Του Α. Λυγγίτσου
Επειδή, μερικοί συντοπίτες μας έχουν την τάση να επενδύουν τα πολιτικά "θέλω" τους με την λέξη "ιστορικό" θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ιστορία είναι όλες εκείνες οι πράξεις των λαών που αξίζει να μείνουν στη μνήμη των επόμενων γενιών. Κατά συνέπεια, τα πράγματα που μένουν πίσω (αγάλματα, ρούχα, όπλα, κ.λπ.) θα πρέπει να δίνουν πληροφορίες για την εποχή στην οποία ανάγονται, τέτοιες ώστε να αξιολογούνται ως σημαντικές και κατά συνέπεια να συντηρούνται ως απαραίτητα συστατικά της μνήμης ενός λαού.
Έτσι λοιπόν όταν είδα για πρώτη φορά στην Εφημερίδα των Συντακτών, τα σκωροφαγωμένα πεύκα του πάρκου να περιγράφονται με τον άκρως διασκεδαστικό τίτλο "ιστορικό άλσος της πόλης του Άργους" γέλασα πολύ. Με ποιό ιστορικό γεγονός ήταν άραγε συνδεμένα αυτά τα πεύκα; Με κανένα φυσικά! Γιατί τότε ανήκαν στο ιστορικό άλσος του Άργους; Γιατί έτσι θέλουμε και γιατί έτσι πολιτικά μας βολεύει!
Έπειτα διάβασα πάλι στην Εφημερίδα των Συντακτών ότι η δημοτική αρχή γκρέμισε το "ιστορικό Καζινό". Πάλι η λέξη ιστορικό! Τι ιστορικό είχε το Καζινό; Ήμαρτον, ένα περίπτερο ήταν! Και το κερασάκι στην τούρτα ήρθε με το "ιστορικό κυπαρίσσι". Τι ιστορικό είχε το κυπαρίσσι; Ήταν λέει στην αυλή του αρχοντικού του Καλλέργη! Ε και; Ως ξεκομμένο δέντρο στη μέση του πουθενά, τι ακριβώς το συνδέει με τον Καλλέργη; Γι' αυτό και ουδεμία αντίρρηση προέβαλλε η συνήθως σκληροπυρηνική σε θέματα ιστορικής κληρονομιάς αρχαιολογική υπηρεσία.
Μιλάμε λοιπόν όχι για ιστορικά κειμήλια αλλά για έναν πρωτοφανή επαρχιώτικο φετιχισμό αναγόρευσης άσχετων πραγμάτων και φυτών σε ιστορικά αντικείμενα, ο οποίος προέρχεται καθαρά από μικροπολιτικές και αντιπολιτευτικές προς τη δημοτική αρχή στοχεύσεις. Η αντιπολίτευση είναι συστατικό της δημοκρατίας, αλλά πρέπει να γίνεται με όρους πολιτικούς, όχι φετιχιστικούς. Δηλαδή το να προσπαθείς να βάζεις απέναντι από τον πολιτικό σου αντίπαλο τα πολιτικά σου επιχειρήματα είναι και θεμιτό και δημοκρατικό. Το να προσπαθείς να τον παγιδεύσεις σε μία αντιπαράθεση με την ιστορία και τα δέντρα, από την οποία - ότι και να κάνει - είσαι βέβαιος ότι έχει μόνο να χάσει, φανερώνει ένδεια πολιτικών επιχειρημάτων και κουτοπονηριά.
Η μέθοδος αυτή είναι γνωστή και παλιά. Την έχει χρησιμοποιήσει η Αριστερά μέσω των "οικολογικών" οργανώσεων και των αυτοαπακαλούμενων "κοινωνικών" κινημάτων σε όλη την Ελλάδα. Βάζουν μπροστά οικολογικά θέματα, κοινωνικά θέματα και χτυπάνε τον αντίπαλο δήμαρχο, βουλευτή, πολιτικό σχηματισμό κ.λπ. Αυτά είναι γνωστά. Και φωνάζουν για ένα δέντρο, ένα ποτάμι κ.λπ. στην ουσία στοχεύοντας να αποδομήσουν τον πολιτικό τους αντίπαλο. Δυστυχώς στην Ελλάδα ακόμα η πολιτική γίνεται σε ένα κουτοπόνηρο επίπεδο κραυγών. Και γι' αυτό δεν μπορούμε να πάμε μπροστά, διότι τα σύγχρονα προβλήματα είναι πολυσύνθετα, απαιτούν συναινέσεις και συνεχείς αναθεωρήσεις, παράλληλα με έναν ειλικρινή και εξαντλητικό διάλογο.
Ολοκληρώνοντας, το αστείο αυτό θέμα μας έφερε ως πόλη στο προσκήνιο της ελληνικής επικαιρότητας. Το Άργος είναι ένας ογκόλιθος μέσα στην ελληνική ιστορία. Δεν έχει ανάγκη από ιστορικά κυπαρίσσια ή άλλες ιστορικές ευήθειες. Αυτή η πόλη, για να παραφράσω τον Τσώρτσιλ, δυστυχώς πλέον παράγει περισσότερη ιστορία από ότι μπορεί να καταναλώσει.
ΥΓ. Απορώ με τον συνάδελφο από την Θεσσαλονίκη που είναι υποτίθεται ειδικός και βρήκε το κυπαρίσσι υγιέστατο ενώ αποδείχτηκε ότι ήταν σάπιο εσωτερικά...
