Οι επιπτώσεις της εξέλιξης της τυπογραφίας στο... ψήσιμο της ρέγκας!!!

Του Τέλη Σαμαντά

 Υποθέτω πως οι παλαιότεροι θα θυμούνται —και οι νεότεροι θα έχουν ακούσει— πως μια ρέγκα για να ολοκληρώσει την προσωπικότητα της ως μεζές είναι αναγκαίο να ψηθεί. Εξίσου, υποθέτω, γνωστό είναι πως τη ρέγκα την ψήνουμε με εφημερίδα.

Να όμως που, με το πέρασμα των χρόνων, σχεδόν εξέλιπε η «ιερή» —για πολλούς— διαδικασία αυτή, που δεν περιοριζόταν μόνο στο οικογενειακό τραπέζι αλλά εκτεινόταν μέχρι και στους εξώστες ορισμένων κινηματογράφων, και στις σχολικές αίθουσες ορισμένων —«υποβαθμισμένων», θα τα ονομάζαμε σήμερα— εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.

Τι ακριβώς όμως άλλαξε με τον χρόνο και η ρέγκα είναι δύσκολο πλέον να ψηθεί σωστά με εφημερίδα;

Μα, η ίδια η εξέλιξη της τυπογραφίας. Και εξηγούμαι: τη ρέγκα την ψήναμε με εφημερίδα γιατί το χαρτί της, με το που του βάζαμε φόκο, άρπαζε αμέσως και παρήγε έντονη φλόγα. Αυτή ακριβώς η έντονη φλόγα ήταν που προσέδιδε στη ρέγκα την πιο έντονη γεύση της και διευκόλυνε από την άλλη και το γδάρσιμο της.

Έλα όμως που εξελίχθηκε η τυπογραφία: και το χαρτί με τα χημικά που του πρόσθεσαν και τα πιο προχωρημένα μελάνια που χρησιμοποιούνται πλέον (πράγμα στο οποίο, παρεμπιπτόντως, οφείλεται και το ότι δε λερώνονται πια τα δάχτυλα μας –ασχέτως αν από ορισμένα έντυπα λερώνονται για τελείως διαφορετικούς λόγους) αφαίρεσαν από τις εφημερίδες το χαρακτηριστικό να φουντώνουν αμέσως. Αντιθέτως, αργοκαίγονται, με αποτέλεσμα και η ρέγκα να μην ψήνεται σωστά και μια κάποια οσμή από τα μελάνια –ελαφρότατη μεν, αλλά σαφής για τους ειδήμονες- να τη διαποτίζει.

Τι κάνουμε τότε, μπορεί κάποιος να ρωτήσει. Προσωπικά έχω επιλέξει τη μέθοδο του εμποτισμένου με καθαρό οινόπνευμα βαμβακιού: παράγει σχεδόν το ίδιο αποτέλεσμα, σε μικρότερο χρόνο αλλά χωρίς το χάζι της εφημερίδας που αναδιπλώνεται εξαιτίας της φωτιάς.

Προσοχή, βεβαίως: σχετικά ψηλά από το βαμβάκι η ρέγκα γιατί αλλιώς θα μυρίσει οινόπνευμα –αντί για τυπογραφικό μελάνι.

Πηγή: dimartblog.com