Της Μαρίας Δήμα
Ένα απ' αυτά τα παιδιά είναι και ο Αγγελής, ένα παιδάκι της δευτέρας γυμνασίου, ξανθό με χνούδι στα μάγουλα. Ο Αγγελής πήρε το όνομά του από τον ομώνυμο Νεομάρτυρα του Άργους, ο οποίος ήταν γιατρός και θα γιάτρευε τη μάνα του μικρού από τη δύσκολη γέννα που είχε. Εξ ου και το όνομα. Ο φίλος μας, λοιπόν, ήταν σε γενικές γραμμές ένα ήσυχο παιδάκι. Δεν προκαλούσε, δεν ήταν ατίθασος... αλλά είχε ένα κακό: πίστευε στον Άη Βασίλη.
Παραμονές Χριστουγέννων στο σχολείο, δε σταματούσε να μιλάει γι' αυτό το θέμα με τους φίλους του. Προσπαθούσε να τους πείσει για την ύπαρξη του χοντρού αγίου με το μούσι, που καβαλάει το έλκυθρο και μοιράζει δώρα, αλλά όλοι τον περιγελούσαν. ''Χαχαχα ο Αγγελής δεν πάει καλά, άκου σε τι ιστορίες πιστεύει!'', ''Ξύπνα ρε, δεκατέσσερα έφτασες κι ακόμα σ' αυτές τις αηδίες πιστεύεις;;'' ήταν μόνο λίγα απ' αυτά που του έσερναν. Όμως ο Αγγελής έκανε σαν να μην τους άκουγε. Και όντως δεν τους άκουγε. Ούτε κακία τους κρατούσε. Γιατί πίστευε ότι κι αυτοί είχαν ανάγκη τον Άη Βασίλη, και κάπως έπρεπε να τους τον δείξει.
Οι συμμαθητές του κάποια στιγμή δεν μπορούσαν να αντέξουν άλλο και απευθύνθηκαν στην καθηγήτρια της μουσικής τους. ''Κυρία'', της είπαν, ''ο Αγγελής λέει όλο κάτι παράξενα για τον Άη Βασίλη, σαν αυτά που μας λένε οι γιαγιάδες μας για να τρώμε το φαγητό μας. Πείτε του κάτι, σε εσάς έχει αδυναμία. Θα σας ακούσει. Φοβόμαστε μήπως στο τέλος χάσει το μυαλό του''. Η μουσικός, η κυρία Μελίνα, δεν παραξενεύτηκε. ''Κοιτάξτε εσείς να είστε εντάξει με τις υποχρεώσεις και τα διαβάσματά σας, και αφήστε το τι κάνει ο Αγγελής. Ο οποίος παρεμπιπτόντως έγραψε 19 στο τεστ που σας έβαλα για την πολυφωνία, κι εσείς βρε γράψατε από 11 και κάτω! Πού να το πω αυτό!”. “Μα ήταν δύσκολα, κυρία!” φώναξε επιδεικτικά ο Βαγγέλης, που είχε αναλάβει να πει και τα προηγούμενα. “Πωπωπω, δυσκολεύτηκε μωρέ το παιδί! Να κάνεις κοπάνες τρεις φορές τη μέρα, όμως, εκεί δε βλέπω να δυσκολεύεσαι! Λοιπόν, έξω απ' το γραφείο μου γιατί έχω δουλειά. Και πού 'στε. Εσείς τη δουλειά σας και ο Αγγελής τη δική του. Μη μάθω κάτι διαφορετικό γιατί θα έχετε να κάνετε με μένα'' τους έκανε και τους έδειξε με το χέρι την καρτέλα των βαθμών του τριμήνου. Όλοι κατάλαβαν, τότε, και έφυγαν βιαστικά από το γραφείο.
Η Μελίνα έκλεινε δέκα χρόνια στη δημόσια εκπαίδευση. Αθηναία, τριάντα έξι χρονών, είχε πια καταφέρει να στερεωθεί μέσα στις σχολικές αίθουσες. Όμως της έλλειπαν τα οκτώ χρόνια που δούλευε σε ωδείο προτού διοριστεί ως καθηγήτρια μουσικής. Εκείνα τα χρόνια την έκαναν άξια μουσικό, εκείνα της χάρισαν την υπέρμετρη αγάπη της για το πιάνο, κι εκείνα της καλλιέργησαν το ταλέντο να κρίνει ποιος έχει ταλέντο στη μουσική και ποιος όχι. Εκείνο το ταλέντο είχε δει και στον Αγγελή, κάθε φορά που πατούσε τα πλήκτρα του πιάνου και της έπαιζε την ''Οδό Ονείρων'' του Χατζιδάκι.
