Επί της ουσίας, η Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου είχε ως αποστολή της να αποτυπώσει με ακρίβεια το συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων στο εσωτερικό της Επανάστασης, δίνοντας την ηγεσία σ’ εκείνη την τάξη – ή ταξική συμμαχία – που ήταν ή που μπορούσε στη συγκεκριμένη στιγμή να αποδειχτεί η ισχυρότερη, η πιο συγκροτημένη, η πιο οργανωμένη πολιτικά και ιδεολογικά.
Η Συνέλευση της Επιδαύρου – γράφει ο Τ. Βουρνάς- «δεν ήταν στην ουσία αντιπροσωπευτικό σώμα του μαχόμενου ελληνικού λαού, αλλά κατασκεύασμα του αρχοντολογιού. Στη Ρούμελη και στην Υδρα, οι αντιπρόσωποι διορίστηκαν από τα τοπικά κοτζαμπάσικα διοικητικά όργανα, ενώ στο Μοριά έγιναν διορισμοί από την πελοποννησιακή Γερουσία και διενεργήθηκαν ψευτοεκλογές».
Την Πρωτοχρονιά του 1822, η Εθνοσυνέλευση διακήρυξε την ανεξαρτησία του ελληνικού έθνους, που ήταν η πρώτη επίσημη πράξη της επαναστατημένης Ελλάδας.
«Το ελληνικό Εθνος – έγραφε το σχετικό ντοκουμέντο- το υπό τη φρικώδη οθωμανικήν δυναστείαν, μη δυνάμενον να φέρη τον βαρύτατον απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας κηρύττει σήμερον διά των νομίμων παραστατών του εις εθνικήν συνηγμένην συνέλευσιν ενώπιον θεού και ανθρώπων την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν».
Ακόμη, η Συνέλευση ενέκρινε το προσωρινό πολίτευμα της Ελλάδας, όπου στα 7 τμήματά του, τα 10 κεφάλαιά του και τα 107 άρθρα του, ανάμεσα στα άλλα, κήρυσσε την ανεξιθρησκία και αναγνώριζε ως επικρατούσα θρησκεία την ορθόδοξη ανατολική, εξασφάλιζε την ισότητα των πολιτών απέναντι στο νόμο, καθιέρωνε την ελευθερία του Τύπου με μερικούς μόνο περιορισμούς και αποσαφήνιζε τον τρόπο οργάνωσης της πολιτείας. Συγκεκριμένα, προβλεπόταν να δημιουργηθούν δύο Σώματα: Το βουλευτικό, το οποίο θα αποτελούσαν 70 βουλευτές και το εκτελεστικό, το οποίο θα είχε 5 μέλη. Πρόεδρος του Εκτελεστικού – της κυβέρνησης, δηλαδή – εκλέχτηκε ο Αλ. Μαυροκορδάτος και η προεδρία στο βουλευτικό – που ήταν αξίωμα τιμητικό χωρίς εξουσία – δόθηκε στον Δ. Υψηλάντη.
