«Μόλις χθες έμαθα για την ιστορία του Καποδίστρια με την πατάτα. Έχει όντως συμβεί ή είναι ένας μύθος; Είναι αλήθεια; Έχετε τόσες ιστορίες… Απίστευτο!». Η Βικτόρια Χίσλοπ λατρεύει όχι μόνο να γράφει, αλλά και ν’ ακούει ιστορίες.
Το νέο της βιβλίο «Οι καρτ ποστάλ» είναι και λίγο project
Ακούει ενεργά με ενθουσιασμό, απορίες κι επιφωνήματα και σχολιάζει με οικειότητα και με το βρετανικό φλεγματικό της χιούμορ. Μόλις πρόσφατα ήταν εκείνη που μου είχε αποκαλύψει μυστικά της πόλης, όπως ιστορίες από τη γειτονιά που ζει όταν έρχεται στην Αθήνα ή ακόμα και σε ποια ταράτσα θα βρεις τα πιο καλά κρυμμένα κεφτεδάκια.
Σε μας έγινε πασίγνωστη από το «Νησί», αλλά η Χίσλοπ έχει γράψει για την Κύπρο, τον ισπανικό εμφύλιο, τη Θεσσαλονίκη. Έρχεται από μικρή στην Ελλάδα με τους γονείς της και η αγάπη της για τον τόπο – που δεν είναι επιφανειακή και χαζοχαρούμενη, αλλά κριτική και ειλικρινής – συχνά μας κάνει κι εμάς να ξαναβλέπουμε κάποια πράγματα με άλλο μάτι.
Το νέο της βιβλίο «Οι καρτ ποστάλ» είναι και λίγο project. Είναι μέρη στα οποία η συγγραφέας κατά καιρούς ταξίδεψε, φωτογράφησε με τον ΑλέξανδροΚακολύρη, εμπνεύστηκε, ερεύνησε και «πείραξε», δίνοντάς μας μια σειρά από ιστορίες. Ιστορίες που έζησε και άκουσε ο Βρετανός Άντονι και τις καταγράφει στο ημερολόγιο που βρίσκει η Έλι στο ταχυδρομείο της. Πριν από αυτό, η Έλι έχει γίνει αποδέκτης, κατά λάθος, μιας σειράς από καρτ ποστάλ του Άντονι από διάφορα μέρη της Ελλάδας, που απευθύνονται στην κοπέλα του, που δεν ήρθε ποτέ μαζί του.
Το βιβλίο πρωτοπαρουσιάστηκε στο Ναύπλιο, εκεί που ήταν και η αρχή της έμπνευσης, αλλά και η αρχή του βιβλίου της Χίσλοπ. «Είχαμε πάει με το φωτογράφο σε μέρη πανέμορφα όπου όμως κάτι έλειπε, η έμπνευση δε λειτουργούσε, δε δημιουργούσε συναισθήματα. Στο γυρισμό λοιπόν σκεφτόμασταν, αν τελικά όλο αυτό θα βγει. Κάναμε μια στάση στο Ναύπλιο και είδαμε ένα αγόρι με ένα περίεργο ντύσιμο, σα μικρό φάντασμα, να διασχίζει την πλατεία. Εκεί πρωτοσκεφτήκαμε να έχουμε εικόνες που συμβαίνουν παράλληλακι όχι απλά να ντύσουμε το βιβλίο με εικόνες. Έτσι λοιπόν γίνονται τα πράγματα, αναπάντεχα. Έτσι έγινε και με το βιβλίο».
Ο Άκης που πάντα θα περίμενε τη νύφη στην πλατεία στο Ναύπλιο, η Αθανασία, η Εύα κι ο σκληρός «παράδεισος» που λέγεται Αρκαδία, ο μυστήριος Αντώνης με το βιολί Στραντιβάριους στην Καλαμάτα. Εικασίες και δεισιδαιμονίες, για δουλειά σε μέρες που φέρνουν κακοτυχία, θρύλοι, μύθοι και παραδόσεις, το τέλος του λόρδου Βύρωνα, ο σταυρός τα Θεοφάνια και μια ιστορία ανταγωνισμού και μυστηρίου, ο έρωτας για ένα αρχαίο άγαλμα θαμμένο στο χωράφι ενός γεωργού, τα Μετέωρα και οι πειρασμοί, το μοιραίο Πάσχα δυο Γάλλων, ο μυστικός έρωτας της Ευαγγελίας στην κατοχή κι ένα σχόλιο για την ξενοφοβία σήμερα, η λατέρνα του Παναγιώτη και το σπίτι με τα βουνά από κέρματα.