Και την οικογένεια του παιδιού την αγαπάει πολύ. Θυμάται πάντα τη μητέρα του, που απ' όταν το παιδί ξεκίνησε το γυμνάσιο την είχε πιάσει και της είχε πει: ''Κυρία Μαχαιρά, μην το πιέσετε το παιδί μου στη μουσική. Το στέλνω, βέβαια, πιάνο σ' ένα ωδείο στο Ναύπλιο, πάει καλά, αλλά θέλω να μην πιέζεται. Έχει ελαφρύ αυτισμό, αλλά είναι πάντα συνεργάσιμος. Το ότι ζούμε μακριά απ' το ειδικό σχολείο και δουλεύουμε ακόμα πιο μακριά, δε μας επέτρεψε να τον στείλουμε σε ένα τέτοιο χώρο. Όμως νομίζω ότι δεν το χρειάζεται τόσο πολύ. Κι αν τον βοηθήσετε κι εσείς, ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά. Θέλω να με σεβαστείτε, σας παρακαλώ, με όλο το θάρρος'' της είχε πει. Και η ίδια το εκτίμησε αυτό υπέρ του δέοντος.
Χτύπησε το κουδούνι του διαλείμματος και η Μελίνα την επόμενη ώρα είχε μάθημα. Ξεκίνησε να πηγαίνει προς το αμφιθέατρο που είχε αφήσει τα πράγματά της και τον καφέ της, για να ετοιμαστεί. Ανοίγοντας την πόρτα, άκουσε τη μελωδία της ''Όμορφης Πόλης'' του Θεοδωράκη, απ' το πιάνο. ''Αυτός είναι σίγουρα ο Αγγελής'' είπε από μέσα της. Και προχωρώντας μερικά βήματα, τον αντίκρισε να παίζει στο πιάνο. Χαμογέλασε, τον άφησε να τελειώσει, και όταν τελείωσε, τον χειροκρότησε μόνη της.
Ο Αγγελής πετάχτηκε, δεν την είχε δει. ''Μπράβο σου!'', του είπε. ''Σας ευχαριστώ πολύ κυρία Μελίνα! Χθες έμαθα να το παίζω έτσι όπως το ακούσατε. Μέρες μου πήρε να βελτιώσω την ταχύτητα, αλλά τελικά τα κατάφερα...'' της είπε ο Αγγελής και σηκώθηκε κατευθυνόμενος προς την πόρτα. Λίγο πριν φύγει απ' το αμφιθέατρο, στάθηκε και της είπε: ''Κυρία, ξέρω τι ήρθαν και σας είπαν τα παιδιά για μένα. Δεν είμαι τρελός. Κι αν είμαι, δεν καταλαβαίνω ποιον ενοχλώ απ' την άλλη. Επειδή πιστεύω σε κάτι που στην τελική είναι και καλό, έχουν βαλθεί όλοι να με βγάλουν τρελό. Όμως, δεν είμαι. Κι αν τελικά ο Άη Βασίλης δεν υπάρχει, δεν έχω κάνει κακό σε κανέναν. Ενώ όλοι όσοι με κοροϊδεύουν, αυτοί όντως κάνουν κακό”. Η Μελίνα έμεινε άναυδη. Κι ας είχε χτυπήσει το κουδούνι για να μπουν μέσα τα παιδιά. “Καταρχάς για το πρώτο που είπες, θέλω να σου πω ότι πάντα τα κατάφερνες. Και αν αποδεχθείς αυτό που είσαι και συνεχίσεις με την ίδια αγάπη για τη ζωή, πάντα θα τα καταφέρνεις, όπως εχθές. Όπως απ' όταν γεννήθηκες. Και όσο για το δεύτερο... ο καθένας έχει το δικαίωμα να πιστεύει σε ό,τι θέλει, αρκεί αυτό να είναι ωφέλιμο. Δεν είναι κακό. Κακή είναι η αδικαιολόγητη αντίδραση των άλλων. Όμως