Οι προσδοκίες αυτές περί «εξόδου στο ξέφωτο» της καπιταλιστικής ανάκαμψης και το τεχνητό κλίμα ευφορίας, που περιλαμβάνει και μια σειρά από άλλες πλευρές όπως π.χ. για τη «θετική επίδραση» που είχε στην κοινωνία και στις «αγορές» ο ανασχηματισμός, όχι μόνο δεν αποτελούν πηγή αισιοδοξίας για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα αλλά πρέπει να σημάνουν πραγματικό συναγερμό στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.
Και μόνο μια απλή ματιά στα μέτρα που περιλαμβάνει η δεύτερη «αξιολόγηση», μέτρα που προστίθενται σε όλα τα προηγούμενα των τριών μνημονίων, είναι αρκετή για να καταρρίψει το μεγάλο ψέμα που αναπαρήγαγε και χτες η κυβερνητική προπαγάνδα, πως οι εξελίξεις στο Γιούρογκρουπ αποδεικνύουν τάχα ότι «η ρύθμιση του χρέους είναι ένας εφικτός στόχος, χωρίς να δοθεί σε αντάλλαγμα η κοινωνική συντριβή».
Τα μέτρα αυτά - «προαπαιτούμενα» για το θετικό κλείσιμο της «αξιολόγησης» - περιλαμβάνουν: τη σφαγή στα εργασιακά δικαιώματα, το χτύπημα στο συνδικαλιστικό κίνημα, το άνοιγμα των ομαδικών απολύσεων, τη «νομιμοποίηση» της εργασιακής ζούγκλας και τους «υπο-κατώτερους» μισθούς, τη συντριβή των επιδομάτων, μαζί με όλα τα υπόλοιπα που κατ' επανάληψη έχουν απαιτήσει οι επιχειρηματικοί όμιλοι, ως προϋποθέσεις για την ανάκαμψη της κερδοφορίας τους, όπως το ξεκαθάρισμα του τοπίου, με τις ρυθμίσεις για τα «κόκκινα» δάνεια για να πάρει μπρος η καπιταλιστική οικονομία, τις «απελευθερώσεις» στην αγορά Ενέργειας, το «άνοιγμα» επαγγελμάτων και νέων πεδίων κερδοφορίας, τη συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων κ.ο.κ.
Αλλά και τα χτεσινά πανηγύρια της «Αυγής» από το πρωτοσέλιδό της, πως «η εξέλιξη αυτή θα επιτρέψει και την πλήρη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, κάτι που, με τη σειρά του, θα καταστήσει δυνατή την ένταξη της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ», κάθε άλλο παρά εφησυχασμό και αισιοδοξία μπορούν να γεννάνε στον ελληνικό λαό. Η παραμονή του ΔΝΤ σηματοδοτεί νέα μέτρα, χωρίς να αποκλείεται και ένα τέταρτο μνημόνιο. Η συζήτηση για το χρέος δεν αφορά τα λαϊκά στρώματα, αλλά αποκλειστικά τους επιχειρηματικούς ομίλους, τη δυνατότητα πρόσβασής τους σε φτηνό χρήμα, ώστε να ξαναπάρει μπρος η μηχανή της καπιταλιστικής κερδοφορίας, σε συνδυασμό βέβαια και με το τσάκισμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων, που αποτελεί τη μόνη «σταθερά» κυβέρνησης και θεσμών στα διάφορα σενάρια και παζάρια.
Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, που βρίσκονται μόνιμα στο στόχαστρο και των νέων μέτρων, όχι μόνο δεν έχουν λόγους να πανηγυρίζουν μαζί με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του και να ελπίζουν να δουν «φως» στα αντιλαϊκά παζάρια, αλλά πρέπει να οργανώσουν την πάλη ενάντιά τους το συντομότερο δυνατό, ξεκινώντας από την προετοιμασία των απεργιακών κινητοποιήσεων που είναι μπροστά, κάνοντάς την δική τους υπόθεση. Μόνο σ' αυτό το δρόμο, της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τους στόχους του, υπάρχει ελπίδα για εκείνους.
Τ.Ε ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ
