαχρονικά επίκαιρη, πέρα από τα αιτήματα αποκατάστασης της δημοκρατίας: Πρόκειται για το αυθόρμητο και απρόβλεπτο χαρακτήρα της εξέγερσης, για τη μαζική είσοδο του κινούμενου πλήθους στην πολιτική σκηνή, για τη στιγμή που οι μεμονωμένοι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε κοινωνική δύναμη και γράφουν την ιστορία τους για λογαριασμό τους, παρασέρνοντας στο διάβα τους κάθε κατεστημένη εξουσία, είτε αυτή στηρίζεται στη βία της φυσικής καταστολής, είτε στηρίζεται στον εκβιασμό του «δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική».
Το Νοέμβρη του ’73, η «γενιά του Πολυτεχνείου» δεν συμβιβάστηκε με τα ψίχουλα δημοκρατίας, και απέρριψε στην πράξη τη νόθα φιλελευθεροποίηση των Παπαδόπουλου – Μαρκεζίνη και τους έστειλε στα αζήτητα της Ιστορίας. Χωρίς να ταυτίζουμε τη χούντα του '67 με το οποιοδήποτε κοινοβουλευτικό καθεστώς, ακόμα και με ένα μνημονιακό κοινοβουλευτικό καθεστώς «εκτάκτου ανάγκης», όπως το σημερινό, δικαιούμαστε να θέσουμε ένα ερώτημα: Γιατί θα πρέπει η γενιά του 2016 – αλλά και η γενιά των πατεράδων τους – να συμβιβαστούν με την προοπτική του μισού μισθού και της μισής ζωής, ή μάλλον της αναλώσιμης ζωής στο βωμό μιας δήθεν «δίκαιης ανάπτυξης» που δεν έρχεται ποτέ;
Όλοι και όλες στις διαδήλωσεις για τα 43 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου!
Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση (ΑΡΚ)
