Έστελναν ανεπίδοτα μηνύματα με τα μικρά πουλιά που έρχονταν στα κάγκελα των παραθύρων. Τα πουλιά εγκλωβίζονταν στους σκοτεινούς θαλάμους για να αποφύγουν τις ριπές του ανέμου.
Οι φυλακισμένοι όμως του Ιτς Καλέ, του εσωτερικού κάστρου, όπως έμεινε να λέγεται από τότε που ήταν εδώ οι Οθωμανοί, τα βοήθαγαν να φύγουν, να πετάξουν μακριά. Ο Νοέμβρης ήταν από τους πρώτους σκληρούς μήνες του χειμώνα που έρχονταν κάθε χρόνο δριμύς στην Ακροναυπλία. Σε τούτα δω τα ύψη άντεχαν μόνο αετοί και αγριοπούλια.
Πολιτικοί κρατούμενοι. Νοέμβρης του '63.Ο Δημήτρης είναι εδώ και πέντε χρόνια φυλακισμένος για τις ιδέες του. Καθισμένος στο κρεβάτι, ακούει τους ήχους του θαλάμου και νιώθει ένα πλήθος πραγμάτων να κινούνται, ένα σύμπαν από μικρολεπτομέρειες: το αίμα που κυλάει στις φλέβες τους, ανάσες με πολλούς διαφορετικούς ρυθμούς, τη μυρωδιά της υγρασίας που απλώνεται στους τοίχους, τη σκόνη που αιωρείται, το γουργούρισμα της κοιλιάς.
«Το τελευταίο βέβαια, δεν είναι μικρολεπτομέρεια», σκέφτεται, «είναι μεγάλη πείνα».
Κάποιος του είπε χθες πως κάτω, στο Ναύπλιο, ακούγεται ο ήχος από τα άδεια πιάτα τους όταν τα χτυπούν απελπισμένοι στα κάγκελα. Κι οι μανάδες λένε στα παιδιά να φάνε όλο το φαΐ τους, γιατί αλλιώς θα έρθει να τα πάρει ο δεσμοφύλακας και θα τα κλείσει μέσα, με τους εγκληματίες.
Θα 'θελε να τις πιάσει μία μία, τούτες τις μανάδες, και να τους φωνάξει: «Κυράδες, έχουμε και εμείς παιδιά και έγκλημα δεν κάναμε κανένα. Θα τους πω, να ξέρουν, πως είμαι δάσκαλος. Πως είμαι εδώ μέσα γιατί βλέπω τα πράγματα αλλιώς», λέει απαρηγόρητος στον εαυτό του.
Από τότε που έχτισαν το μεγάλο ξενοδοχείο στην Ακροναυπλία, νιώθουν δυο φορές φυλακισμένοι. Νιώθουν σαν αγκάθια δίπλα στα νεοφυτεμένα ρόδα των παρτεριών του. Κι ήρθε κι η απόφαση από τον διοικητή, να «τραγουδάνε χαμηλοφώνως» στις βραδινές συνάξεις τους, γιατί ενοχλούνται οι πελάτες του ξενοδοχείου όταν ακούν τραγούδια.
Απόψε, αυτή την κρύα νύχτα του Νοέμβρη θα τραγουδήσουν ψιθυριστά το «Αν είσαι μάνα και πονείς, έλα μια μέρα να με δεις». Η σκέψη και μόνο της αγκαλιάς ενός ανθρώπου τούς ζεσταίνει. Θα ακούνε πάλι τις ιστορίες που τους λέει ο Στάθης, με το φάντασμα του Κολοκοτρώνη, που, όπως ισχυρίζεται, κυκλοφορεί ανάμεσά τους. Κι ας ήταν ο Γέρος φυλακισμένος απέναντι, στο Παλαμήδι.
Εμαθε από τον Κωστή πως αυτά τα Χριστούγεννα του ’63 θα απελευθερωθούν όλοι. Θα υπογραφεί, λέει, μια τέτοια διαταγή κι η φυλακή θα κλείσει. Ομως δεν το πολυπιστεύει, γι' αυτό δεν στέλνει μήνυμα στους δικούς του. Πολλές φορές τούς το έταξαν, πολλές φορές τούς το είπαν. Κι έμενε η χαρά η δική του και της οικογένειας ανεκπλήρωτη. «Δυο μήνες είναι, θα περάσουν. Δυο μήνες είναι, θ' αντέξω», λέει και ξαναλέει.
Καμιά φορά φαντάζεται τον εαυτό του ελεύθερο μετά από χρόνια, να γυρνά με τα παιδιά του στο Κάστρο. Στο Ιτς Καλέ. Ονειρεύεται πως είναι ηλικιωμένος και εκείνα μεγάλα και δυνατά, και μπορούν ελεύθερα να πιστεύουν σε ό,τι θέλουν και κυρίως στον εαυτό τους.
Θα τους πει πως ανάμεσα σ' αυτές τις πέτρες φυλακίστηκαν σπουδαίοι άνθρωποι. Θα ανέβει μαζί τους τα 330 σκαλιά μέχρι την πύλη του Σαγγρέδου. Κι η πινακίδα δεν θα γράφει φυλακή. Θα γράφει «Στρατόπεδο Συγκεντρώσεως ανθρώπων που είναι φυλακισμένοι για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις». Θα 'ρθουν ένα Νοέμβρη, σαν και τώρα. Τα ρόδα θα είναι σπαρμένα παντού, θα ανθίζουν μέσα από κάθε χαραμάδα, και μέσα από τις ρωγμές των πέτρινων τοίχων καινούργια βλαστάρια θα υπόσχονται μεγάλα λευκά τριαντάφυλλα.
Ετσι κοιμάται κάθε βράδυ, μ’ ένα λευκό τριαντάφυλλο καρφιτσωμένο στα όνειρά του.
*Οι τελευταίοι πολιτικοί κρατούμενοι αποφυλακίστηκαν πράγματι τον Δεκέμβρη του ’63. Από τις αρχές του Νοέμβρη ήξεραν πως θα φύγουν. Δυο χρόνια μετά, οι φυλακές του Ιτς Καλέ κατεδαφίστηκαν.
Στη φυλακή της Ακροναυπλίας, κατά βάση βρέθηκαν άνθρωποι, όχι επειδή είχαν διαπράξει κάποιο ποινικό αδίκημα, αλλά για τις πολιτικές τους απόψεις. Το ξενοδοχείο «Ξενία» είναι σήμερα εγκαταλελειμμένο και ερειπωμένο.
Πηγή: efsyn.gr