Ένα κολλάζ από ιστορίες που ποτέ δε θα μάθουμε αν και σε ποιο βαθμό έχουν μια βάση αλήθειας. «Οι άνθρωποι δε χρειάζονται να σου πουν πολλά, αλλά ν’ ακούς αυτά που σου λένε. Ταξίδευα κυρίως το χειμώνα που δεν είχε κόσμο και τουρίστες, μιλούσα με τους ανθρώπους, τους μύριζα. Ήμουν στην Πρέβεζα τωνΦώτων, δεν ήξερα το έθιμο. Ή το Πάσχα και πώς το γιορτάζουν στην Ελλάδα… Είναι τόσο τελετουργικό και αρκετά σκοτεινό. Το έχω ζήσει στην Κρήτη με το κάψιμο του Ιούδα, ήταν εντυπωσιακό! Ή για παράδειγμα, δεν είχα σκεφτεί ποτέ να γράψω κάτι για το λόρδο Μπάιρον. Αλλά όντας στο Μεσολόγγι, όλη αυτή η συζήτηση για την αιτία του θανάτου του και μήπως τελικά έφταιγε το… μάτι, μου διέγειραν το ενδιαφέρον! Ερευνώντας, είδα πόσο του έλειπε η ευτυχία στη ζωή του. Ή στα Μετέωρα, όπου δεν είχα ξαναπάει και χάζευα την εκπληκτική φύση. Φεύγοντας είδαμε κάποιον να στέκεται στην κορφή του βράχου, μες στην ομίχλη. Ήταν σαν δώρο για την ιστορία μου».
Στις «Καρτ ποστάλ», που από μόνες τους έχουν κάτι το παλιομοδίτικο και ρομαντικό, οι ιστορίες του χθες μπλέκονται με τις ιστορίες του σήμερα. «Με ενδιαφέρει το τώρα, η σύγχρονη Ελλάδα. Στο βιβλίο αυτό, ασχολούμαι με τον 21ο αιώνα και την αλληλεπίδραση της χώρας με το άτομο. Δε γράφω μόνο κολακευτικά πράγματα, δείχνω και τις ατέλειες, τα προβλήματα. Ερευνώ όλα αυτά τα ξεχωριστά πράγματα που με εμπνέουν στην Ελλάδα (να, όπως οι πατάτες του Καποδίστρια!). Μπορεί να γράφω για πράγματα που οι Έλληνες ήδη ξέρουν, ενώ στην Αγγλία όλοι συναρπάζονται.
«Κάθε φορά μαθαίνω κάτι νέο, παρόλο που έρχομαι 40 χρόνια στην Ελλάδα»
Για παράδειγμα το ότι όταν πεθάνεις εδώ θάβεσαι την επόμενη κιόλας μέρα, ενώ στη Αγγλία παίρνει 2-3 βδομάδες. Τη μια ζεις και την επόμενη είσαι στο χώμα, τελείωσε! Κάποτε θα γράψω ένα αστυνομικό γι’ αυτό! Μερικοί, κυρίως Βρετανοί τουρίστες, μου γράφουν και με ρωτούν “Πήγα στη Θεσσαλονίκη και δε βρήκα την τάδε οδό που ήταν στο μυθιστόρημά σας”. Μου στέλνουν χάρτες να τους βάλω σημάδια για να πάνε άλλη φορά. Πολλά στοιχεία είναι αναφορές, αλλά μπλέκονται με τη μυθοπλασία».
«Πάντα με εκπλήσσει η Ελλάδα», συνεχίζει η Χίσλοπ. «Μια φορά στο σπίτι μου στην Αθήνα άκουγα κάποιους να φωνάζουν γιατί στο διπλανό διαμέρισμα είχαν βάλει μουσική. Αναρωτιόμουν γιατί εξάπτονται. Μου εξήγησαν για τις ώρες κοινής ησυχίας και τη δυνατότητα να καλέσουν την αστυνομία. Και λέω, μου κάνετε πλάκα! Εδώ οδηγούν χωρίς κράνη, καπνίζουν παντού, κανείς δε διαμαρτύρεται. Και κάποιος ανοίγει το ράδιο στις 4 το μεσημέρι και μπορείς να φωνάξεις την αστυνομία. Σε κάθε χώρα υπάρχουν διαφορετικές προτεραιότητες.Κάθε φορά μαθαίνω κάτι νέο, παρόλο που έρχομαι 40 χρόνια στην Ελλάδα. Ότι μπορεί, ας πούμε, να πάω φυλακή αν βάλω μουσική στο ραδιόφωνο το μεσημέρι!…».
Το βιβλίο της Βικτόρια Χίσλοπ «Οι Καρτ Ποστάλ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.
Πηγή: elculture.gr
