Σαν σήμερα στις 3 Δεκεμβρίου του 1822 οι Tούρκοι του Ναυπλίου, μετά από την υπογραφή συμφωνίας,παραδίδουν την πόλη και τα φρούριά της στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.
Η πτώση του Παλαμηδίου, που ανάγκασε τους Τούρκους να παραδώσουν την πόλη, οφείλεται στην από 29-11-1822 πολιορκία του Φρουρίου από τους Έλληνες και στην απειλητική προειδοποίηση του Θ. Κολοκοτρώνη προς την ηγεσία των Τούρκων.
Αιχμάλωτος των Ελλήνων, ο Γιουσούφ Τσάπαρης έστειλε επιστολή στους πολιορκημένους και τους έπεισε να υπογράψουν έντιμη παράδοση. Η συμφωνία υπογράφτηκε στις 18 Ιουνίου αλλά δεν εφαρμόστηκε. Από τη Θεσσαλία κατέβαινε η μεγάλη στρατιά του Δράμαλη και οι Τούρκοι του Ναυπλίου αναθάρρησαν. Ο Δράμαλης έλυσε την πολιορκία και πρόσθεσε ακόμα επτακόσιους άνδρες στη φρουρά της πόλης.
Μετά την καταστροφή του Μαχμούτ Δράμαλη στα Δερβενάκια, οι Έλληνες ξανάρχισαν την πολιορκία του Ναυπλίου. Δυο αυστριακά και ένα αγγλικό πλοίο που προσπάθησαν να πάνε τρόφιμα και πυρομαχικά στους Τούρκους, αιχμαλωτίστηκαν από ελληνικά πολεμικά. Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1822, ο τουρκικός στόλος που έσπευδε να βοηθήσει τους πολιορκημένους, καταναυμαχήθηκε από τον ελληνικό ανάμεσα στην Ύδρα και την Ερμιόνη. Και οι ενισχύσεις που ο Δράμαλης προσπάθησε να στείλει από την Κόρινθο, διασκορπίστηκαν. Ο κλοιός γύρω από το Ναύπλιο στένεψε.
Οι Τούρκοι θέλησαν να διαπραγματευτούν την παράδοσή τους αλλά ο Κολοκοτρώνης απέρριψε τις προτάσεις τους. Στις 29 Νοεμβρίου (1822), ο πασάς του Ναυπλίου κάλεσε σε σύσκεψη τους αξιωματικούς (φρούραρχο και αγάδες) του Παλαμηδιού. Η σύσκεψη πήρε μάκρος και συνεχιζόταν ως αργά τη νύχτα. Οι λοιποί Τούρκοι του Παλαμηδιού ανησύχησαν, επειδή οι αξιωματούχοι τους δεν είχαν έγκαιρα επιστρέψει. Αποφάσισαν να κατέβουν κι αυτοί στο Ναύπλιο, να μάθουν τι συμβαίνει. Στο Παλαμήδι έμειναν καμιά εκατοστή φρουροί, ενώ δυο Αλβανοί που βρήκαν ευκαιρία να το σκάσουν, πληροφόρησαν τους Έλληνες ότι το κάστρο ήταν ουσιαστικά αφρούρητο.
Τη νύχτα, 29 προς 30 Νοεμβρίου, έβρεχε δυνατά, ενώ η μαύρη σκοτεινιά διακοπτόταν μόνο από τις αστραπές. Οι Έλληνες πλησίασαν αθέατοι τα τείχη. Ο Μοσχονησιώτης ακούμπησε την ανεμόσκαλα που κουβαλούσε στον τοίχο της Γιουρούς ντάπιας (προμαχών «Αχιλλέας») και σκαρφάλωσε επάνω. Ο Τούρκος φρουρός περισσότερο νοιαζόταν να προφυλαχτεί από τη βροχή παρά να προσέχει τον χώρο του. Αιχμαλωτίστηκε πριν να καταλάβει, τι συμβαίνει. Στις επάλξεις ανέβηκε κι ο Στάικος Σταϊκόπουλος με τους άνδρες του. Πλησίασαν την πύλη και την άνοιξαν με μοχλό.
Στο κάστρο μπήκαν ο Αθανάσιος Σταϊκόπουλος, ο Γκουβερνάντης κι άλλοι τριακόσιοι. Πήραν από μέσα τις ντάπιες Ταβίλ και Καρά (προμαχώνες «Φωκίων» και «Θεμιστοκλής»). Μόλις τότε τους πήραν είδηση οι υπόλοιποι Τούρκοι. Ήταν αργά γι’ αυτούς. Οπισθοχώρησαν στην ντάπια Μπαζιριάν («Μιλτιάδης») κι ετοιμάστηκαν να βάλουν φωτιά στην πυριτιδαποθήκη. Τους συγκράτησε ο επικεφαλής τους. Οι Έλληνες υποσχέθηκαν να τους αφήσουν να κατέβουν κι αυτοί, ανενόχλητοι, στην πόλη. Το Παλαμήδι είχε πέσει στα χέρια των Ελλήνων, ουσιαστικά χωρίς να ριχτεί τουφεκιά.
Ξημέρωσε 30 Νοεμβρίου, εορτή του Αγίου Ανδρέα, και οι Έλληνες ανακάλυψαν μέσα στο Παλαμήδι τα ερείπια του ναού του Αγίου Ανδρέα που μόνο από την παράδοση γνώριζαν ότι υπήρχε. Τέλεσαν δοξολογία, στην οποία χοροστάτησε ο ιερέας Γ. Βελλίνης που μετείχε στις πολεμικές επιχειρήσεις. Από το πρωί της ίδιας μέρας, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είχε ανέβει στο Παλαμήδι. Έστρεψε τα κανόνια προς τα τείχη του Ναυπλίου κι έριξε πενήντα κανονιές. Μετά, έστειλε τελεσίγραφο στους Τούρκους της πόλης να παραδοθούν. Η παράδοση έγινε στις 3 Δεκεμβρίου του 1822.