να ξέρεις. Πάντα οι άλλοι θα βρίσκουν ψεγάδια σε ό,τι κάνεις. Μην πιάνεσαι απ' τα λόγια των άλλων. Πίστευε σ' αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο, και ταυτόχρονα μίλα τους με τις πράξεις σου. Τότε τους έχεις νικήσει μια για πάντα”. Ο Αγγελής έδειξε να την καταλαβαίνει. Και πάντα την άκουγε γιατί τη συμπαθούσε πολύ. Την ευχαρίστησε για όλα αυτά και πήγε να ανοίξει την πόρτα. “Μισό λεπτό”, του είπε η Μελίνα. “Δε μου είπες τι δώρο του ζήτησες φέτος!”. Ο Αγγελής γέλασε και της φώναξε: “ τι άλλο! Ένα βιβλίο με παρτιτούρες από κομμάτια του Μίκη!”. "Πάντα ποιοτικός! Μα πρώτη φορά αργοπορημένος! Πήγαινε για μάθημα γρήγορα! Άντε μπράβο!” του φώναξε γελώντας, και έκανε πως τον κυνηγούσε, μην μπορώντας όμως να τον φτάσει, αλλά και να κρύψει τα γέλια της!
Όταν ξαναμπήκε στο αμφιθέατρο σκέφτηκε “Τετάρτη σήμερα. Μέχρι το μεσημέρι θα είναι τα μαγαζιά ανοιχτά. Πρέπει να βιαστώ να προλάβω ανοιχτό το μαγαζί με τα μουσικά όργανα στο Άργος, για να αγοράσω το βιβλίο του Αγγελή. Πρέπει να βιαστώ” είπε.
Ανέβηκε προς το γραφείο του διευθυντή, έχοντας πάρει τα πράγματά της. Χτυπάει την πόρτα και μπαίνει. “Κύριε διευθυντά, θα πρέπει να φύγω γιατί νιώθω μια έντονη αδιαθεσία”. “Πήγαινε όπου θες, καίγομαι”, της είπε με το τσιγάρο στο στόμα. “Ειδοποιήστε μόνο το Γ2 ότι θα έχει κενό αυτήν την ώρα. Και επειδή κλείνουμε μεθαύριο αλλά αύριο δεν έχω μάθημα εδώ... Καλά Χριστούγεννα!” του είπε. “Καλά Χριστούγεννα Μελίνα, με το καλό” της είπε ο διευθυντής, και άρχισε να βρίζει γιατί του έπεσε το τσιγάρο απ' το στόμα.
Κατεβαίνοντας, η Μελίνα σκεφτόταν: “Το πρώτο ψέμα της ημέρας σήμερα, όμως για καλό σκοπό. Στο κάτω κάτω, οι άλλοι λένε κάθε μέρα τα διπλάσια, και το κάνουν για να βολευτούν. Περίεργο πράγμα ο άνθρωπος. Ποτέ δε θα καταλάβω πώς σκέφτεται. Αλλά κι όλοι αυτοί εδώ μέσα, πού να καταλάβουν πώς σκέφτομαι εγώ! Άραγε πού να ξέρουν κι αυτοί τις λόξες μου. Πού να ξέρουν για παράδειγμα, πως νομίζω ότι εγώ είμαι ο Άη Βασίλης! Δε θα το μάθουν ποτέ! Άντε, να 'μαστε καλά να ας μας βγάλει και του χρόνου! Και δε βαριέσαι... ο καθένας με τα δικά του!! Και του χρόνου με υγεία!! Χο χο χο!!!”, είπε από μέσα της ενόσω έκλεινε την πόρτα του αυτοκινήτου. Έβαλε μπροστά το αμάξι, κι έφυγε.
Βιο
Η Μαρία Δήμα είναι φοιτήτρια νοσηλευτικής και σπουδάζει στα Ιωάννινα, είναι μόλις 19 χρονών με καταγωγή από την Αγία Τριάδα Αργολίδας και διατηρεί το προσωπικό της blog mardima.blogspot.gr
