«Μια χώρα ήµερη, µε γη αφράτη και παχιά, σάρκα όλο χυµό, που στέκεται παραδοµένη ολοχρονίς, ατάραχα, στη µυστική κυοφορία. Η ευλογηµένη τούτη χώρα είναι ο κάµπος ο Αργολικός» περιγράφει µε έναν ξεχωριστό τρόπο ο Άγγελος Τερζάκης στην «Πριγκίπισσα Ιζαµπώ», αν και για τον έµπειρο πορτοκαλοπαραγωγό Χαρίλαο Μακρή ευλογηµένοι είναι οι άνθρωποι, όχι τα χώµατα. «Οι άνθρωποι κάνουν το καλύτερο και το χειρότερο» , συµπληρώνει µε σηµασία ο ίδιος.
Η ισορροπία µε τη φύση είναι κάτι σαν Ευαγγέλιο για τον Χαρίλαο Μακρή, παραγωγό πορτοκαλιού από την Ήρα Αργολίδας και πρόεδρο του τοπικού συνεταιρισµού. «Το κυριότερο, όταν ασχολείσαι µε τη γη, να αντιληφθείς ότι το κτήµα δεν σου ανήκει. Όσο ανήκει σε εσένα ανήκει και στο λαγό και στη σαύρα που ζουν µέσα και µε τα οποία θα πρέπει να συµβιώσεις. Όποιος εκµεταλλεύτηκε τη γη χωρίς σεβασµό για τα πλάσµατά της, δηµιούργησε προβλήµατα».
Έτσι κυλούσε η κουβέντα µας µε τον κ. Μακρή, καθώς κατευθυνόµασταν στον πορτοκαλεώνα του. «Βλέπεις, είναι πράσινα ακόµη. ∆εν έχουν ωριµάσει. Για συγκοµιδή θα είµαστε µετά τις 15 ∆εκέµβρη», σηµειώνει ο ίδιος. Καθώς φαίνεται, οι πορτοκαλιές περιµένουν φέτος τα Χριστούγεννα για να στολιστούν, µεγαλώνοντας την ανυποµονησία των παραγωγών, που κανονικά έπρεπε να µαζεύουν αυτή την περίοδο.
Ένας τεράστιος λαβύρινθος από πορτοκαλιές είναι ολόκληρος ο Αργολικός κάµπος. Πανέµορφος και δύσκολος µαζί. «Εσύ θα χαθείς εδώ µέσα» µου λέει ο κ. Μακρής. «Εµείς ξέρουµε το χωράφι σαν την παλάµη µας. Ξέρουµε όλα τα δέντρα του χωραφιού µας. Ποιο είναι χαλασµένο. Πού έχουµε φυτέψει µικρό δέντρο. Χτες πήγα και λιπάριζα 30 δέντρα που έχω φυτέψει. Τα είχα στο µυαλό µου. Η αγάπη για ένα δέντρο που φύτεψες και βλέπεις να µεγαλώνει, φροντίζοντάς το σαν παιδί, είναι ένα από τα θετικά του επαγγέλµατος. ∆εν έχεις να κάνεις µε άψυχα πράγµατα. Ο κόσµος νοµίζει ότι δεν έχουν ψυχή, δεν είναι όµως έτσι».
Ο Χαρίλαος Μακρής είναι από µικρό παιδί στα πορτοκάλια: «Πήγαινα µε τον πατέρα µου στα κτήµατα από 12 χρονών. Τότε υπήρχε µια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία. Σου έλεγε ο πατέρας σου: Πάρε το µηχανάκι και πήγαινε πότισε, όχι έλα να µε βοηθήσεις». Μας διηγείται και γελά αναλογιζόµενος τη διαφορά µε το σήµερα. «Είχαµε γίνει άντρες στα 17 µας. Ταΐζαµε οικογένεια και αυτό µας έκανε να αγαπήσουµε τη γη».
Διαβάστε αναλυτικό ρεπορτάζ στο περιοδικό Αγρόκτημα που κυκλοφορεί μαζί με την Agrenda.
