Τα παιδιά στο Λυγουριό τραγούδησαν για το Πολυτεχνείο

Ο Προοδευτικός Σύλλογος Λυγουριού "Ο Καββαδίας" διοργάνωσε μια μουσική εκδήλωση με τίτλο "Τα παιδιά τραγουδούν για το Πολυτεχνείο", την Παρασκευή 18 Νοεμβρίου, στο Λυγουριό. 

 Τη βραδιά παρουσίασε η παιδική-εφηβική χορωδία του Συλλόγου υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Γιάννη Νικολόπουλου, πλαισιωμένη από νεανικό ορχηστρικό σχήμα που απαρτιζόταν από τους Νίκο Γαβριηλίδη, Μενέλαο Σαρρή, Αλέξανδρο Δρίτσα και Αντρέα Ιωάννου. Παράλληλα, διανθίστηκε με ποιήματα και σχετικό οπτικοακουστικό υλικό.

Τα παιδιά ταξίδεψαν μελωδικά το κοινό, που γέμισε την κεντρική αιθουσα του Πνευματικού Κέντρου Αγίου Βασιλείου, τιμώντας έτσι τους νεκρούς του Πολυτεχνείου.

Ας μην αφήσουμε λοιπόν τα παιδιά μας να τους ξεχάσουν.

Και...πώς θυμίζεις άραγε σε έναν ενήλικα, τι ήταν το Πολυτεχνείο…

Ίσως αφήνοντας ένα παιδί να αφηγηθεί…

"ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ
(Δημήτρης Ραβάνης-Ρεντής)

Ναι, έρχομαι από ΕΚΕΙ.
Τι μέρα είναι σήμερα;
Απ’ την Τετάρτη μπήκα μέσα.
Τι να σας πω;
Κόσμος πολύς στα κάγκελα, στο δρόμο, στην αυλή,
στα κάγκελα δεμένα χέρια,
χέρια, πλακάτ, κεφάλια, όπλα,
τι να σας πω;
Και βέβαια είχε αίμα.
Μήπως έχετε ένα τσιγάρο;
Τ’ αφήσαμε ΕΚΕΙ τα τσιγάρα,
πολλά τσιγάρα
κι ένα ταψί με κριθαράκι που μας έφερε η γριά.
Μήπως έχετε ένα ηρεμιστικό;
Ή, καλύτερα, ένα τσιγάρο.
Μα, ναι… Ήμουνα ΕΚΕΙ.
Τι να σας πω;
Δυο χιλιάδες; Τρεις χιλιάδες;
κι άσε τους έξω…
Όχι, το αίμα δεν είναι δικό μου.
Βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ
απ’ την Τετάρτη… ή την Τρίτη;
Στα κάγκελα δεμένα χέρια, πρόσωπα, πλακάτ,
με το φορείο φέραν μια κοπέλα.
Όχι, δεν ξέρω πόσων χρονών.
Όχι, δε φαινότανε το πρόσωπό της.
Όχι, σας λέω, το αίμα δεν είναι δικό μου…
Τι σας έλεγα; Για την κοπέλα.
Όχι, δεν ξέρω πώς τη λένε.
Ναι, ήμουνα ΕΚΕΙ.
Κανείς δεν ήθελε να φύγει.
Τα τανκς στεκόντουσαν στην πόρτα,
έξω απ’ τα κάγκελα,
όχι, μέσα απ’ τα κάγκελα,
όχι… έξω…
Μα, βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ.
Τι να σας πω;
Όχι, δεν θέλω επίδεσμο, το αίμα δεν είναι από μένα..,
Δύο φαντάροι μ’ έκρυψαν σ’ ένα σκουπιδοτενεκέ
Χέρια δεμένα στις ερπύστριες,
μάτια, μαλλιά,
τα μάτια στα κάγκελα,
ανάμεσα στα κάγκελα…
Μόνο να ξημερώσει, λέγαμε…
Και βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ.
Πώς να τα πω με τη σειρά;
Πέρασαν κι άλλοι από δω;
Κάτι κορίτσια, κάτι αγόρια…
Και βέβαια είχαμε νεκρούς.
Τι θα πει «πόσους;»
Όχι, το αίμα δεν είναι δικό μου,
δε θέλω επίδεσμο…
Με συγχωρείτε, πρέπει να πηγαίνω,
η μάνα μου θ’ ανησυχεί.
Τι να σας πω;
Δεν ξέρω…
Μα ναι…
ήμουνα ΕΚΕΙ…"